Richten, zoomen, klikken

Vonden we het uur van opstaan in Khwai al aan de vroege kant, hier hebben ze het schema nog ietsje strakker aangedraaid: vanaf 05.15 is er een licht ontbijt verkrijgbaar en om 05.45 uur worden we geacht klaar te staan voor de dagtrip. Het kost even moeite maar vooruit, we zijn er weer op tijd bij. We maken in principe dezelfde boottochtje als gisteren, en we kijken wat we onderweg tegenkomen. Het is wederom een aaneenschakeling van mooie beessies (en leuk voor ons: vogelies vooral), maar omdat het zwaarbewolkt is – het regenseizoen kondigt zichzelf langzamerhand aan hier – is er minder contrast in de omgeving dan wat we gisteren hadden. Dat maakt overigens wel dat we de kwaliteiten van de crew nog meer waarderen. Fotograaf en gids Sabine is het meest aan het woord omdat ze ons continu tips geeft over licht- en focusinstellingen, maar ondertussen staat kapitein Shuur onopvallend aan het roer en hij zorgt er steeds heel behendig voor dat de boot zó komt te liggen dat we een zo goed mogelijk zicht hebben op het onderwerp. En allebei hebben ze een paar ongelooflijke haviksogen: zowel Sabine als Shuur zien vanaf behoorlijke afstanden kleine ijsvogeltjes tussen het riet, piepjonge kuikentjes die over de leliebladeren rennen en vogels met schutkleur die doodstil staan. En dat in dit licht, het is bewonderenswaardig.

Sylvain lijkt de specialist in ‘moving targets’ te zijn: hij schiet wederom knappe plaatjes van vogels die opvliegen vanaf een tak. Misschien is het zijn focus (haha) of de vaste hand die het ’m doet; ik mis de aktie-momenten in elk geval vrijwel allemaal. Maar ja, ik had in het verleden al moeite met het tweede liedje op een grammofoonplaat opzetten, dus het verbaast me niet heel erg. En het draagt bij aan het gevoel dat ik het, ondanks zijn beperkingen waar het onderwerpen in de verte betreft, toch maar gewoon bij mijn kleine cameraatje moet houden en niet over moet gaan op een apparaat met toeters en bellen. Nu al is er zoveel om op te letten, en dan loopt Sabine nog met regelmaat langs om hier en daar wat instellingen te wijzigen. We gebruiken waarschijnlijk nog niet eens 10% van de mogelijkheden van de camera en ik vind het al best lastig om overal tegelijk op te letten.

Dat neemt niet weg dat deze plaatjes en vooral deze zoom voor dit moment wel naar meer smaken! Van de gerenommeerde Big Five hebben we nu de leeuw, luipaard, olifant en neushoorn op de gevoelige plaat staan, en daar verschijnt dan ook de buffel in beeld, badderend in het water van de Chobe-rivier. Woehoe, we zijn compleet! Als we dan een paar honderd meter verderop tientallen olifanten zien die aan de waterkant drinken, plonzen, spelen, stoeien, stofbaden nemen, eten en zichzelf nat spetteren (je weet werkelijk niet waarop je de lens moet richten want overal om ons heen gebeurt van alles; en ze hebben kennelijk geen enkel probleem met ons want we kunnen ze bijna aanraken en ze banjeren gewoon rustig langs ons bootje) dan krijg ik wel een beetje het vuurtje: de queeste wordt nu om de Big Five gedurende de komende excursies met DEZE camera vast te leggen. Sabine tempert noodgedwongen meteen mijn enthousiasme: er komen hier geen neushoorns voor dus dat gaat even niet lukken. Maar voorlopig houd ik even een vleugje hoop voor leeuw en luipaard. Misschien hebben we tijdens de game drive van vanmiddag een kansje…?

