Landerig en waterig

De regen van gisteravond heeft de buitenlucht een aardig aantal graden afgekoeld en dat is om te slapen erg aangenaam. Uiteraard hopen we wel van ganser harte dat we een droge game drive gaan doen vandaag, want om naast al het opletten op de camera-instellingen ook nog te moeten werken met een camera-regenjasje en dan maar hopen dat er geen spetters op het beeld komen lijkt me geen eenvoudige opgave. Als we wakker worden is dat van de wekker (om 04.30 uur, oef), en niet van het oorverdovende geluid van een waterval op het dak, dus dat is om te beginnen al gunstig. Als we naar buiten gluren is het wel fiks bewolkt en er staat een aardige bries, maar dat is helemaal niet slecht, want als het iets koeler is zijn de dieren doorgaans wat aktiever.

We hebben een volle auto vandaag. Vrijwel alle toeristen zijn hier in tweetallen en het gebeurt automatisch dat de koppels naast elkaar gaan zitten, maar het is tegelijkertijd ook een strategische keuze: iedereen heeft een plaatsje bij het spreekwoordelijke raam (er zijn 2 x 4 stoelen in de jeep met een gangpaadje ertussen) maar de auto kan maar op één manier bij een mooi stekje geparkeerd staan dus dan is het sowieso goed als in elk geval één persoon van het koppel knappe kieken kan schieten. De ander zal indien mogelijk wel knielen en het toestel op de rugleuning van een stoel zetten, of gaan staan en uit de losse hand schieten. Gelukkig hebben we een ‘wagen volgeladen, vol met blije eikels’ dus er heerst een opperbeste stemming (we hebben elkaar tijdens de maaltijden al een beetje leren kennen omdat er in deze lodge gezamenlijk gedineerd wordt aan ronde tafels). Maar soms is het zicht gewoon te beperkt en dan moet één van de twee het klusje trachten te klaren. No pressure!

Gisteren tijdens de dollemansrit terug door het park hebben we het met gids Janine gehad over toeristen die zeuren en zaniken; er was vorig jaar zelfs iemand (een Amerikaan natuurlijk) die een rechtszaak heeft aangespannen tegen de lodge omdat hij beweerde dat hij ‘steeds aan de verkeerde kant van de auto zat’. Ook heeft een wezenloze een klacht ingediend omdat hij ‘geen leeuw te zien had gekregen’. Je vraagt je toch al waarom sommige mensen niet gewoon lekker naar de dierentuin gaan in plaats van op safari. Wij hebben inmiddels al meer gezien dan we ooit hadden durven hopen en ik ben zo ontzettend blij dat deze specifieke lodge met zijn photographic safaris als laatste Botswana-adres op onze route gezet is; de mogelijkheid om al dit moois van dichtbij (en via de lens is het soms echt heel erg dichtbij) te kunnen zien en ook nog onder deskundige begeleiding knap vast te leggen is een enorme kers op een verder al heel rijkelijk versierde taart.

Maar ik durf het toch nog wel aan om een wensje voor de wishlist te lanceren: ik zou nog erg graag een gier willen zien. Janine heeft nog niet gezegd dat dat waarschijnlijk geen al te lastige opgave is omdat er verspreid in het park misschien wel zeven of acht olifantenkarkassen liggen (omdat de regentijd lang op zich heeft laten wachten hebben ze het niet gered) of we rijden langs een boom waar een hele reeks gieren in zit. Even later ruiken de ook de ‘odeur d’éléphant’ . Het is geen frisse aanblik maar wel fascinerend, hoe de aaseters elkaar allemaal verdringen om een plekje aan de ontbijttafel die olifant heet. Even verderop wachten de marabous hun beurt af. Beide vogels zijn creepy en ontzagwekkend tegelijk.

