Zompen en knerpsen

Dinsdag 28 januari

Zouden er naast poolpakken ook poolpyjama’s bestaan? Kunnen we die dan stante pede bestellen? Gisteravond was de verwarming in onze kamer al niet om over naar huis te schrijven (beetje typisch dat ik dat nu dan tóch aan het doen ben), maar gedurende de nacht heeft hij het helemaal opgegeven dus het is nogal fris in ons onderkomen. Ook het douchewater heeft een temperatuur die het beste omschreven kan worden als net-niet-meer-koud dus ik laat het maar bij een beetje onhandig okselwassen voor vandaag; niemand die iets ruikt als ik al mijn lagen aanheb.

Vandaag hebben we niets op het programma staan dus na het ontbijt gaan Roeline en ik erop uit om onszelf bezig te houden zolang het licht is. Uiteindelijk bestrijken we niet meer dan een cirkel van 2 kilometer rondom het hotel, maar het loopt ook niet zo heel vlot met een kilootje of zes extra textiel aan je lijf, door een laag sneeuw waarin we soms wel tot onze knieën wegzakken. Dat is dan gelukkig wel droge poedersneeuw (er is werkelijk geen sneeuwbal van te persen) dus je hebt geen doorweekte voeten na een Friso-route door het bos.

Het is minus 17 graden, dus een graadje of vier kouder dan gisteren. Dat kun je nog best goed voelen eigenlijk – misschien komt dat doordat het (hoera!) helder is vandaag. Het is zowaar een zonnige dag en dat komt ons wel heel goed uit na twee dagen potdichte lucht, vooral omdat we uiteraard met camera in de aanslag op pad gaan. In zekere zin is het landschap hier behoorlijk eentonig (sneeuwwit, namelijk), en daarin zit tegelijkertijd de schoonheid en de uitdaging. Je móet wel met een ander oog kijken – hoe valt het licht over het bevroren meer (al probeer je het, die zijn werkelijk niet te vermijden), hoe vormen de sneeuwkristallen zich op een houten paaltje, hoe prachtig liggen er dotjes sneeuw op de keien in het slome stroompje – want van de kleurstelling van het landschap hoef je het nou niet direkt te hebben. Alhoewel dat hier in de zomer waarschijnlijk niet anders is… dan zijn het onbevroren meren met een heleboel dennebomen eromheen. Wat scheelt het.

We volgen min of meer een hier uitgezette wandeling die aangegeven wordt door paaltjes. Voor die paaltjes heeft men de kleur bruin gekozen. Prima dat ze niet fluorescerend roze zijn want dat zou de woudsfeer bederven, maar af en toe zien we door het bos de paaltjes niet meer… na een paar passen verder zompen door de sneeuw hebben we dan weer houvast want dan komen ze weer in beeld. Een sneeuwwitte wereld geeft altijd een verstilde indruk, ook omdat veel geluiden erdoor gedempt worden, maar dat geldt bepaald niet voor ons schoeisel. Het is hier werkelijk onmogelijk om iemand onopvallend te benaderen; het geknerps van je sneeuwlaarzen verraadt je al van een mijl afstand. Met nog de additionele handicap van een fleece hoofdband èn een wollen muts komt het geregeld voor dat wanneer één van ons iets zegt, de ander er “Wat? Heuh?” op antwoordt omdat het echt niet te verstaan is tijdens het lopen.

Tijdens onze scootertocht van twee dagen geleden zijn we als laatste halte nog even gestopt bij een klein kerkje, en dat doen we vandaag weer even aan. Het is een replica van een ouder kerkje dat in een vorige eeuw verwoest is; het is geheel uit hout opgetrokken en volledig met de hand (na)gebouwd. Echt een plaatje om te zien. Dat geldt ook voor het kerkhofje ernaast; de orthodoxe kruisen zijn èrg fotogeniek. “Tot de dood ons besneeuwt” zou wel een adequate trouwgelofte zijn in deze contreien.

Hoewel we er natuurlijk ten volle van bewust zijn waar we ons bevinden, blijft het toch een eigenaardige gewaarwording dat rond het middaguur de zon nog maar net boven de boomtoppen uitkomt. We zijn tegen twee uur terug in het hotel om te lunchen… en om 14.44 uur gaat de zon onder. Het alomtegenwoordige wit wordt alras grijs en om ongeveer kwart over vier is het alomtegenwoordig zwart buiten.