Die game drive wordt begeleid door fotogids Janine, en Tshidi is onze chauffeur. Chauffeuse trouwens, de eerste keer dat er een vrouw achter het stuur zit! We gaan met een jeep – ik noem het wel telkens zo, maar in feite hebben we alleen nog maar in Toyota Landcruisers gezeten, dit is toch een aardige nichemarkt voor Toyota want werkelijk elke game drive wordt in dezelfde bak gereden – naar Chobe National Park waar Janine gisteren een geboorte van een impala (serieus?!) heeft meegemaakt en vastgelegd. Omdat er sowieso veel jonge impalaatjes zijn geboren de laatste week vraagt ze Tshidi ons naar een plek te brengen waarvan ze hoopt dat er momenteel veel babies zijn en weinig storende factoren, zoals hoog gras of veel struiken waar ze achter kunnen gaan staan. Onderweg komen we een giraffe tegen die een fantastisch model is; hij staat een tijdje roerloos naar ons te kijken en omdat we van Janine de lichtinstellingen krijgen aangereikt kan ik een werkelijk fantastische kiek (al zeg ik het zelf) schieten van alleen de kop van het beest tegen een totaal witte achtergrond.

We karren met een flink gangetje door omdat het beoogde impala-kinderdagverblijf op een kilometertje of 25 van de gate verwijderd is. En dit is een park met zandwegen èn loslopende dieren dus we kunnen niet extreem crossen. Zoals we ook in de andere parken hebben gezien wordt er tussen de gidsen telkens een praatje uitgewisseld over wat er waar te zien is en wat er naar verluidt te zien zou zijn. En zo gebeurt het dat we op een zeker moment worden afgeleverd op een plek waar een leeuwin met twee welpjes ligt. Het is een rustig beeld: moeders ligt een beetje haar voorpoot af te likken en de welpjes liggen elk op een klein afstandje van haar. Maar dan staat het ene welpje op, tuimelt over het andere heen en gaat als een volleerd modelletje precies schuin achter zijn broertje liggen, en ook nog eens allebei met hun koppie naar ons toe. Het is werkelijk niet te geloven, wat een geluksvogels zijn wij! Ik heb het te druk met trachten te richten en te focussen en te belichten (in tegenstelling tot de boot zijn de camera’s niet gemonteerd in de auto, maar heb je ze los in de hand of kun je ze laten rusten op over de zijkant van de jeep hangende zandzakjes. Die camera’s zijn serieus zwaar en deze losse benadering maakt het alleen nog maar lastiger om tijdens het fotograferen ook nog eens op focus-, licht- en ISO-instellingen te letten) maar Janine gniffelt dat er nogal jaloerse blikken op ons worden geworpen vanuit de auto’s die ook om het tafereeltje heen geparkeerd staan.

Op de weg terug door het park komen we nog een jakhals tegen en op een zeker moment zien we een opstopping van meerdere auto’s. Het kan bijna niet waar zijn maar het is toch echt zo: een luipaard! Deze knapperd wandelt een stukje rond een struik en gaat dan rustigjes in beeld zitten. Het is een stukje grond waar enkele fikse grashalmen zijn en dus zit er steeds wel ergens een halmpje in beeld, maar dan nog komt hier zeker wel een bruikbaar plaatje uit. Ik kan bijna niet geloven dat mijn overmoedige wens van vanmorgen een uur of tien later al is uitgekomen. De Big Four op één dag geschoten, met een waanzinnige camera!

Vanwege de afstand en de lange fotomomenten die we gehad hebben is het een race terug naar de gate van het park, want om 19.00 uur sharp moeten we buiten staan of er volgt een fikse prent. We worden gewaarschuwd voor een bumpy ride en die krijgen we ook: Tshidi raast met een noodgang (relatief dan, voor hier) terug naar de uitgang. Gelukkig kan dat nu, want het is tijdens de rit donker geworden, er zijn nauwelijks nog auto’s in het park en op de ‘main road’ zijn bijna geen dieren meer. Deze vrouw wordt in een volgend leven coureur (coureuse!) , dat kan echt niet anders; met een magistrale vijf minuten over bereikt ze de gate en checken we ons groepje uit.

Ik hoop maar dat deze onvoorstelbare dosis geluk niet betekent dat we het voor de rest wel kunnen schudden nu … als ik erg bijgelovig was zou ik denken dat de waanzinnige stortregen die ’s avonds op het dak van de lodge valt en praten met de medegasten aan de dinertafel zonder stemverheffing echt onmogelijk maakt, een voorbode zou zijn van een dosis narigheid. Gelukkig ben ik niet bijgelovig.

Oh, en dus nul impala-plaatjes geschoten vandaag.