Het kiekjesparadijs

Ons vertrek van Khwai airstrip is om 11.25 uur, dus wij gingen er gisteren vanuit dat we niet meer mee zouden kunnen doen aan een ochtendprogramma. Maar welnee, tijd zat volgens de experts hier, dus we zorgen dat al onze spulletjes ’s morgens spic en span gepakt staan zodat we gewoon nog mee kunnen met de game drive. Leuk!

Er heerst hier (en waarschijnlijk ook elders) een gedragscode onder de gidsen van concurrerende bedrijven: als je met meerdere auto’s om een dier of groep met dieren staat, dan mag je niet zomaar voor een andere auto gaan staan; je moet meerijden met het dier (en niet zomaar stoppen wanneer je een goede hoek hebt) zodat je een ander ook de kans geeft om zijn toeristen foto’s te laten maken, en als je elkaar onderweg tegenkomt met de jeep zet je die even stil om informatie uit te wisselen over wat er gezien is. Er komt ook informatie binnen vanaf de walkie-talkie omdat gidsen van het eigen bedrijf uiteraard hun collega’s op de hoogte houden van de informatie die ze van concurrenten gekregen hebben. Het is aan de gids om te besluiten wat er gedaan wordt met de combinatie van alle informatie: als hij een tip krijgt over zowel gespotte leeuwen als luipaarden en iedereen in de auto heeft gisteren al leeuwen gezien, dan zal er ingezet worden op het spotten van het luipaard.

Als we vertrekken krijgen we te horen dat er aan deze kant van het water wilde honden zijn gezien die in de vroege ochtenduren net een antiloopje verschalkt hebben, dus daar gaan we als eerste op af; geen van de aanwezigen in de auto heeft nog wilde honden op zijn SD-kaartje staan. Er heerst over de radio initieel wat verwarring over ‘deze kant’ en ‘die kant’ – de Khwai Concession Area zoals het heet (een concession is een stuk land dat door de overheid aan de mensen van het oorspronkelijke volk geschonken is) grenst direkt aan het Moremi Game Reserve; de rivier Khwai is de natuurlijke grens – want de berichten over de walkie-talkie zijn niet altijd even luid en duidelijk te verstaan, zeker niet als de dieselmotor gromt terwijl je als gids je best moet doen om tot negen gasten veilig over de hutsebutswegen te vervoeren, dus in het begin keert gids July een paar keer de auto. Maar uiteindelijk brengt hij ons naar een grassige plek waar een stuk of negen wilde honden aan de maaltijd zitten. Ze zitten lekker te knagen, twee jonge honden spelen met elkaar als …. juist ja, jonge honden, op een gegeven moment wandelt een hippo door het decor, en aan de andere kant van de auto, in een boom, zitten twee arenden die wachten op een kansje om een paar hapjes mee te pikken van de lekkernij.

Na het schieten van een fikse serie plaatjes rijden we het Moremi Game Reserve in maar keren vrijwel meteen weer om omdat er berichten zijn over een luipaard in de Khwai Concession – en omdat de katten de kleinste aantallen hebben in deze contreien en dus relatief het minst gespot worden veroorzaken die berichten altijd een hype onder gidsen en gasten. Eenmaal de poort van het Game Reserve uit laten we de katten-hype eventjes voor wat die is, want vlak naast de brug over de Khwai-rivier is in het water een gevecht tussen twee nijlpaarden gaande. En dat gaat er echt niet zachtzinnig aan toe. Er wordt gebeten, gegromd, gesnoven en geknord en op een gegeven moment zien we zelfs de grootste hippo smijten met zijn kleinere soortgenoot. Whoa! Helaas helaas vindt een groot deel van het gevecht onder de brug plaats waar we er geen getuige van kunnen zijn (zul je altijd zien), maar alleen om het geheel te horen en zo nu en dan zien is ontzagwekkend.

Na dit gewelddadige intermezzo zetten we koers naar de luipaardspot en we zien al van veraf waar Cat Central is omdat er zeven jeeps rond een bosje geparkeerd staan. We sluiten aan in de rij maar van stilstaan is geen sprake; er wordt door alle auto’s continu gedraaid en gekeerd, steeds wanneer er beweging in en rond het bosje is. Vreemd genoeg lijkt het luipaard er geen last van te hebben; het is een flink mannetje dat rustigjes zijn gang gaat en en dan – bingo! – op een gegeven moment echt van het bosje wegloopt waardoor we er plaatjes van kunnen schieten. Alweer een luipaard, ongelooflijk!! Niet ver ervandaan zit een savanne-arend op een tak die nu eens een keertje relatief dicht bij de grond is en die vliegt niet eens weg als we luipaardvoldaan zijn en doorrijden. Dus ook daar heb ik wederom een plaatje van. Het moet niet gekker worden. Wat zijn we blij dat we tijd hadden voor deze game-drive!

Na een rustige en luchtzakarme vlucht van Khwai Airstrip naar Kasane Airport (huh? asfalt?? asjemenou) met wederom een toestelletje voor 11 passagiers maximaal gaan we van de ene game drive de andere safari in, want nog geen twee uur na het arriveren bij ons laatste Botswanese adres schepen we ons in op een bootje om de Chobe river op te gaan. En niet zomaar een bootje: dit is een bootje waar ik hooggespannen verwachtingen van heb. We zitten namelijk in een lodge die een – voor zover mij bekend in elk geval – uniek concept aanbiedt: ‘photographic safaris’ die niet noodzakelijkerwijs bedoeld zijn voor mensen die heel goed, heel vaak of halfprofessioneel fotograferen, maar juist voor onervarenen (zoals Sylvain die zelfs nooit een camera heeft gehad) en mensen die het wel heel leuk vinden, maar zelf geen fancy equipment hebben (zoals ik die slechts beschik over een apparaatje dat in de borst- of kontzak kan worden opgeborgen).

Op dit bootje kunnen maximaal 8 passagiers, en die zitten allemaal op een rijtje in 360° draaibare stoelen. Op elke stoel is een zwenkarm gemonteerd en daarop staat een camera met een toeter van een lens erop (fotografe en gids Sabine noemt millimeters enzo maar die gaan het ene oor in en het andere uit want daar heb ik sowieso al nooit iets van begrepen) en met die lens kun je waanzinnig inzoomen. Ik heb hier ontzettend veel zin in – we hebben onze initiële lodge-boeking in deze omgeving zelfs omgezet naar deze Pangolin Lodge omdat ik hem tegenkwam op internet en direkt door het idee gegrepen was – maar zowel Sylvain als ik zijn wat skeptisch: we betwijfelen of we wel met de camera zullen kunnen omgaan en of we überhaupt wel met wat aanvaardbare plaatjes terug zullen komen. Maar gedurende de drie uur durende vaart sleurt Sabine ons door het hele proces heen. Bepaalde instellingen zijn automatisch zodat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken, en wat betreft licht en donker roept ze steeds door wat geschikte instellingen zouden kunnen zijn afhankelijk van het zonlicht en de achtergrond. Ik geniet zo verschrikkelijk van deze excursie, maar die Sylvain: die is potdomme een natural!! Hij schiet bepaalde plaatjes waar ik stikjaloers op ben: een perfect scherp beeld van een opengesperde hippo-muil bijvoorbeeld, en een van een tak opvliegende visarend. Met elk ruim 1.500 foto’s in drie uur hebben we ons goed vermaakt. En morgenochtend mogen we weer, jippie!