Hilarisch lunchen in Chinatown

Hoera, het is droog! Nog wel volledig bewolkt maar duidelijk minder donker en dreigend dan gisteren. Dat valt weer mee, dan kan ik vandaag lekker zonder zweterige regenjas en klamme pet de hort op. Wat iets minder meevalt is dat ik een fikse linkerschouderspierpijn aan mijn onzachte landing van gisteren heb overgehouden. Mijn arm optillen gaat moeizaam... dat is handig met foto's maken! Vreemd genoeg heb ik trouwens geen blauwe plekken aan het voorval overgehouden. Nouja, spierpijn duurt bij mij nooit al te lang dus overmorgen ben ik er vast weer vanaf.

Vandaag staat Chinatown op het programma. Zodra ik uit de metro stap ben ik in een heel andere wereld dan gisteren, toen ik in koloniaal Engeland rondliep. En ook hier, net als vorig jaar in Hong Kong, is het gespuug, gerochel, het charmante neus legen zònder zakdoek en het luide gehoest niet van de lucht. Ik ben ontzettend blij dat mijn nieuwverworven schoonzus mij hiervan nog nooit heeft laten meegenieten en hoop ook dat dat niet gaat gebeuren.

Aangezien ik er vrijwel meteen tegenaan loop start ik met het Chinatown Heritage Center. Gouverneur Raffles bedacht dat elke etnische bevolkingsgroep een eigen enclave zou moeten krijgen om onderlinge strijd te voorkomen (iets andere benadering dus dan de integratie!), vandaar dat er een Chinatown is, alhoewel inmiddels zo'n 70% van de Singaporese bevolking uit Chinezen bestaat. Het Heritage Center geeft de (veelal belabberde) omstandigheden weer waarin de Chinezen leefden nadat ze in de negentiende en begin twintigste eeuw vanuit hun (ook veelal belabberde) omstandigheden in China naar Singapore waren gekomen. Het is niet al te groot maar wel erg beeldend en interessant. De rest van de ochtend vul ik met het lopen door de smalle straatjes van de wijk en het fotograferen van de prachtige kleurrijke gevels van de voormalige shophouses (beneden winkel en boven wonen) die bijna allemaal zijn gerestaureerd. Wat er nog van over was, nadat de regering er in de jaren '80 een nogal rigoureus sloopbeleid op had nagehouden.

Ook bezoek ik - op kousevoeten - de Sri Mariamman Temple, een Hindoetempel. En net als in het Hongkongse klooster waar ik vorig jaar was zijn ook deze vrome lieden niet gespeend van een commerciele inborst: voor SGD 3,00 mag ik foto's maken. Ik krijg er zelfs een bonnetje voor! De wierookduft is doordringend en de gebruiken en rituelen zeggen mij als heiden natuurlijk niets maar fotogeniek is de tempel zeker. Dat geldt ook voor de enorme Buddha Relic Temple verderop in Chinatown - het is daar allemaal goud wat er blinkt.

Kennelijk kies ik een vreemd tijdstip om te lunchen (tussen 13.30 - 14.00 uur) want zoals ik gisteren helemaal alleen zat op het terras aan Boat Quay, zo is er nu ook geen sterveling te zien in het Chinese restaurantje waar ik binnenstap. Dit heeft als voordeel dat de ober en oberster zelfs dingen uit de keuken halen om me uit te leggen waar een bepaald gerecht uit bestaat (aangezien ik het in het Chinees niet begrijp en zij nauwelijks 10 woorden Engels spreken), maar als nadeel dat ze beiden op ongeveer 80 centimeter naar me staan te kijken als ik zit te eten. En dan maar hannesen met die chopsticks en de glibberige kai lan (of was het nou lai kan? een soort groente in elk geval)! Gelukkig krijgt de ober na enige tijd een telefoontje en vermaakt oberster zich verder ook wel met het gezellig meezingen met de Chinese schlagermuziek die opstaat.

Om een uur of vier heb ik een aardige verzameling shophouses gekiekt en meer dan genoeg marktkraampjes en zeer opdringerige verkopers gezien, dus ik verlaat Chinatown. Ik neem een kijkje bij het Raffles Hotel, het eerste superluxueuze geen-kamers-maar-uitsluitend-suites-hotel van de stad en ongeveer 100 jaar oud. Wat een weelde inderdaad! Als niet-gast mag ik alleen de lobby en de tuinen in maar die zijn al indrukwekkend genoeg. Ik kan me helemaal voorstellen dat de Britse aristrocatie hier in de rieten stoelen zat terwijl ze zich koelte toe liet wuiven door een koelie met een palmblad. De portiers gaan gekleed in Indiaas linnen kostuum en tulband. Ik vermoed dat als ik deze week dit hotel had geboekt, ik het vliegticket niet meer had kunnen betalen!

Ik neem even lekker een bakkie thee op de Marina Square waar ik de eerste middag ook heb gezeten en hier is het ook overduidelijk dat het een feestdag is want het hele plein is afgeladen. Mensen zitten wat - al dan niet slapend -, kletsen, spelen met de kinderen en maken vooral ook veel foto's van elkaar. Chinezen en hun fotografie zijn een raadsel voor me. Er wordt sowieso geen ènkel plaatje geschoten waar ze zelf niet opstaan (steeds geposeerd uiteraard) en ze kieken elkaar overal, om het even tegen welke achtergrond: de toeristische stekjes uiteraard, maar ook tegen een mossig muurtje, bij de drukste snelweg van de stad, voor een hoogspanningskast achter kippengaas. En iedereen roteert: alle combinaties van het gezelschap passeren de lens, steeds op hetzelfde plekje van alle bovengenoemde lokaties. Vermoedelijk zien hun fotoboeken er ietsje anders uit dan het mijne!