Lange Latten & Lichtpracht

Donderdag 30 januari

Na alle bofkonterij van de afgelopen twee avonden zijn we gelukkig, maar ook wel een vleugje vermoeid. Het komt ons dan ook goed uit dat we pas om 13.00 uur hoeven aan te treden voor onze laatste begeleide aktiviteit van deze week: cross country skiing. In gewoon germanistisch Nederlands heet dat langlaufen. Joonas, onze vriendelijke jonge gids van gisteravond zal ons ook nu weer begeleiden. Gids Joonas is overigens de buurman van rendierhoeder Hanno, die op zijn beurt de broer is van gids Pette alsmede de vriend van gids Lotta. Als je niet gesteld bent op sociale controle dan zit je hier in Nellim ècht verkeerd denk ik zo.

Joonas vertelt dat het gebouw waarin ons Wilderness Hotel Nellim gehuisvest is, vroeger de lagere school van het dorp was, en dat hij er zelf op gezeten heeft totdat de school wegens gebrek aan belangstelling werd opgeheven. Wat heet: er zijn momenteel 3 kinderen in deze gemeenschap waarvan eentje van schoolgaande leeftijd – en dat is toevallig zijn kleine zusje van twaalf. Joonas heeft er wel schik in dat hij nu biertjes kan drinken in zijn vroegere klaslokaal.

Wij worden vandaag omringd door een zestal Engelsen en Schotten van bijna pensioengerechtigde leeftijd. Ze zijn lollig en erg aardig, maar niet erg vlot. Eén der dames valt op de eerste driehonderd meter al vijf keer om en zij en haar man besluiten er daarna maar mee op te houden. Kijk, dat scheelt weer meermaals stilstaan en koud worden (het duo Riina en Tiia staat niet bepaald bekend om hun medelijden met de gemankeerde medemens). Roeline gaat er als een hinde op de lange latten vandoor en onthult dat ze in haar vroege tienerjaren meermaals in de Ardennen gelanglauft heeft. Ik heb dit nog nooit gedaan maar heb natuurlijk wel veel op de alpinelatten bewogen en dat maakt ook wel verschil – vooral bij het klimmen, merk ik. Wij bevinden ons steeds in de voorhoede maar ondanks onze soepele tred in het algemeen gaan we allebei ook wel twee keer onderuit; we willen onze Britse schuifelaars natuurlijk niet al te erg de loef afsteken.

Door het lage tempo bestrijken we een niet al te groot gebied, waarvan we een deel al tijdens onze wandeling van eergisteren gezien hebben. Maar dat maakt op zich niet uit: de ene besneeuwde naaldboom vertoont een grote gelijkenis met degene die ernaast staat, en dat zal vijf, of tien, of vijftien kilometer verderop niet anders zijn. Helemaal niet erg want vandaag zien we tóch het landschap weer op een andere manier. Het is wederom een prachtig heldere dag maar zo nu en dan schuiven er wat lichte wolkjes voorbij; samen met de laagstaande zon (die gaat vandaag om 14.54 uur onder) levert dat een adembenemend mooi kleurenspel op. Wij als freubelaarsters die al zitten te zwijmelen bij een mooie kleur stempelkussen waarderen dat des te meer! Van lichtgeel tot dieporanje, en bij het ondergaan van de zon pastelroze wolkjes tegen een bleekblauwe achtergrond. Met een rijtje besneeuwde naaldbomen ervoor is een succesvolle legpuzzelreeks weer niet ver weg.

Toen we de lange latten twee uur geleden onderbonden zag Roeline een paar sleetjes aan de rand van het meer liggen en zei: “dát ga ik doen als we straks terugkomen!” . De kunststof sleetjes blijken alle in meer of mindere staat van ontbinding te verkeren, maar niet getreurd want er liggen ook kunststof velletjes met een handvat eraan waar je gewoon op kunt gaan zitten zonder verdere plichtplegingen – “billensleetjes”, zegt Roeline. Die pakken we dus even mee en we gaan een paar maal holletje af met de beentjes omhoog en onder luid gejoel. Je bent tenslotte nooit te oud om te sleeën!