Wat een hondenleven

Maandag 27 januari

Na een nacht waarin we elkaar over en weer hebben doorgezaagd, beginnen we de dag met het prima ontbijt dat ze hier serveren. Als we naar buiten kijken is het van top tot teen weer grijzig. De besneeuwde wereld is meer dan prachtig en die mag natuurlijk blijven, maar we zouden het wel erg op prijs stellen als de bewolking zou wijken, zodat we – bij aktiviteit vanaf de zon uiteraard – in elk geval een KANS zouden hebben om het Noorderlicht te zien. Die kans is met deze omstandigheden prcies nul.

Om 10.00 uur staan we klaar bij het ‘Safari Meeting Point’ want vandaag is het tijd voor onze husky safari! De huskykennel is van het hotel, ligt ook vlak achter het hotel en bevat 38 honden, maar vreemd genoeg hebben we van het bestaan er van nog geen bewijs gehoord. En dat terwijl de gids uitlegt dat het de honden is toegestaan om twee maal per dag te huilen: eenmaal ’s morgens, om even te controleren of de hele troep nog intact is (dat is visueel niet mogelijk omdat de honden in aparte kennels zitten), en eenmaal aan het einde van de werkdag, als ze hun maaltijd krijgen. Kennelijk slapen we tóch beter dan we denken…

We krijgen een korte uitleg over de slede (“This is the sleigh. And this is the break.”) en hoe hij werkt (“You stand on these bars when you go. You stand on the break to slow down.”), en de gids legt ook uit waarom we deze korte introductie buiten het kennelgebied krijgen: “When we go in, they see the blue suits and they know: we are going to work! And then they go wild and may start fighting.” Het klinkt aannemelijk genoeg maar we worden ogenblikkelijk overtuigd van het gelijk van de kennelkenner wanneer het hek open gaat. Holy dogs! Er staan vijf toeristensleden klaar voor vertrek, met per slede vijf honden aangelijnd, en zodra wij negen blauwe poolpakken het gebied betreden barst er een oorverdovend geblaf en gehuil los. Matti, de gids die ons zal voorgaan, vertelt kort nog iets maar ik versta het niet, hoewel ik met mijn oor op ongeveer 30 centimeter afstand van hem sta. Hij wijst ieder koppel een slede aan en we maken ons klaar voor vertrek. Roeline aan het roer, ik in het bakkie. We zijn net een hip Amsterdams stel met bakfiets!

Het is maar goed dat de honden zijn vastgebonden aan een boom want het is op dit moment nauwelijks mogelijk om ze in toom te houden. De twee honden die het dichtst bij de slee staan (de twee dommekrachten; de twee slimste honden zijn het voorste span, want die letten min of meer op de route) happen naar elkaar, blaffen naar elkaar en tuimelen over elkaar heen. Vooral de grootste van de twee springt met gemak over de ander heen en doet dat dan ook meermaals. Ik verbaasde me in eerste instantie over het ietwat rommelige uiterlijk van de aanlijning van de honden – dat bestaat uit vrij eenvoudige nylon lijnen van ongeveer 8 millimeter doorsnee, verbonden met een centrale nylon lijn – want ik had eigenlijk een soort lederen tuigsysteem verwacht, maar ik begrijp al snel dat het echt niet anders kan: met een te stugge aanlijning zouden de honden zichzelf ophangen door hun eigen enthousiasme.

En dan is het tijd om te vertrekken. Wij zijn de hekkensluiter van de groep en stuiteren als laatsten het kennelterrein uit en het bos in, de anderen achterna. De honden rennen alsof hun een enorme lap vlees wordt voorgehouden en ze die koste wat kost willen grijpen. Het is moeilijk te bepalen hoe snel we gaan, vooral omdat we vaker moeten remmen dan dan we voluit kunnen/mogen gaan, maar eenmaal op een bevroren meer (daar zijn er hier wel een paar van) aangeland mogen we een tijdje los en ik denk dat we zeker 20 of 25 km/uur aanstippen. Dat klinkt behoorlijk sloom, maar als je zowat op de grond in een slee zit (óf als je met je voeten op twee staanders van 7 cm breed staat) en je voelt de wind en sneeuw met de minus-dertien-gevoelstemperatuur-minus-vijfentwintig van vandaag in je gezicht slaan… dan voelt het als behóórlijk snel. Het is werkelijk fantastisch en fenomenaal. Roeline had weinig goesting in het besturen van de scooter gisteren, maar dit is wel even andere koek: hier geniet ze met volle teugen van. Voor de honden is het intussen business as usual – tijdens het remmen in het bos licht er eentje snel even een poot op tegen een boom voor een sanitaire stop, en voor poepen hoeven ze niet eens halt te houden: dat gaat gewoon in één moeite door tijdens het rennen. Eten doen ze niet, maar een luchtig snackje kan er altijd tussendoor: af en toe in volle vaart een portie poedersneeuw ophappen maakt ook onderdeel uit van de rit.

Na een kilometertje of tien hebben we een korte pauze, met een bekertje warm sap. Dit simpele drankje is zo’n ontzettende traktatie in deze winterse omstandigheden! De honden zijn weer vastgebonden en dat vinden ze behoorlijk irritant – ze snauwen naar elkaar, vechten een beetje, grommen, blaffen en janken alsof ze zeggen willen: “Watjes! Wat nou pauze? Gáán!!” Matti vertelt ons verschillende huskyweetjes maar onderbreekt zijn verhaal af en toe om te reageren met een boos commando, omdat hij de dominante man van de hele roedel is en die positie moet behouden.

Na de pauze van ongeveer een kwartiertje worden de rollen omgedraaid en mag ik mennen! Roeline heeft niets te veel gezegd… dit is echt helemaal geweldig. Het is ontspannend en inspannend tegelijk, een vreemde combi maar ik kan het niet veel beter uitdrukken dan dat. Het is enorm rustgevend om over de besneeuwde vlaktes te glijden, maar tegelijkertijd kun je je aandacht niet te veel laten verslappen, want dan gaan de honden ogenblikkelijk hun eigen gang… en die gang leidt regelrecht naar de honden van het span voor ons, om een lekker potje te gaan matten als het even kan. Hoewel deze bezigheid natuurlijk echt voor toeristen is, vind ik het bijzonder om te bedenken dat dit in vroeger tijden gewoon DE manier van transport was in deze contreien.

Veel te snel naar onze zin zijn we weer bij het hotel, waar we nog even een kopje warm sap drinken in een wigwam met centraal houtvuur, en dan mogen we nog even hondjes kijken bij de verschillende kennels. Er zijn twee puppies van 4 maanden oud die erg speels en schattig zijn, maar de topper is Bosse, de oudste nog werkende hond van het gezelschap. Bosse is tien jaar en hoeft daardoor niet meer elke dag te werken – in het algemeen zijn huskies tussen de tien en twaalf jaar oud als ze met pensioen gaan, dus het zijn zijn laatste jaren hier. Vandaag is zijn vrije dag. Hij zit bij zijn hok, en laat zich alle aandacht rustigjes welgevallen… en dat is heel wat aandacht want allemaal zijn we het erover eens dat Bosse best mee naar huis mag als hij wil.

Met handschoenen meurend naar husky verlaten we de kennel. Wat een geweldig uitje was dit!