Banjeren en Balanceren

Bij voorkeur doe ik twee keer per jaar mee aan een groot aerobics-evenement in Utrecht waar ik dan op één zondag vier uur lang sta te springen en steppen. De najaarseditie van 2015 was drie dagen geleden maar ja, toen was ik natuurlijk niet in de buurt; gelukkig heb ik een waardige vervanger gevonden in de vorm van de Grouse Grind.

In North Vancouver staat Grouse Mountain; op deze berg kun je wandelen, ziplinen, paragliden en nog meer. Van wat ik tot nu toe gezien heb lijkt het me dat de Vancouverianen behoorlijk sportief zijn, dus waarschijnlijk zal het hier met name in de weekends erg druk zijn. Je kunt met een gondelbaan naar de top, maar, leuk voor de idioten onder ons, je kunt er ook naartoe lopen. Ah! Dat lijkt me wel wat. Deze ‘Grouse Grind’ is niet zomaar een wandeling om even je zinnen te verzetten en tussendoor een picknickje te doen; het is een fikse workout. Ik heb de webpagina over de Grouse Grind grondig (grindig) doorgenomen en weet dus ongeveer wat me te wachten staat; desalniettemin is het toch héél wat anders om daadwerkelijk op de trail te staan en de uitdaging aan te gaan.

Een trail van 2,9 kilometer lang is natuurlijk kattenpis; wanneer het eindpunt echter 853 meter hoger ligt dan de start wordt het al een ander verhaal. Oh ja, en dan moet je óók nog 2.830 treden bestijgen (die heeft iemand kennelijk ooit geteld… over idioten gesproken). Oeps. Ik begin vol goede moed en sloof me absoluut niet uit, maar stap op laag tempo – maakt niet uit, want binnen een kwartier hijg ik als een molenpaard. Net als iedereen om me heen trouwens, want dit is beslist geen flauwekul. De treden van de trail zijn op sommige punten gewone traptreden, van hout of beton (hoe die hier ooit op deze steile beboste helling zijn aangelegd is me werkelijk een volledig raadsel), maar het overgrote deel bestaat uit stukken hout die met nagels van een centimetertje of 30 lang in de ondergrond zijn gejast, of gewoon uit de bergondergrond zoals die van nature is. Dat betekent dus een onregelmatig oppervlak van rotsen (treetje van 15 cm, treetje van meer dan kniehoogte) en boomwortels (optillen die voeten anders ga je onderuit), en op sommige punten is het modderig en glibberig.

Maar het lukt me. Na een uur en vijfendertig minuten sta ik boven op Grouse Mountain – ik had er twee uur voor uitgetrokken dus dit valt me niet tegen, en dan heb ik zelfs nog drie keer een uitblaaspauze van een paar minuutjes ingelast om op adem te komen en wat energierijke nootjes te knabbelen. Op aanraden van de website heb ik in mijn rugzak een handdoekje en wat droge kleren zitten en daar ben ik nu heel erg blij mee, want mijn BH en shirt zijn volledig doorweekt, en de blouse die ik eroverheen aanheb is ook goed vochtig. Bovenop de berg is het een magere 9 graden Celsius – niet echt lekker om dan met natte kleren rond te lopen. Een jongedame die tegelijk met mij aan de klim begon en die ik een beetje als houvast in het oog heb gehouden – nu eens haalt ze mij in, dan ik haar weer – komt al hijgende net na mij op het eindpunt aan en ik vraag haar om een victorie-foto van me te nemen aan het eind van het pad. Ik bied aan om hetzelfde voor haar te doen maar ze schudt haar hoofd en zegt: “Oh no! I don’t want to remember this!”

Na mijn beloning in de vorm van een overheerlijk bakje thee neem ik de Skyride terug naar beneden – verplicht want uit veiligheidsoverwegingen is het “the only way is up!” op de Grouse Grind – en pak ik de bus naar de volgende stop van vandaag: Capilano Suspension Bridge Park, dat zich ook op de North Shore bevindt. Meer dan honderd jaar geleden bedacht een natuurliefhebbende Schot (het is natuurlijk allemaal import hier) dat het een goed idee zou zijn om een brug te maken over de Capilano River, waar hij een stuk grond had gekocht en een blokhut had gebouwd, want dan kon zijn zoon aan de andere kant van de kloof tenminste naar de rivier afdalen om daar te gaan vissen. Hij bedacht en installeerde een hangbrug die niet alleen binnen de kortste keren werd gebruikt door de mannen die in de houtkap werkten, maar ook een toeristische attractie bleek te zijn voor de mensen uit Vancouver: die gingen op hun paasbest met de ferry naar de overtoom en dan een kijkje nemen bij deze bijzondere wiebelbrug die 70 meter boven de rivier hangt.

Inmiddels is het niet alleen meer een wiebelende hangbrug die de mensen trekt, maar zijn er meerdere attracties omheen gerealiseerd. Zo doe ik net boven de grond een boardwalk loopje en bekijk daarbij de mossen, varens, kleine poeltjes en watervalletjes van dichtbij, maak ik een wandeling op niveau, namelijk middels kleinere bruggetjes en plankieren net onder de boomtoppen (en dat is best hoog want er staan enorme sparren hier), en stiefel ik op een een constructie van hout, metaal en glas die aan de rotswand is verankerd en waarbij ik boven de kloof ‘zweef’. Eén ding is wel duidelijk: mensen met hoogtevrees hoeven hier echt niet naartoe. Ik echter hou wel van dit soort hoogtes.

De natuurliefhebbende Schot zou wellicht zijn wenkbrauwen fronsen als hij zou zien wat een drukte het tegenwoordig is in zijn eens zo rustige achtertuin, maar de insteek van het park zou hij vast goedkeuren: er wordt middels informatiepanelen veel verteld over dit gematigde regenwoud en het belang ervan, over planten, dieren en water en hoe we daar bewust mee om kunnen gaan (ondertussen wordt er met 40 dollar entree p.p. wel grof geld aan verdiend, maar dat even terzijde – dat heeft verder niets met de ecoboodschap te maken natuurlijk).

Met alle treden en treetjes die ik vandaag gelopen fronsen mijn kuiten ook hun wenkbrauwen tegen een uur of zes ’s middags… tijd om het water weer over te steken en het West End weer op te zoeken.