Promenade rond het Park

Na een op-mijn-gemakkie-ontbijtje stap ik laat in de ochtend met de kaart in de hand de deur uit. Nou is de route die ik ga lopen redelijk overzichtelijk maar ik vind het altijd leuk om af en toe op de kaart te kijken waar ik ben; en deze kaart kan ik blijven vouwen en plooien want het is een geplastificeerd exemplaar – inmiddels een traditie op mijn solo-citytrips. Gisteren, op weg van de metro naar mijn mini-flatje, liep ik al over Robson Street met zijn grote ketens en fancy shops, en nu kies ik voor Davie Street dat wat meer naar het zuiden ligt. Davie Street is het ‘queer quarter’ van Vancouver: aan de lantaarnpalen hangen regenboogvlaggen, sommige oversteekplaaten hebben geen zebrapaden maar regenboogstrepen en de bushokjes en zelfs de vuilnisbakken zijn roze geschilderd. Te leuk gewoon.

Burrard Street richting het noorden vormt zo’n beetje de grens tussen het West End (waar ik deze week woon) en Downtown. Hier staan de kantoorgebouwen annex wolkenkrabbers, hier zijn de hoofdkantoren van banken, hier bevinden zich de dure hotels met geüniformeerde portiers en kofferjongens. Het loopt inmiddels tegen het middaguur en dus zijn de foodtrucks, Starbucksen en Subways goede zaken aan het doen… ik denk dat er vast niemand hier is die net als ik een heel brood in de vriezer op kantoor heeft liggen en daar elke dag een paar verse bammetjes van smeert. Zouden de kantoren hier wel een keuken hebben, of blijft het bij het obligate koffiezetapparaat?

Het noordelijkste punt van Downtown is de haven van Vancouver, de Burrard Inlet die via enkele zeeën en straten in verbinding staat met de Pacific Ocean. Het is een eclectische haven waar mijn maritieme / beroepsdeformatieve hartje sneller van gaat kloppen: er liggen twee cruiseschepen (één ervan is de onder Nederlandse vlag varende ‘Statendam’ van de Holland-Amerika Lijn! Toch leuk, zo aan de andere kant van de wereld), en in dezelfde oogopslag zie ik ook een groot Hyundai containerschip liggen onder de kranen van de terminal verderop; een Cosco-schip stoomt inmiddel sook de haven in. Al lopende langs het Waterfront (dat is gelardeerd met informatiepanelen over de geschiedenis van Canada, heel erg leuke persoonlijke en zakelijke verhalen over successen en missers) passeer ik een luchthaventje – watervliegtuigjes, die kunnen tanken bij een drijvend Chevron-stationnetje verderop! Echt helemaal geweldig – kom ik meer in de buurt van de jachthaven. Een hele hoop smetteloos witte kunststof, deinend op het water… hier heb je iets liggen als je werkelijk niet meer weet wat je met je geld moet doen. Ik denk eerlijk gezegd dat ik al te armlastig ben om me de brandstof voor deze schuitjes te kunnen veroorloven.

Aan de noordwestpunt van Vancouver (van het zuidelijke gedeelte tenminste, waar ik me bevind) ligt een gigantisch park: Stanley Park van ruim 400 hectare. Eind 19e eeuw werd besloten om van deze groene bult aan de stad een park te maken; de mensen die er een zelfgebouwd onderkomen hadden werden in fasen verwijderd en er werden recreatieve voorzieningen aangelegd. Om het park heen werd de Seawall gemetseld: een stenen wal die de erosie van de rotskust van het park een halt toe moest roepen. Tja, en dat was dan ook meteen de ideale fundering voor een wandel/skate/fietspad om het park heen. En deze Seawall van 9 kilometer lang is mijn hoofddoel van vandaag.

