Een Fantastische Finale

Op mijn eerste volle dag in Vancouver ben ik om Stanley Park heengelopen; vandaag is het mijn laatste volle dag in Vancouver en ik ga wederom richting het park, maar nu om er dóórheen te lopen. Het is werkelijk stralend weer en ik wil daar optimaal van genieten; dat betekent wel dat ik nog een dansles die ik had uitgezocht op het rooster van het Harbour Dance Centre laat schieten. Jammer, maar ik wil nu toch echt echt liever buiten zijn – en ik hoef me niet al te zeer zorgen te maken over een gebrek aan lichaamsbeweging deze vakantie.

Het park werd officieel geopend in 1888 en genoemd naar Lord Frederick Stanley die op dat moment de Governor General (de vertegenwoordiger van de Britse koningin, het officiële staatshoofd) van Canada was. Een jaar later werd het park door de Lord himself ingewijd en hij deed dat volgens een aanwezige op theatrale wijze: “Lord Stanley threw his arms to the heavens, as though embracing within them the whole of one thousand acres of primeval forest, and dedicated it “to the use and enjoyment of peoples of all colours, creeds, and customs, for all time. I name thee, Stanley Park”.”

Nu, bijna 130 jaar later, lijkt het precies dat te zijn geworden wat hij hoopte, want – logisch, op een zonnige zondag – het volk dat het park bewandelt is van zeer divers pluimage. Ouders met spelende, jengelende, rennende, lachende, slapende kinderen; een mevrouw met een schoothondje dat een glimmend coltruitje aan heeft; een voorzichtige skeeleraarster voorzien van kniebeschermers, elleboogbeschermers, handschoenen en helm; een romantisch gay koppel met hond; een eindeloze reeks fietsers en hardlopers; kletsende en selfiënde vriendinnen; een ruziënd stel; een dame die op een bankje even haar bepantysokte voeten laat luchten; twee meiden die hoelahoepen onder begeleiding van muziek uit een rugzak, en bij de bellevues ook een stroom toeristen uit de hop-on-hop-off bus die alleen even een plaatje komen schieten.

Ik loop zes uur lang (hier en daar onderbroken door een half uurtje zitten met een boek) kriskras door het park en laat veel van de trails de revu passeren. Omdat het zulk schitterend weer is, is de lichtval door het bladerdek heen fantastisch mooi. Er staan tientallen meters hoge bomen, en ik loop er zelfs langs een die zelf nogal dood is, maar waar zich – op circa tien meter hoogte! – gewoon een heel nieuwe boom op de oude stam heeft ontwikkeld. Mossen, varens, paddestoelen; eekhoorntjes, eenden en een doodstille reiger die zeer fotogeniek in een met lelies begroeid meertje staat te wachten op een lekker snackje. Wat een zalige middag is dit.

Ik ga even naar het appartement om wat te eten en een laagje extra kleren aan te trekken en dan keer ik terug naar het randje van Stanley Park. Als er een superzeldzame goed zichtbare ‘blood moon’ is op een schappelijke tijd… tja, dan pik je die even mee natuurlijk! Op Facebook lees ik dat verschillende vrienden in Nederland hun wekker zetten om het verschijnsel midden in de nacht te gaan bekijken, dus ik kom hier wel heel goed weg! En zo sta ik even later uit te kijken over het water van Vancouver Harbour waarboven de rode maan staat. Het lijkt erop dat de rode kleur van deze maan een soortgelijk effect heeft als de groene kleur van het Noorderlicht dat ik vorig jaar heb gezien: met het blote oog is het nogal gematigd, en de camera registreert een veel fellere kleur.
Ik geniet nog eventjes met een big smile op mijn gezicht: wat een mooi einde aan een heerlijke citytrip.