Mooie Musea

Niet geheel verrassend is de lucht weer dichtbewolkt en het heeft vannacht duidelijk weer flink geregend. Mijn industrieel odeurende regenjas gaat dus weer in de rugzak (tja, je moet de gevolgen dragen als je een jas + broek van de HEMA van 15 piek verkiest boven een ultralichtgewichtsupersonischopvouwbaarenzekernietstinkend jasje van Bever ad EUR 180,00...)! Maar vandaag maakt het me weinig uit want het is museumdag. Twee stuks om precies te zijn.

Eerst loop ik naar Craigdarroch Castle, het enorme huis dat werd gebouwd in opdracht van kolenbaron, tevens rijkste man van British Columbia van die tijd, Robert Dunsmuir – die helaas zelf de pech had om te overlijden voordat het gereed kwam in 1890. Maar zijn weduwe Joan (aan wie hij tot ergernis van zijn twee zoons zijn gigantische vermogen naliet) heeft nog wel een luttele 18 jaar in het huis met de 39 kamers kunnen wonen. Na haar dood in 1908 was niemand rijk genoeg om het te kunnen kopen en dus werd de flinke lap grond waarop het huis stond onderverdeeld in heel wat kleinere lapjes bouwgrond. En zo kon het gebeuren dat het kasteel nu gewoon in een woonwijk van de stad Victoria staat – een van de betere woonwijken, dat wel. In 1909 werd ook zo’n beetje alle inboedel bij veiling verkocht om een beetje geld op te leveren.

Na dienst te hebben gedaan als militair hospitaal (daarvoor werden delen van het huis veranderd / gesloopt), kwam onderwijsinstelling Victoria College erin en werden de kamers gebruikt als klaslokalen en kantoortjes. En passant werd het originele ivoorkleurige/vergulde houtwerk uit de drawing room overgeschilderd met frisgroen, en de plafonds werden gewit – de restaurateur heeft er 12 zomers over gedaan om 5 lagen witsaus van het originele decoratief beschilderde plafond in de zitkamer te peuteren. Na nog twee onderwijsinstituten te hebben gehuisd, werd in 1979 een stichting opgericht die stukje bij beetje het kasteel weer in zijn originele staat wil terugbrengen – hierbij deels geholpen door de veilingcatalogus uit 1909, die een waardevolle opsomming blijkt van kunststukken die zo mogelijk opgespoord en teruggekocht worden.

Gelukkig ben ik niet verplicht een guided tour te nemen maar kan ik op mijn eigen slome tempootje het hele huis door, wat een luxe! En wat een genot want in elke kamer (en met 4 verdiepingen zijn er heel wat ‘on display’) is een hoop te zien. Het is duidelijk dat bij de bouw kosten noch moeite gespaard zijn, en dat men de laatste decennia liefdevol bezig is geweest met conservering en studie. Er zijn een ongelooflijke hoeveelheid houtsnijwerk, allerhande glas-in-lood ramen, schilderijen, gedekte tafels, meubelstukken, kledingstukken èn er is op verschillende panelen een hele hoop informatie te lezen over de familie; verhalen die een leuk kijkje in de geschiedenis geven. Het loont wellicht nog wel eens de moeite om er een TV-serie over te maken want met zaken, politiek, bedienden, een dochter opgesloten in een gekkengesticht, huwelijken in de Britse society, intriges, familieruzies, drankmisbruik, homoseksuele escapades en overspel kun je toch een aardige soap bij mekaar schrijven zou je zeggen. En dat alles tegen de achtergrond van dit huis… hier ligt een schone taak voor de mensen achter ‘Downton Abbey’!

Gehuld in mijn modieuze zwart-met-reflecterende-streep waterdichte jekkertje banjer ik in de regen door de straten terug naar het centrum. Wat een leuke huizen staan hier: vrijstaande villa’s van hout in kakelbonte kleuren… ik zou werkelijk niet verbaasd staan te kijken als ik de horizontale oranje vlechten van Pippi ergens achter een raam zou ontwaren.
Het is tijd voor het Royal BC Museum, dat erg goed bekend staat, en eenmaal binnen snap ik ook precies waarom. Wat een schitterend museum zeg. Ik begin mijn bezoek met de verdieping over natural history, met heel beeldend een mammoet op ware grootte die mij al grommend verwelkomt. Allerhande displays over de natuur in British Columbia, over het klimaat, en over het dierenrijk te land, ter zee en in de lucht. Er is geen sprake van een saaie uitstalling van fossielen en botten; er zijn legio opgezette dieren die in hun natuurlijke omgeving zijn geplaatst.

Ik vervolg mijn weg en ga naar de tweede verdieping die verhaalt over human history in British Columbia. De verhalen over de First Nations (zoals de oorspronkelijke bewoners hier genoemd worden) en met name de verhalen over de decimering van deze volkeren en hun diversiteit aan talen hebben veel raakvlakken met wat ik vorig jaar in Australië over de Aboriginals gelezen en gehoord heb. Een treurige en beschamende geschiedenis. Gelukkig wordt er hier wel veel aandacht besteed aan de tientallen volkeren uit deze provincie middels displays over ceremonies, eetgewoonten, kleding, taal en technologie. Vooral de verschillende uitgestalde totempalen (aangekochte originelen, geen replica’s) maken veel indruk op me. Het leukst echter van deze verdieping vind ik het winkelstraatje uit eind 19e / begin 20e eeuw dat men heeft aangelegd. Een hotel, een cinema, een notariskantoortje, een kledingzaakje, een drogist, een mini Chinatown, een garage, de wachtkamer in een treinstation: het is allemaal fantastisch vormgegeven. Als het vijf uur is en de tent sluit ben ik nog niet klaar maar ik vind het niet erg om te gaan want mijn voeten doen aardig zeer van al het staan en slenteren langs de displays gedurende de hele dag.

Buiten giet het nu echt behoorlijk dus niet alleen ik ga gehuld in mijn charmant riekende zeiltje, ook mijn rugzak krijgt zijn ingebouwde, uitvouwbare regenbescherming aan. Zo gaan we als meteorologisch verantwoorde twee-eenheid de straten door. Qua straten hanteren ze hier hetzelfde systeem als in Amerika: er is een ‘grid’ met horizontale en verticale nagenoeg rechte lijnen en zo ontstaan de ‘blocks’ die heel overzichtelijk genummerd zijn, en zo ook genoemd worden in bijvoorbeeld mijn stadswandelingen: als men het heeft over het ‘600 block Quadra Street’ gaat dat over het block waar de nummers 601 tot 700 zich bevinden. En als dat dan toevallig maar twee huizen zijn, dan heb je dus de nummers 601 en 603 (of 602 en 604 aan de overkant) voordat het 700 block begint. Het is dus geen wonder dat sommige straten huisnummers 4500 en hoger hebben; dat betekent dus niet dat er ook 4500 woningen zijn.

Dit systeem is ontzettend handig voor mensen als ik die niet noodzakelijkerwijs erg goed zijn in kaartlezen. Na drie dagen grid kijken op de kaart weet ik grofweg wel na hoeveel straten ‘mijn’straatje komt en ik weet zelfs via de kruip-door-sluip-door- steegjes van Chinatown wat meters af te snijden zodat ik sneller thuis ben. Schoenen uit en de warme maaltijd eten die ik zojuist ergens heb gekocht!