Van Groeve naar Groen

Gisteren tijdens de orkatrip was het grijs, gisteravond tijdens de stadswandelingen kwam daar ook nog regen bij. Ook voor vandaag is bewolking en regen voorspeld en dat is juist, zie ik als ik opsta: wederom overheerst het grauw en nat buiten. Ik had voor vandaag iets heel leuks in gedachten, namelijk een bezoek aan de Butchart Gardens zo’n 36 kilometer buiten Victoria, en dan een fietstochtje terug naar de stad – als dagtochtje te boeken bij een fietstoko hier in de stad. Maar in dit weer? Het lijkt me heel leuk om al peddelend meer van het landschap hier te zien maar de gedachte aan ruim 2 uur fietsen gehuld in mijn gloednieuwe, nog volop naar zojuist geproduceerde bungalowtent riekende HEMA-regenpak stemt me nou niet bepaald vreugdevol. Ik besluit om maar gewoon heen en terug met het openbaar vervoer te gaan; bijkomend voordeel is dat ik daarmee meteen 90 dollar bespaar.

Ook vandaag merk ik weer de vriendelijkheid van de mensen hier op, net als gisteren toen een medebewoonster van ‘mijn’ appartementengebouw me in de lift uit het niets vroeg hoe mijn dag was geweest. Nu ben ik onderweg naar de bushalte en een meneer die het stoepje van ‘zijn’ kerkgebouw veegt zegt me vriendelijk goedendag wanneer ik langs loop. Ik besluit om me te voegen naar lokaal gebruik en zeg dus met een glimlach “good morning” tegen de dame die al in de bushalte zit te wachten. Dat levert me ogenblikkelijk een heel verhaal op want kennelijk heeft ze dringend behoefte aan een praatje. Haar dochter zit in een rolstoel, snap je, en ze had in het begin gewoon hele zere schouders van het duwen! Nu heeft ze ook de voogdij over de kleinkinderen gekregen (eentje van 11 en eentje van 5) en de kleinste had laatst gezegd toen ze even een boodschapje had gedaan dat hij wel een half uur op de WC had gezeten! Een half uur?? Ze kon het bijna niet geloven. Maar het is thuis best lastig want haar dochter zit in een rolstoel, snap je, en de slaapkamers zijn boven. Ik doe verbaasd en geamuseerd en geïnteresseerd en hoop intussen vurig dat deze mevrouw een andere bus moet hebben dan ik. Gelukkig blijkt dat zo te zijn. Ze stapt in bus 22 en ik zwaai haar nog even hartelijk na.

In bus 75 zitten ook interessante types, waaronder een nogal breed bemeten jongedame die ongegeneerd hardop meezingt met haar iPod. Ik weet niet eens zeker of ze het zelf wel door heeft. Maar ik ben vooral geïntrigeerd door de twee dudes die het hebben over het nogal uit de kluiten gewassen skateboard dat één van de twee bij zich heeft. Dude-zonder-board stapt tegelijk met mij in en dude-met-board volgt enkele haltes later. Mijn interesse is gewekt wanneer dude-zonder-board vraagt: “Is that the missus?” waarop dude-met-board zegt: “Yeah, this is Anna, she’s a foxy girl!” Er volgt een hele beschouwing van het skateboard, onder andere van de beginnende roestplekjes “although I never ride her through puddles ’n stuff”. Dude-met-board presteert het zelfs om te zeggen dat “he makes love to her every night” (lijkt me een bezigheidje om schraal van te worden, maar ja, wat weet ik ervan?). Ik doe een spelletje op mijn telefoon en kijk neutraal maar zit me ondertussen te bescheuren van binnen. Helaas stappen ze ruim voor mij weer uit – het is gedaan met de romantiek. Ik verlaat de bus bij de Butchart Gardens en roep netjes “thank you!” tegen de chauffeur – dat doet iedereen hier, zó leuk vind ik dat! In Nederland ben ik één van de weinigen die altijd even zwaait naar de buschauffeur wanneer ik uitstap.