Met een stralend blauwe lucht boven me (de bankjes langs de Seawall zijn vrijwel allemaal gesponsord door individuen die een geliefde willen herdenken en op één van de bankjes lees ik op het gegraveerde plaatje: “Don’t complain about the rain… think how many drops are missing you” – dat zal best maar toch word ik wel ontzettend blij van de zon zo op mijn dak) is het een groot plezier om hier te lopen, en het continue uitzicht op het water maakt het plaatje af. Na de haven direkt bij de stad volgt de bulkhaven aan de overkant van het water (North Vancouver), er ploegt een roeiboot met een man of acht erin door Burrard Inlet, over me heen vliegt een watervliegtuigje dat zojuist vanaf Downtown is opgestegen en boven me uit torenen de staanders van de Lions Gate Bridge, een enorme hangbrug die de Burrard Inlet overspant en de noordelijke stadsdelen met Downtown verbindt.

Uiteraard ben ik niet de enige die hier verpoost. Over het wandelpad gaan dames met kinderwagens, joggers, een snelwandelaar met swingende heupen, heren met kinderwagens (op de handgreep heel modern een bekerhouder), mannen in korte broek en sportschoenen die wel heel druk aan de telefoon praten over de rentestand en andere zakelijke issues – just another day at the office? – , een wel heel erg mager vrouwtje dat rillerig in een dikke trui en een enorme sjaal loopt terwijl iedereen in het zonnige gedeelte zonder jas wandelt. Opvallend vind ik de tegenstrijdig-met-zichzelf-types: een man die op een redelijk fancy mountainbike rijdt maar wel alle vuilnisbakken afstruint op zoek naar blikjes, en de Aziatische man die onherkenbaar is omdat hij heel hygienisch een pet-met-flap, zonnebril en mondkapje-met-flap draagt, maar het tegelijkertijd kennelijk geen probleem vindt om uit het water waar industrieschepen vlakbij varen de vis te smikkelen die hij met zijn hengeltje vangt juist wanneer ik langsloop. Tenminste, ik denk dat hij hem gaan smikkelen want hij gooit het zwarte exemplaar niet terug. Een stuk verderop op de wal ligt een andere vis met een nogal tropisch uiterlijk (geen idee hoe die hier beland is, dat heb ik niet gezien) en ik blijf even staan kijken want er dribbelt een meeuw omheen die ontzettend graag iets wil happen maar er niet zeker van is of dit snackje wel veilig is. Als hij het uiteindelijk aandurft om met zijn snavel een slinger aan de vis te geven schrikt hij zo van zijn eigen moed dat hij het beest meteen weer loslaat.

Het aangrenzende pad is het domein van de rollende medemens. Gehelmde fietsers, gekniestukte skaters, een bewandelstokte skeeleraar (geen skileraar dus…), en benikste – want als je het goed kan hebbie dat toch allemaal niet nodig zeker? – skateboarders gaan in rap tempo aan me voorbij, en in even rap tempo de blinde bochten om. Dat kan ook, want voor wieleraars is dit pad eenrichtingsverkeer. Eén fietser heeft de euvele moed de andere kant op te rijden en die krijgt van de skeelerman een luid en duidelijk “wrong way!” toegeslingerd. Verder maak ik kennis met een vervoermiddel dat ik nog nooit eerder heb gezien: een eenwieler maar dan niet de circusvariant, in feite alleen een rubber band met twee voetensteunen eraan. Niet erg sportief want electrisch aangedreven, maar wèl een hele goede balansoefening!

Als afsluiter van deze buitengewoon buitenluchtige dag lees ik aan de zuidwestkant van Stanley Park gezeten op een bankje in de zon nog even een half uurtje, totdat het me een beetje te fris wordt. Het mag dan wel zonnig zijn, de temperatuur is niet hoger dan een graad of vijftien. Na het laatste stukje door de stad naar huis heb ik zo’n 5,5 uur wandelen en 16,5 kilometer Vancouver in mijn benen zitten, en is het tijd om mijn schoenen uit te trekken. Wat was dit een heerlijke, heerlijke dag.