Sporen in het zand

Het ontwaken in de desert suite is minstens zo spectaculair als het inslapen. Het is tegen 06.00 uur als we wakker worden en als we onze slaperige oogjes naar het oosten keren verschijnt daar het oranje-achtige ochtendlicht aan de horizon. Nog heel even wachten en dan piept de zon boven het randje uit, en hij stijgt in een verbazingwekkend tempo. De wollen muts die ik vannacht op had was geen overbodige luxe, maar die wordt direkt na het uitgebreide ontbijt (ter plekke gemaakte verse havermoutpap, zelfgemaakt brood, hartig beleg, zoet beleg, yoghurt, muesli en cornflakes) vervangen door de hoed die verbranding moet voorkomen. Om 07.30 uur gaan we weer op weg.

Helaas hebben we gedurende de nacht geen kik gehoord van enig wildlife (een lachende hyena was toch wel lollig geweest) maar er staan wel weer allerhande verse sporen in het zand waaronder die van gerbil, mestkever, tok tokkie tor en vogeltjes. We staan even stil bij een groot nest van wevervogels en ik kan me alleen maar verwonderen over hoe ingenieus dat gemaakt is. Het is er doodstil als we aan komen wandelen, maar na een minuut of tien (Sebastian formuleert zijn zinnen zorgvuldig en heeft nooit haast) komen er enkele volwassen vogels met eten de nestgaten binnenvliegen en dan horen we opeens heel veel kleine vogeltjes piepen.

Deze morgen doen we het langste stuk van de hele trail: 4,5 uur door dit betoverende landschap. Het warmt snel op maar er staat een aangenaam briesje waardoor het niet zo heet aanvoelt, en we sjokken in een heel rustig tempo voorwaarts dus het is voor ons geen zware inspanning. Dat kan niet gezegd worden over de zoon van het Duitse gezin: die heeft een nogal fors overgewicht en dat vertaalt zich in een knalrood hoofd, een fikse zweetproduktie en een flink verhoogde ademhaling. Ik prijs me gelukkig dat ik gedurende de laatste twee jaar heel veel wandelkilometers gemaakt heb; over het asfalt van de Zuid-Hollandse polderfietspaden is natuurlijk wel een tikkie (een tik tikkie in dit geval) anders dan door de duinen van een Namibisch natuurreservaat maar het heeft me wel verzekerd van een aardige basisconditie.

Het landschap is heuvelachtig en dat maakt elk volgend uitzicht na de top van een zandduin weer een verrassing. Maar de favoriet komt wat mij betreft aan de start van de laatste ochtendetappe. We hebben één van de kanten van de Horse Shoe Mountain beklommen, een zeer rotsachtig terrein van vulkanisch gesteente (de vorm van een hoefijzer is wellicht een krater van een uitbarsting van miljoenen jaren geleden) waarop je echt je aandacht moet houden bij waar je je plakkies neerzet, en als we het zadel van de berg overgaan ontvouwt zich daar voor onze ogen het o zo prachtige clichébeeld van Afrika: een eindeloze vlakte in de kleuren geel, beige, lichtgroen en terracotta, met de hoekige acacia’s als zwarte silhouetten tegen de achtergrond, en een kilometerslang stippelpatroon van de graspolletjes om de boompjes gezelschap te houden. En daar lopen we dan, als zeven piepkleine poppetjes in een hele grote wereld. Het is echt schitterend en overweldigend en ik ben een enorme blijkel op dit moment.

Ze hebben het goed voor elkaar bij de Tok Tokkie Trails. Het lunch/siësta-kamp is een tent van gaas in de buurt van een grote acacia met een wevervogelnest erin; het briesje blaast door het gaas heen en zorgt voor een beetje verkoeling, en de aanwezigheid van het nest betekent dat er een continu getsjilp en vleugelgefladder is als een gezellig muzakje tijdens de lunch. Er zijn versgesmeerde broodjes, stukjes koude quiche, koude drankjes en luie strandstoelen… het luxe woestijnleven. We houden een pauze van maarliefst 4,5 uur maar de tijd vliegt als je een beetje zit te eten, babbelen, lezen en dutten. Sebastian heeft een klein thermometertje bij zich en dat wijst om drie uur ’s middags een temperatuur van 37,5 graad aan – in de schaduw dus! De sfeer is rustig en erg ontspannen. Het Duitse gezin is sympathiek en we zijn allemaal enorm op ons gemak in deze setting. Dan kom ik er ook nog eens achter dat de zoon werkt bij een machinefabriek die ik zakelijk ken… en niet voor het eerst concludeer ik dat de wereld toch maar klein is soms – zelfs in de enorme Namib Desert.

[Voor de collega’s: hij werkt bij Wärtsilä in Hamburg – een fabriek die eerst van Deutz was. Nou jaaaaa…]

Na de lange lunch/siësta hebben we nog slechts anderhalf uur te lopen en dan zijn we bij het avondkamp. Een ander kamp dan dat van gisteren, maar onze swags liggen alweer klaar, en onze tassen staan er weer netjes bij. Wat een geweldig concept. Belinda heeft wederom voor een driegangenmenu gezorgd en het is allemaal weer heerlijk. Je zou denken dat we na die lange rustpauze van vanmiddag wel allemaal zouden barsten van de energie als het ’s avonds wat koeler wordt maar niets is minder waar; rond de klok van tien uur hebben we ons allemaal teruggetrokken in onze desert suites en het is al snel stil in het kamp. Ik kijk nog even naar boven; het is ontzettend jammer dat we de verrekijker in de auto hebben laten liggen anders hadden we de Melkweg nog beter kunnen aanschouwen – maar alleen het feit dat ik de Melkweg met eigen ogen kan zien is al een bizarre ervaring. Een ervaring die ik best wat langer zou willen hebben, maar mijn luiken gaan ook al heel snel op slot voor de nacht.