Robert Butchart ontwikkelde begin 20e eeuw een kalksteengroeve en bouwde er een cementfabriek vlak naast die goede zaken deed omdat er in die welvarende jaren van de onder andere de Gold Rush in plaats van hout veel met bakstenen en cement werd gebouwd. Toen de groeve uitgeput was bleef er (zo gaat dat met steengroeves) een gigantisch gat in het landschap achter. Roberts vrouw Jennie besloot om te proberen hier iets moois van te maken en liet tonnen vruchtbare grond per paard en wagen aanvoeren om de bodem van de groeve mee te bedekken. Ze plantte er planten, struiken en bomen en zo werd een droevige kale put omgetoverd tot een waarlijk spectaculaire ‘Sunken Garden’ met als enige herkenningsteken van het verleden de enorme schoorsteen van de cementfabriek die acter de bomen omhoogsteekt. Maar het bleef niet bij de Sunken Garden: Jennie had de smaak te pakken en legde op de hoger gelegen delen van het terrein een formele Italiaanse tuin (daar moest de tennisbaan van de familie voor wijken) een sfeervolle Japanse tuin en een zeer weelderige rozentuin aan.

Inmiddels is dit gigantische tuinencomplex uiteraard geen familiedingetje mee maar een goedlopend bedrijf met meer dan een miljoen bezoekers per jaar. En het ruim bemeten family home is nu een luxe restaurant waar een High Tea 35 dollar p.p. kost… ik houd het maar even op een chai-theetje in een papieren beker van de nabijgelegen koffieshop waar de sloebers hun toevlucht zoeken.

Ik wandel rustig door de tuinen en ik bewonder de kleuren en ruik de geuren. Het is allemaal even mooi en prachtig al is de Sunken Garden veruit mijn favoriet, mede omdat je er vanwege de verzonken ligging zo mooi op en overheen kunt kunt kijken. Heel vriendelijk biedt de organisatie leenparaplu’s aan, maar tot mijn vreugde zijn die niet nodig en blijft het tijdens mijn hele bezoek droog. Het enige minpuntje aan een verder schitterend bezoek zijn de hordes zeer luidruchtige en aanwezige Chinezen overal in de tuin. Ze lijken niet eens dermate in de schoonheid van deze plek geïnteresseerd te zijn maar buitelen over elkaar heen om overal mee vastgelegd te worden. Poseren – doorlopen – poseren – doorlopen. Ik denk serieus niet dat deze mensen thuiskomen met één enkele foto waar géén persoon op staat. In de bus terug naar Victoria (deze rit duurt een kwartier korter dan de heenreis want allemachtig, deze chauffeur zet er flink de versnelling in) zit ik ook tussen 13 Chinezen maar die vallen één voor één in slaap dus daar heb ik maar weinig last van.

Het lijkt erop dat Victoria meteorologisch moeilijk te voorspellen is want hoewel ik gisteren online duidelijk heb gezien dat er voor de hele dag regen en dikke bewolking werd voorspeld, is het licht en zonnig als ik uit de bus stap. Shit, had ik toch dat fietstochtje kunnen doen! Nou ja. Als je alles van tevoren weet is er ook niks meer aan moet je maar denken. Nu kan ik van de gelegenheid en het weer gebruik maken om nog naar Beacon Hill Park te lopen aan het zuidelijke randje van de stad. Een beetje een vreemd park: er zijn verschillende aangelegde delen met water en strakke gazons, maar ook een rotsachtig deel waar zo te zien weinig aan gesnoeid wordt, waar verweerde bemoste bomen staan. Ook erg mooi. Ik loop naar de rand van het park, richting het water van de Strait de Juan de Fuca. Als stadsmens verwacht ik er een kade met een reling… in plaats daarvan leiden wat traptreden naar beneden naar een kiezelstrandje. De zon schijnt nu uitbundig en ik, ik zit op één van de vele aangespoelde boomstammen (een walhalla voor doe-het-zelf-meubelmakers, dit) op een strandje, met uitzicht op de Olympic Mountains van Washington State. De wolken, het zonlicht, het wrakhout op het strand, in de verte het gestalte van een schip op het water… ik hoop dat de foto’s die ik maak een beetje zullen weergeven wat ik nu zie. Dit is echt een kadootje en ik geniet.