Wandelen door de Wijken

De roots van de stad Vancouver liggen in… drankzucht! In 1867 kwam kapitein John Deighton hier aan land met zijn vrouw, zijn hond, en een vat met whisky. Aangezien de dichtstbijzijnde bar 25 mijl van deze plek verwijderd was en er hier zeelui en houthakkers waren, leek hem dat wel een lucratieve business. John Deightons bijnaam was “Gassy Jack” – “to gas” betekende “heel veel praten” in Victoriaanse tijden en daar stond de man om bekend. Ondanks dat de buurt waar Gassy Jack opereerde officieel ‘Granville’ heette, stond het in de volksmond bekend als ‘Gastown’… en die naam is gebleven. En Gastown is waar ik vandaag een kijkje ga nemen.

Het is wel duidelijk dat dit het oudste gedeelte van de stad is want – asjemenou! – er lopen zomaar een paar straten diagonaal in plaats van netjes in een grid! Ik moet meteen extra goed op mijn plattegrond kijken. Een groot verschil met Downtown en het West End is ook dat er hier overwegend laagbouw is en geen torenhoge kantoor- of woonflats. Er is op zich niet zo ontzettend veel te zien, maar het bronzen beeld van Gassy Jack, staand op zijn vat whisky, is wel erg leuk. Er staat ook een knappe stoomklok die er erg antiek uitziet, maar pas in 1977 gebouwd is… om stoom veilig uit een kanaal onder de stoep weg te kunnen voeren toen Gastown werd gerenoveerd. Grappig om boven uit een klok een gestage stoompluim te zien komen.

Ik stap binnen bij het vrij kleine Police Museum dat een beeld geeft van de ontwikkeling van het Vancouver Police Department door de jaren heen. Op verschillende panelen staat informatie over vrouwen bij de VPD, de Dog Squad, het Emergency Response Team (de echte stoere boys), de politie te paard, de hedendaagse multiculturele samenstelling. Er zijn vitrines met in beslag genomen wapens en vals geld, en verschillende geruchtmakende (al dan niet opgeloste) zaken waar de politie door de decennia heen mee te maken heeft gehad. In die vitrines hangen ook echte crime scene foto’s… een bloederige bedoening mag ik wel zeggen.

Over bloederig gesproken: een van de leukste aspecten van dit museum is dat het gehuisvest is in het pand dat voorheen de Coroner’s Office was. Ik kan begrijpen dat de lijkschouwer hier niet meer zit want het pand is wat gedateerd, maar ik vind het wel helemaal te gek dat de twee belangrijkste ruimtes nagenoeg onaangetast zijn gebleven: het mortuarium met zijn lijkkoellades in de muur en de schouwruimte met twee stalen snijtafels. Aan de muur hangen allerhande doorsnedes van hersenen, harten en longen op sterk water met daarbij de doodsoorzaak: kankergezwellen, kogels, bloedingen. Voorheen was dit lesmateriaal voor universiteitsstudenten.

Na dit opbeurende bezoekje sla ik in oostelijke richting de hoek om en kom vrijwel ogenblikkelijk in een heel andere wereld terecht: Downtown Eastside. Van het ene op het andere moment loop ik langs bekladde, leegstaande panden, en worden de stoepen bevolkt door daklozen en verslaafden (in de meeste gevallen een combinatie van beide, schat ik zo in) in groezelige kleren en al hun bezittingen hoog opgetast in winkelwagentjes. Niemand doet me iets – het merendeel is half van de wereld of hardop met doorrookt stemgeluid in het luchtledige aan het wauwelen – maar toch voel ik me als duidelijk herkenbare toerist (trendy HEMA-jasje, plattegrond en camera, tja…) niet helemaal bie in deze omgeving van drank, drugs en tandeloosheid. Ik loop snel door en sla af in de richting van Chinatown, dat aan de zuidkant aan Gastown grenst.

Davie Street heeft zijn roze afvalbakken en bushokjes; in Chinatown is uiteraard alles rood (je zult toch maar Chinees zijn en niet van de kleur rood houden… you’re pretty much screwed then!) en hebben de straatlantaarns een dakje met opstaande puntjes en draken erbovenop. De straatnaambordjes zijn tweetalig en er zijn legio eetgelegenheden en winkeltjes met prulletjes of kruiden.

Een grappig pand is het Sam Kee Building. De firma Sam Kee kocht in 1906 een stuk grond aan Pender Street voor commerciële doeleinden, maar in 1912 werd een strook van maarliefst 7,3 meter ervan door de gemeente Vancouver onteigend omdat Pender Street verbreed werd; er bleef een strip van 1,8 meter over. Chang Toy, eigenaar van Sam Kee Co., liet zich hierdoor niet uit het veld slaan en liet toch een pand bouwen: 1,8 meter diep en zo’n 30 meter breed. Jammergenoeg staat dit bijzondere pand nu vol met ladders, gipsplaten en verfrollers; ik had heel graag gezien hoe het efficiënt was ingericht als winkel- of kantoorruimte.

Een eindje verderop kom ik opeens terecht in een kleine oase: een klassieke Chinese tuin temidden van het stadsgewoel. Mooie bomen en planten, een vijver met bloemen erop, bruggetjes, een prieeltje met puntdak, en tegen de muur staat bamboe. Apart aan zo’n ommuurde tuin is altijd dat iedereen die binnenkomt automatisch een versnelling terug lijkt te schakelen: mensen praten gedempt of houden helemaal hun mond. In het prieeltje (de enige droge plek in de omgeving op dit moment) zit een hippe griet stilletjes naar de eendjes in de vijver te staren; naast haar leest een kantoormeneer een boek. Misschien is dit wel een vaste stek in zijn lunchpauze! En op de achtergrond, boven de muren van de tuin uit: de torenflats van Downtown.

De regen loopt van mijn jas af en ik heb al behoorlijk natte knieën. Als ik op de weg terug naar Downtown langs een winkelcentrum kom waar ook een bioscoop in zit hoef ik niet heel lang na te denken… even opdrogen in het donker! Het is inderdaad maar voor even want als ik na een uur of twee weer naar buiten stap regent het nog harder. Nou ja, ik ben toch op weg naar huis. Ik ga weer richting het West End en in Downtown blinken de etalages van de zaken waar ik niet in durf omdat ik er met mijn jasje waarschijnlijk subiet gearresteerd zou worden wegens slechte smaak me weer tegemoet. Heel opvallend vind ik het dat ik Chinatown nu ruimschoots uit ben en toch in die blinkende etalages reclameposters zie van de dure merken (Versace, Longines, Chanel) met Asiatische modellen – op posters die ik al ken, maar dan met westerse acteurs en modellen erop. Kennelijk is het percentage Asiaten van de Vancouverse bevolking substantieel.