Tessa in Turbulentie

Het is een bewogen ritje, naar luchthaven Vancouver! Tijdens het eerste gedeelte (Amsterdam – Frankfurt am Main) is er dermate veel turbulentie dat de gezagvoerder zelfs de crew opdraagt om met stoelriemen vast te blijven zitten; er wordt niet eens een drankje uitgedeeld omdat de inhoud van de plastic bekertjes waarschijnlijk grotendeels op onze collectieve schoot terecht zou komen. Ik ben echter behoorlijk moe dus ik zit al knikkebollend op de maat van de luchtzakjes het grootste gedeelte van het uur uit.

Een fitnessslaapje kan ook geen kwaad want een overstaptijd van een uur in combinatie met een vertraging van een half uur betekent: in galop door de lange gangen van de terminal op vliegveld Frankfurt. Ik storm iedereen op de loopband onder een gehaast “Excuse me! Thank you! Excuse me! Thank you!” voorbij en zit bij de laatste groep die aan boord gaat van het toestel naar Vancouver. Daar neem ik plaats naast een Indiaas echtpaar dat geen woord buiten de deur spreekt. Dat levert problemen op wanneer de maaltijden komen en de standaardopties rund en varken zijn. Geen kip, geen vegetarisch… dan spreekt meneer opeens wel Engels want al schuddend met zijn wijsvinger beticht hij de stewardess van “verly poorl serlvice!” Het heeft totaal geen zin om hem uit te leggen dat je speciale menukeuzes van tevoren moet reserveren. Ironisch genoeg krijg ik een Indian Vegetarian meal geserveerd – en dat terwijl ik me echt totaal niet kan herinneren dat ik bij boeking een menukeuze heb gemaakt. Ik kan niet anders dan stilletjes extra hard genieten van dit maaltje terwijl de buurman het moet doen met een banaan en een cracker.

Ik dommel zo nu en dan weg en dan is er consternatie: een man in de rij achter mij is onwel geworden. Hij kijkt wezenloos uit zijn ogen en weet zijn eigen naam niet meer. En ja, dan klinkt er dus ècht door de intercom het verzoek aan mensen uit de medische professie om zich te melden: “Is there a doctor on board?” Binnen no time staan er vijf mensen naast de man die bereid zijn te helpen. Mooi hoor! Het speelt zich allemaal vlak naast mij af: de bovenkant van mijn stoelleuning is het schrijfvlak waarop de stewardess een formulier met medische vragen invult, en ze staat gezellig met haar slanke billen tegen mijn schouder geleund. Ik maak me smal want links van mij zit meneer Tulband breed te wezen. Wanneer hij niest bekijkt hij uitgebreid het resultaat in zijn handpalmen en wanneer hij beweegt komt er nu en dan een vleugje lichaamsodeur vrij die niet geheel strookt met mijn idee van ‘lekker fris’. Ik smeek in stilte dat hij zijn jas aanhoudt. De man die onwel werd wordt intussen voorzien van een een zuurstofmasker, en zijn pols wordt gemeten. Hij knapt weer wat op en wordt afgevoerd; ik denk naar de business class zodat hij ergens languit kan liggen.

Na landing op Vancouver gaat de tocht onvervaard verder want mijn eerste bestemming is Victoria, op Vancouver Island. Ik ben blij met mijn obsessieve regelinborst want aangezien ik mijn hele route al van tevoren heb uitgestippeld weet ik precies welke vervoermiddelen met bijbehorende namen en nummers ik moet hebben. Ik kom dus in “mijn” appartement in Victoria aan precies op het tijdstip dat ik verwacht had te zullen aankomen. Ik loop nog eventjes naar een leuke lokale pub waar ik een smakelijke veggieburger wegwerk, maar dan is mijn dag ook wel klaar. Ik ben 24 uur geleden opgestaan en met alle wacht- en overstaptijden inbegrepen ben ik al 22 uur onderweg, achtereenvolgens per bus – trein – vliegtuig – vliegtuig – metro – bus – ferry – bus. Ik hoop dat het bed hier een beetje comfy is maar als dat niet zo is merk ik er waarschijnlijk ook niet al te veel van.