Een paar kilometer verderop stoppen we om twee helemaal níet creepy vogels te fotograferen: het zijn twee grijze kroonkraanvogels. Prachtig zijn ze en gids Janine is ontzettend in haar nopjes: zij woont en werkt hier al zes jaar en heeft deze vogels nog nooit in Chobe National Park gezien. De regen heeft inderdaad een instant-effect op de natuur en daarmee op de game drive: zonder de regen was het olifantenkarkas te droog geweest (gisteren zijn we er net zo goed langs gereden maar toen was er geen gier te zien) en zonder de regen zouden er in het landschap geen plassen zijn ontstaan waarin de kraanvogels zouden waden. Dat we iets langzamer over de minder interessante (lees: legere) stukken moeten rijden omdat de kuilen in de weg nu vol zijn gelopen met water en we er dus voorzichtiger doen moeten rijden neem ik heel graag voor lief.

Gids Tshidi heeft geen info ontvangen dat onze leeuwenmoeder met de twee welpjes van gisteren nog in de buurt van dezelfde stek is dus het heeft niet zoveel zin om weer zo’n lang end te rijden. Dat hoeft ook niet, want op een andere plek komen we óók leeuwen tegen, deze keer twee dames en drie al iets oudere koters. Er staan weer verschillende auto’s omheen dus we hebben totaal geen zicht, maar Janine maakt zich geen zorgen. “Wacht maar af, deze auto’s moeten straks allemaal weg om uiterlijk om 09.00 uur weer in hun lodge te zijn, aangezien in allemaal het ontbijt tot 10.00 uur geserveerd wordt.” In de lodge waar wij zitten is er ’s morgens vroeg vanaf 05.15 uur een licht ontbijtje te verkrijgen. Dan volgt een game drive of boottocht, waarna iedereen om 11.00 uur aan de brunch gaat wanneer ze terugkomen. Het is zo simpel maar een briljant schema want inderdaad, binnen een kwartier na onze aankomst bij de leeuwen zijn alle auto’s van de andere lodges weggereden en kan de jeep zo gezet worden dat we een prima zicht hebben. Als de leeuwen zich dan op een gegeven moment ook nog verplaatsen rijden we een stukje voor ze uit, en kunnen we ze even later nog in een andere setting fotograferen wanneer ze ons pad kruisen.

Na nog wat dingen gezien te hebben die we nog niet of nog niet op zoom-kwaliteit hadden vastgelegd, zoals een wrattenzwijn, een hagedis, een schildpad (kontshot, dat wel) en een impala met een bloedetende ossenpikker op haar kop kunnen we wel weer stellen dat we weer een méér dan prima ochtend achter de rug hebben.

Je zou haast denken dat de koek niet op kan hier, maar de middag verloopt wat moeizamer dan de succesvolle ochtendsessie. We gaan het water weer op en Sylvain en ik vinden dat extra leuk omdat dat meer kleurige en kleine vogeltjes oplevert, die wij – in tegenstelling tot sommige anderen die echt alleen voor het grote wild komen, of die bijvoorbeeld net als twee van onze tafelgenoten graag nog een keertje met de auto willen omdat ze nog geen luipaard hebben gezien – net zo leuk vinden om te spotten als de landdieren. Ik heb zeker een voorkeur voor de gemonteerde camera boven de wat meer losse-pols-positie in de auto, en ook de vrijere 360 graden blik die de boot biedt bevalt me erg goed. Maar deze middag zijn er veel andere boten in het water die voor golfslag zorgen; dat gecombineerd met vogels die met hun heel beweeglijke en ontieglijk slanke nekken en lange dunne snavels zonder stil te staan op zoek zijn naar eten maakt het soms echt niet te doen om het devies van de gidsen op te volgen. “Focus op het oog! Je wilt dat glimmertje erin zien!” is zo nu en dan echt een onmogelijke opgave. Afgezien daarvan gaan een paar dingen niet zoals gehoopt: we kunnen bijvoorbeeld geen enkel spoor meer vinden van de babyhippo die hier vanmorgen nog was.

Nou ja. Hoewel niet zo achterlijk veel als eerdere keren schieten we toch nog wel een paar aardige plaatjes. En aangezien we samen tijdens deze vijf fotosafari’s al meer dan 7.500 foto’s (!!!!) hebben gemaakt kunnen we best toe met een middagje iets minder keren de ontspanner indrukken. Scheelt ook kramp in de handen! Want telkens drie uur achter elkaar met de camera in de weer is voor de kleine spiertjes in je handen nog een aardige workout. Doen we toch nog wat hier, behalve zitten en eten.