De laatste druppel

Het is de laatste dag in dit land, de laatste ochtend in deze lodge en dus de laatste fotosafari. Gelukkig gaan we weer het water op; hopelijk hebben we nu ietsje meer mazzel dan gistermiddag. De dag begint echter wat ongelukkig: net voor zessen rijden we met 50 per uur op de weg richting aanlegsteiger als we een nogal luide KONK! horen, en Janine staat bovenop haar remmen. Uit het niets is er een baby-impala tegen de auto gelopen; ik heb er helemaal niks van gezien maar de dame die naast mij aan het raam zit zegt dat ze het beestje een halve salto heeft zien maken voordat het in de berm terecht kwam. We rijden terug om te kijken en zien de impala naast de weg liggen met zijn pootje in een raar gestrekte houding, maar wel met het koppie omhoog. Het kijkt vreemd genoeg best helder uit zijn ogen. Janine probeert de lokale wildlife-dierenarts te pakken te krijgen maar op dit uur is dat nogal lastig. En dan staat het beestje op – en er gaat een collectieve ademteug van 8 mensen (“haaaa?!”) door de auto.

We hebben na een initieel bewolkte lucht weer een strakblauwe hemel om mee te werken, dus er is deze ochtend volop licht. We zien verschillende vogeltjes en man, wat zijn die toch druk en moeilijk te vangen in de lens! Nieuw voor ons is de combi kroko-olifant: een levende krokodil bij een dode olifant wel te verstaan. Op een grassig eiland in de rivier ligt een olifantenkarkas en ernaast is een kuil, die door de stortbui van eergisteren in een modderpoel is veranderd. En in die heerlijkheid ligt een krokodil die modder omhoog spettert en tussendoor even het karkas in kruipt om daar een lekker hapje ingewanden te scoren. Het is toch bijzonder hoe alles elkaar hier in stand lijkt te houden en hoe alles op elkaar aansluit… en nog meer bijzonder dat wij er van zo dichtbij getuige van kunnen zijn.

Als er een ijsvogel vlakbij de boot in de lucht hangt en daar ook een tijdje fladderend op één plek blijft hangen om zich te concentreren op het visje dat hij zo meteen uit het water gaat snavelen heeft Sylvain een vrij goeie opname daarvan te pakken; ik echter heb de verkeerde belichting ingesteld staan èn ik ben niet voldoende ingezoomd dus mijn opnames lijken nergens op. Grrr! Ik zit even gefrustreerd te mokken als we doorvaren naar het volgende plekje maar krijg even later een andere kans bij een ijsvogel (mogelijkerwijs diezelfde ijsvogel) die op een tak vlak boven het water zit met een vis die veel te groot is voor hem. En wat doe je dan als ijsvogel? Je laat natuurlijk niet je zuurverschalkte visje terug in het water vallen, nee, je houdt hem in je snavel en beukt hem net zo lang op die tak totdat hij lekker zacht en soepel is geworden en je hem – met je nek verticaal – uiteindelijk tóch naar binnen kunt schrokken. Het is een schouwspel van een paar minuten, we hebben geweldig zicht, mijn instellingen zijn nu perfect en ik ben maximaal ingezoomd … en bij de collega’s op de boot klopt kennelijk ook alles want er klinkt een mitrailleurgeratel van continu werkende camera’s. En ergens tussen het spervuur aan plaatjes zit The Shot of the Championship; ik ben er vrij zeker van. Mokmoment is over hoor!

Met nog een varaan, twee grote visarend-kuikens, een lollige jonge buffel en een kievitsoort met heel eigenaardige gele flapjes naast zijn snavel ook op het SD-kaartje kunnen we met tevreden gemoed afscheid nemen van Botswana. We worden opgehaald door een auto die ons naar de grens Botswana/Zimbabwe gaat brengen en vanaf daar zullen we met een andere auto doorrijden naar ons allerlaatste adres van de vakantie. Bij de grensovergang maak ik een blunder die me geld kost: ik zeg tegen de douane-beambte dat we niet naar Zambia gaan, maar we vertrekken morgen vanaf vliegveld Livingstone en dat is dus in Zambia. Als dat duidelijk wordt zit er in mijn paspoort reeds een visum voor Zimbabwe geplakt; Sylvain kan nog net op tijd een dubbel visum krijgen maar ik zal mijn visum voor Zambia morgen apart moeten kopen en dat kost me dan USD 20,00 meer dan wat Sylvain vandaag hoeft te betalen. Nou ja, ik moet maar zo denken: dan heb ik gewoon lekker een extra ‘leuke pagina’ in mijn paspoort morgen.

Bij het douaneloket (een deerniswekkende portacabin in een naargeestige uithoek gevuld met trucks, uitlaatgassen, vuilnis, gebroken asfalt en de aanwezigheid van meerdere vage personen – kortom: een lekker professionele en opbeurende werkomgeving) worden we overigens bijgestaan door een ontzettend vrolijke persoon van een touroperator die stumpers zoals mij uit de brand helpt door even uit te leggen hoe het zit. Als het al niet zo warm was zou hij met zijn glimlach de zon kunnen laten doorbreken. Wanneer het stempelgedeelte achter de rug is en we de grens over gaan naar Zimbabwe loopt hij even met ons mee om ons naar onze nieuwe chauffeur te brengen en ondertussen vertelt hij ons dat “we must always be happy and … do the cha-cha!” terwijl hij heupwiegend voordoet hoe dat moet. Wat een vrolijke noot in deze deprimerende setting!

De middag brengen we door bij Victoria Falls, een klein stadje dat geheel draait op de aanwezigheid van de gigantische waterval in de Zambezi-rivier. Op weg ernaartoe zitten we in een gigantische regenbui, tijdens het loopje naar de eerste helft van de lookout is het zwaarbewolkt, dan gaat de zon weer schijnen en kan ik gelukkig nog een paar regenbogen in de nevel van de waterval vastleggen, vervolgens dondert en bliksemt het aan de Zambia-zijde van de waterval waarna wederom een joekel van een regenbui onstaat die ook overdrijft naar ‘onze’ zijde (hebben we in de finale dan toch ook nog onze regenjasjes gebruikt die tot nog toe werkeloos in onze koffers hebben gelegen), en tijdens de maaltijd in een restaurantje vlakbij schijnt de zon weer genadeloos in Sylvains gezicht en mijn nek. Het kan verkeren.

De economie van Victoria Falls draait overigens ook op de bloeddorstige opdringerigheid van allerhande (straat)verkopers. Er zijn tientallen winkeltjes die allemaal hetzelfde handsnijwerk verkopen, en tijdens de paar honderd meter die we vanaf de entree van de watervallen naar het restaurant afleggen moeten we ook een serie handelaren van ons afschudden die ons niet alleen houten hippo’s trachten te verkopen, maar ook erg graag Zimbabwaanse dollars tegen US dollars willen wisselen. Afgezien dat je je af kunt vragen wat je zou moeten met de Zimdollars is het ook nog interessant te weten dat die in 2009 officieel zijn afgeschaft … en dat de US dollar nu het officiële betaalmiddel van Zimbabwe is. Ach, je kan het ze ook niet heel erg kwalijk nemen; met een werkloosheid van 90% is het nog wel een creatieve manier om aan een beetje inkomen te komen. Gelukkig zijn wij niet werkloos, en de arbeid roept weer: morgen naar huis.

Namibië en Botswana: baie dankie & go siame!