Sneeuwsterren als afscheid

Vrijdag 31 januari

Op deze laatste dag in Nellim beseffen we extra hoe blij we zijn met de heldere dagen en nachten die we gehad hebben, want het is weer grijs buiten – vijftig tinten ongeveer. Aan het ontbijt groeten we de ene gast na de andere want we zijn in een week tijd reuze popi geworden hier. Van een enkeling weten we de naam, voor anderen hebben we er zelf maar eentje verzonnen. Zo is daar het gezin Zuurpruim. We hebben ze vanaf Schiphol tot in het hotel niet op één glimlachje kunnen betrappen, maar later ontdooiden *kwinkslag!* ze een beetje. Zoon Zuurpruim is een lange norse slungel met (die gewoonte zal ik wel nooit begrijpen) ook binnen een muts op zijn hoofd, maar als we hem opzoeken op FaceBook blijkt hij onwijze modellenfoto’s – van zichzelf wel te verstaan – erop te hebben staan. Goh, wat een beetje belichting en make-up al niet kunnen doen voor een mens!

De Emmertjes zijn het Engelse echtpaar waar we tijdens onze tweede Aurora-sessie op het Inari-meer even mee praatten, en die ons vertelden dat het zien van het Aurora Borealis op hun ‘bucket list’ staat. Ik vroeg hem naar de etymologie van dat woord en hij vertelde me dat het te maken heeft met de uitdrukking “kicking the bucket” maar verder kwam hij niet. De volgende morgen aan het ontbijt hield hij ons speciaal even staande om te vertellen dat hij het toch nog maar even had opgezocht op internet. De Emmertjes dus.

We zeggen ook vriendelijk hallo tegen de jongen die het merendeel van de tijd (ook hij zit met zijn muts op – mijn moeder zei vroeger altijd: “dan heb je er buiten niks meer aan”) met zijn handen voor zich gevouwen broeierig voor zich uit zit te staren boven het licht van de kaars die op tafel staat… alsof hij zich bezint op de beste manier om een lokaal rendier ritueel te slachten. Op één of andere vreemde manier hebben hij en zijn vader ook heel veel tanden. Donkere ogen in een bleek gezicht…wij dopen ze Gooth & Pa.

Vandaag is weer een dag zonder programma dus we lummelen de ochtend al lezend, schrijvend, internettend en gapend door. Tegen twaalven zwiepen we onze pakken aan (we hebben ondertussen de ideale volgorde van aankleden uitgevogeld, te weten: laagje aan, laagje aan, sjaal om, laagje aan, buff om, laagje aan, … en poolpak pas op het allerlaatst aantrekken en vlakbij de buitendeur dichtritsen want bij kamertemperatuur steek je de moord in dat ding) en begeven ons naar buiten. Vervolgens staan we ruim een uur lang op ongeveer twintig meter van het hotel, want de huskies zijn net terug van hun eerste rit van de dag. Ze krijgen dan even rust en een snackje voordat ze aan hun middagrit gaan beginnen, en het leuke is dat ze allemaal buiten het kennelgebied staan en we ze kunnen fotograferen zonder tralies.

Nou is dat superleuk want met 25 honden is er genoeg te zien, maar het is ook een helse opgave want ze staan of zitten geen moment stil; een schalkse huskyblik recht in de lens is vrijwel uitgesloten. Ik heb mijn camera drie weken voor deze vakantie gekocht en heb er maar op vertrouwd dat ik de ‘sneeuw’stand kon vinden; niet gehinderd door enige verdere studie van het apparaat ben ik er vrolijk mee op pad gegaan. Hij stelt me niet teleur! Ik verwacht een hoop onduidelijke haarballen te hebben gecreëerd maar er zit nog een verbazend aantal scherpe foto’s tussen.

We warmen even op bij een lunch in het hotel en gaan dan weer de hort op. Ook nu komen we niet al te ver… we blijven steken in het moeras (nu is het extra fijn dat het bevroren is) dat we eerder deze week met Lotta hebben overgestoken. Toen hebben we er niet heel lang aandacht aan besteed omdat we nog bezig waren met het fysiek en mentaal uitputten van Curry & Co, maar nu blijven we er een uur lang hangen. Ik tracht de grillig gevormde berken een beetje artistiek op de korrel te nemen (het zal er wel op neerkomen dat ik er later hoofdschuddend naar zal kijken omdat het resultaat ècht nergens op lijkt), en Roeline houdt zich onledig met het fotograferen van de sneeuwvlokjes die op haar poolpak dwarrelen. Wow! Het is voor het eerst dat ik een megamacro opname van een sneeuwkristal van dichtbij zie… en ze hebben ècht de stervorm die ze altijd toegedicht wordt. Verbluffend mooi, zo’n sneeuwsterretje.

De zon is al een uur onder wanneer we terugstiefelen naar het hotel. We lopen voor de laatste keer over “ons” bevroren meer en treffen daar tot onze verbazing snowmobile nummer 12 aan: ons weigerachtige apparaat van de eerste excursie. Kennelijk heeft Pette hem toch weer aan de praat gekregen… misschien heeft hij er nu een brood- of vleesmes voor ingeschakeld. Roeline heeft toch een beetje de balen in dat de kristalfotografie vanwege het gebrek aan licht niet optimaal is geweest. Wanneer we, na nog een paar keer met het billensleetje de heuvel af te zijn gegaan, langs een buitenlampje lopen waarop de minuscule sneeuwvlokjes in het volle licht liggen, is ze welhaast niet meer aanspreekbaar van vreugde. Ik ga alvast terug naar onze kamer; Riina schroeft nog wat extra filters op haar lens en blijft nog een uur buiten om de perfecte sneeuwkristal op de gevoelige plaat te zetten.

Na het diner horen we tot onze verbijstering dat de lucht weer helder is. Het is ons inmiddels wel duidelijk dat weersvoorspellingen voor deze regio totaal zinloos zijn, zoals de lokale Leute ons al verteld hebben. Wat wel globaal lijkt te kloppen zijn de apps op Roelines smartphone: ze geven alle drie aan dat er Aurora is in de categorie weinig tot zeer weinig. Met een heldere lucht móeten we natuurlijk wel even naar buiten, maar het is inderdaad peanuts vergeleken bij wat we al hebben mogen vastleggen. Eén van de Schotse dames waar we ook mee gelanglauft hebben is bij ons en wijst ons aan waar Jupiter aan de hemel te zien is. Kijk, hebben we toch niet voor niets de minus 18 getrotseerd.

Wat een topweek hebben we gehad zeg. Het duo Riina & Tiia heeft zich weer opperbest vermaakt in deze prachtige omgeving. Kiitos & hei hei!