Zee en Zodiac

Op aanraden van een vriendin ben ik voor deze trip eens gaan kijken op de website van Airbnb en dat beviel me wel; ik heb dus besloten om zowel in Victoria als in Vancouver een privé-appartement en geen hotelkamer te boeken. Hier in Victoria pakt deze beslissing heel goed uit: ik heb een zeer ruim appartement geboekt met een heel prettige sixties-inrichting en veel hout. Het zit zo te zien in een voormalig bedrijfspand, want in de entree hangen verschillende lijstjes met daarin oude fakturen en foto’s, en er staat een grote kist met een bedrijfsnaam erop. In het appartement zelf heerst ook wat industrieels doordat er zwartgeverfde buizen en andere metalen onderdelen onbedekt zijn gebleven. De bewoonster heeft het mooi aangevuld met wat grote oude landkaarten aan de muur. Het appartement zit ook op loopafstand van het (toeristisch) centrum van Victoria.

Dus als ik op mijn gemakje heb gedoucht en ontbeten (toen ik gisteravond aankwam lag er een briefje met daarop de mededeling dat ik me tegoed mocht doen aan wat er aan eten en drinken in de (koel)kast stond – dat daar ook yoghurt en muesli bij was komt me nu wel heel goed uit) stiefel ik richting de Inner Harbour, alwaar ik een tripje wil boeken bij de Prince of Whales. Op zoek naar orka’s! De timing is prima want ik kan een half uur later meteen aansluiten bij de groep die om 11.00 uur vertrekt. We gaan met een zogenaamde zodiac (een gemotoriseerde rubberboot waar 12 mensen + schipper in kunnen) de zee op en ik heb me op twee fronten voorbereid: ik sla voor alle zekerheid snel maar even een primatourtje achterover – die heb ik nog over van de duiktrip in Australië waar ik gedurende twee dagen een continu basisniveau anti-zeeziekte op peil hield: goed spulletje, dat cinnarizine en chloorcyclizinehydrochloride! – en ik heb vorige maand even bij de osteopaat geïnformeerd of dit tripje niet al te funest zou zijn voor mijn krakkemikkige ruggengraat. Hij gaf me zijn zegen en dus durf ik het wel aan.

Prince of Whales bekommert zich om de overige voorbereidingen in de vorm van enerzijds een formulier waarin kort samengevat staat dat we in geen geval aanspraak op wat dan ook kunnen maken als we ziek, zwak, misselijk, invalide, verlamd of dood terugkomen van ons tripje, maar anderzijds een pak dat ervoor gaat zorgen dat we blijven drijven mochten we overboord slaan. Toch nog een vleugje naastenliefde dus. Volgens mij kunnen we ook noorderlicht gaan spotten in deze outfits want ik krijg bij het aantrekken ogenblikkelijk een boven-de-poolcirkel-gevoel: heel fijn om zo’n pak aan te hebben als de omstandigheden ernaar zijn, maar binnen in een warme verkleedplek steek je de moord in zo’n totaal niet ademend ding. De vijf lagen die ik eronder aan heb werken natuurlijk ook niet erg mee… snel naar buiten maar.

Onze schipper is Rhonda, een slank en tanig wijffie dat naar eigen zeggen niet alleen haar werktijd maar ook haar vrije tijd op het water doorbrengt om naar killer whales te zoeken. Ze tuft (verplicht) rustigjes de haven uit en dan gaat de beuk erin en gaan we met zo’n 50 kilometer per uur het water van de Strait of Juan de Fuca over – we steken zelfs de grens met de Verenigde Staten even over! De zee leek in eerste instantie kalm te zijn maar wordt hier wel wat onrustiger (Rhonda: “it’s not a rough sea, but it is choppy”), en dat heeft te maken met de onregelmatige ondergrond waar de golven overheen rollen; lokaal staat dit stukje bekend als ‘the washing machine’. In elk geval krijgen we voor ons geld niet alleen een boottripje maar ook een vleugje achtbaan en een portie spa, want met regelmaat krijgen we een kledder water in ons gezicht (Rhonda: “you’re getting a real taste of the Pacific Ocean this morning!”).

Het is behoorlijk bewolkt en dus is de combinatie van lucht en zee een variant op 50 tinten grijs, maar het is zeker niet saai. De wolken hangen in verschillende lagen boven ons en zijn prachtig om te zien. En dan neemt Rhonda gas terug want er zijn orka’s in zicht! We hebben twee volwassen mannetjes (nou ja, manneTJEs: alleen de rugvinnen van deze exemplaren zijn al bijna twee meter hoog!) en een moeder met jong in het vizier. Ze zwemmen een behoorlijk eind uit elkaar en duiken nu eens hier en dan weer eens daar op. Rhonda concludeert daaruit dat ze aan het jagen zijn – op zalm, want daar leven deze dieren van… zo’n 300-400 kg zalm per orka per dag!! – en ik ben genoodzaakt eruit te concluderen dat het nagenoeg onmogelijk is om ze te fotograferen. Ze zigzaggen door het water en het is dus niet te voorspellen waar ze gaan bovenkomen. Stiekem had ik van tevoren gehoopt op een vreugdesprongetje van een vrolijke orka maar daar hebben ze tijdens het jagen natuurlijk helemaal geen tijd voor; ze zijn meer onder dan boven water bezig. Bovendien is Rhonda wettelijk verplicht om op een eerbiedige afstand te blijven aangezien orka’s een bedreigde diersoort zijn. Qua foto’s is dit dus niet veel soeps… heel veel grijs met zo nu en dan een vinnetje in beeld. Maar het is wel gaaf om ze te zien, te horen ademen en blazen.

We zoeken nog even naar een bultrugwalvis die in deze wateren gesignaleerd is, maar zonder succes. Rhonda vraagt of we strak op tijd weer terug in Victoria moeten zijn of dat we een haf uurtje uit mogen lopen want we zijn min of meer in de buurt van een bijzondere plek. Niemand heeft bezwaar tegen een half uurtje extra en dus zetten we nog even koers naar Race Rock: een eilandje waar een zeer fotogenieke vuurtoren uit 1860 staat en waar tegenwoordig een Ecological Reserve is. Lekker rsutig zou je denken maar niets is minder waar want horen en zien vergaat je door de honderden zeeleeuwen die de rots bevolken. Er is ook een grote hoeveelheid watervogels en zelfs een zee-otter, die heel geestig alleen zijn hoofd door het zeewier omhooggestoken heeft. Erg leuk om dat nog even gezien te hebben. Eenmaal terug aan land toont Rhonda ons op de zeekaart waar we geweest zijn en dat is toch best een heel flink stuk weg van de thuishaven. Als je al die vierkante kilometers water ziet is het eigenlijk überhaupt een wonder dat we die vier orka’s hebben gespot.

Ik neem een uitgebreide warme lunch en daarna wandel ik door de straten van Victoria aan de hand van wandelroutes met verschillende thema’s. Ik doe wat boodschappen voor diner en de volgende dagen ontbijt en breng nog een half uurtje door in een stempelwinkel. Het valt me op dat iedereen ontzettend aardig is. Auto’s (zelfs taxi’s!) stoppen uitzondering voor je als je wilt oversteken, en in de winkels krijg ik tips over de beste bezienswaardigheden; zelfs de uitgeblust uitziende caissière in de supermarkt heeft een advies voor me. Leuk vind ik dat!