Een rondje door het Colonial District

Poeh! Waar ik gisteren factor 50 op mijn armen smeerde zou ik vandaag niet gemerkt hebben dat ik mijn zonnebril vergeten was! Vanuit kamer 1108 kan ik een heel eind kijken en alles is nat en grauw, geen cm2 blauwe lucht te zien. De regenjas dus! Heb ik die in elk geval niet voor niets meegenomen. En wat ben ik er blij mee! Ik steek gigantisch af bij de rest van het volk omdat werkelijk niemand hier met een regenjas loopt (het standaard attribuut is hier een parapluutje, maar dat is natuurlijk helemaal niks als je om je heen wilt kijken én fotograferen én kaart moet lezen) maar het giet echt behoorlijk en in no time lopen de druppels van mijn pet (de capuchon heb ik in mijn scooterdagen van de jas gesloopt). Als ik in Fort Canning Park - een mooi aangelegd park op de plaats van het fort dat Singapore in de 19e eeuw moest beschermen, met een interessante wandelroute - achter een putroostertje blijf haken en languit op mijn plaat ga is mijn broek wel echt goed nat. En natuurlijk is er niemand in het hele park te zien in dit weer maar staat er uitgerekend op dat moment een tuinman op 5 meter afstand...

In 1847 ging de Time Ball van start: elke dag om 12.55 werd de bal gehesen, en precies om 13.00 uur liet men de bal weer naar beneden vallen. Aangezien de bal op een goed zichtbaar punt in de stad stond gaf dit de (zaken)mensen en ook de instanties de gelegenheid om hun eigen klokken erop gelijk te zetten. Een efficiente zet in de pre-radio-tijd.

Door een forse scheut landwinning en uiteraard door de wolkenkrabbers is het nu nog nauwelijks te geloven maar Fort Canning Park (vroeger Government Hill omdat gouverneur Stamford Raffles er resideerde) was met zijn 60 meter hoog een opvallende verschijning; de vuurtoren bracht de schepen veilig de haven in want die was zichtbaar tot op een afstand van 30 kilometer!

Na Fort Canning Park bezoek ik nog even kort de Civic Defence Gallery, een minimuseumpje over de brandweer en andere heldhaftige hulpverleners, gehuisvest in de voormalige brandweerkazerne.

Als ik weer buiten sta is het droog geworden, hoera! Hoewel ik vermoed dat de luchtvochtigheid nog wel 98% is. In het vroegere klooster en kapel van het Convent of the Holy Infant Jesus is nu een Covent Garden-achtige verzameling boetiekjes en restaurantjes gevestigd, CHIJMES genaamd. Het is leuk om even doorheen te stiefelen maar nu, rond het middaguur, is het nog uitgestorven. Ik loop door naar Boat Quay, de kade langs de Singapore River, de aanvoerroute van weleer (tegenwoordig heeft Singapore een zéér drukke containerhaven). Aan het water zijn heel veel overdekte terrasjes gesticht (inclusief bijbehorende proppers, hoezo vermoeiend) en op één van deze geniet ik van een lunch (spicy beef blokjes en frietjes - met stokjes! - en een hele pot jasmijnthee toe. Die liter thee geeft me de gelegenheid om lekker een uurtje te lezen.

Net als het weer begint te miezeren vertrek ik en loop ik langs verschillende koloniale gebouwen, met uiteraard veel zuilen, en het cricketveld (tja, voormalig Engelse kolonie).

Voor het Victoria Theatre staat Thomas Stamford Raffles, een officier van de East India Comapny, die tussen 1819 en 1822 als gouverneur de aanzet gaf tot het moderne Singapore. Ondanks zijn korte verblijf heeft Raffles een enorme impact gehad, getuige het feit dat er alleen al op de centrumkaart van Singapore 3 hotels, 3 shopping malls, 9 overige instituten en 7 straatnamen naar hem genoemd zijn. Dan hebben we het dus over ongeveer 5 vierkante kilometer… respect!

De rest van de middag breng ik door in het werkelijk fantastische National Museum of Singapore. Wat een geweldig museum, met een super audiosysteem (" your companion") en schitterende galleries. Ik heb ook het geluk dat er net in deze periode twee exposities (foto en video) zijn die ik prachtig vind, dus dat is op en top genieten.