Close encounters of the grey kind

“The air is alive with animals and insects: scratching and belting, farting and slobbering…”
Stewart Copeland

Bij de Tok Tokkie Trail sliepen we buiten in de woestijn; daar was het op de zingende cicaden en een enkele blaffende gekko na behoorlijk stil in de donkere uren. Hier slapen we dan wel in een tent maar de gaasramen zijn open om de wind erdoorheen te laten vanwege de warmte, en dus is het hier eigenlijk ook net alsof we buiten liggen. En aangezien we ons in de Okavango Delta bevinden is er hier veel meer water voorradig, en waar water is, zijn dieren van allerhande pluimage. Met de nadruk op pluimage want er schijnen in Botswana een verbijsterende 556 soorten vogels voor te komen! Ik slaap best goed – al is de nacht nog steeds wel een beetje te kort na de vermoeiende en heel lange dag van gisteren – maar als je oren eenmaal een beetje wakker zijn, worden ze overweldigd met allerhande geluiden: een onafgebroken stroom aan gepiep, gekraai, gekwetter, geknor en gekras. Wel heerlijk wakker worden hoor.

Na een lekker ontbijtje gaan we op pad met gids Elmo. Ik geef een klein wensenlijstje door waarop het nijlpaard bovenaan staat en ik word vrijwel meteen op mijn wenken bediend want als we langs de Khwai-rivier sukkelen zien we bijna meteen een vijftal hippo’s in het water liggen, inclusief een kleintje. Een eindje stroomafwaarts ligt nog een groep van een stuk of acht van deze kolossale dieren. Hier wordt wat meer gesputterd en opgestaan en gesnoven, echt tof om te zien! De groep wordt vanaf een afstandje minachtend bekeken door een Afrikaanse visarend … woeha, al de derde soort arend deze vakantie!

Eenmaal terug voor de lunch en de daaropvolgende siësta worden we vergast op een tweetal olifanten dat echt vlak voor het kamp voorbij sjokt. Ze nemen een lekker modderbad, steken daarna de rivier over en eentje blijft er heel lang in zicht: terwijl we zitten te lezen voor onze tent staat hij aan de overkant van de rivier de takken van een paar mopani-bomen (zijn favoriete kostje vanwege de suikerige binnenkant) af te breken alsof het luciferhoutjes zijn. Maar het kan nog gekker… een uurtje later lig ik languit op bed te lezen en Sylvain is op de veranda in een boek verdiept; als ik opkijk zie ik dat de olifant opeens een stuk dichterbij staat dan daarnet. We maken een lollige selfie met olifant op de achtergrond maar hij blijft maar naderen! Op een gegeven moment staat deze enorme verschijning niet verder dan twee meter van de veranda vandaan, en hij is lekker aan het snacken van de loofbomen om ons huisje heen. Dan verdwijnt hij uit zicht in het gebladerte aan de zijkant van ons huisje, maar we horen hem zich een weg banen door het groen, richting de achterkant waar zich onze badkamer bevindt, die ook een gaasraam heeft. En daar verschijnt hij weer, op maximaal twee meter afstand. Nou ben ik niet zo’n filmer maar dit moet toch echt even vastgelegd worden met de telefoon … en nu heb ik een ongelooflijk 30-seconden-filmpje van een tevreden knorrende olifant die lekker takjes opschept met zijn slurf. Wow, deze dag kan echt niet meer stuk.

Maar de dag is nog niet voorbij want we maken nog een middagse gamedrive, met gids July (dat is dus een man, by the way. Ze hebben hier wel wat met namen: de – vrouwelijke – manager momenteel van deze toko heet Beauty, en onze contactdame van de touroperator luistert naar de naam Immaculate) en vier vers gearriveerde gasten. Op de walkie-talkie wordt een hoop heen en weer gepraat over een leeuw die aan de rivier is gezien, maar onderweg naar die spot krijgen we het bericht door dat hij klaar lijkt te zijn met drinken en terug de bush in is gegaan. Terug naar de maaltijd die kennelijk vandaag gescoord is (hier zeggen ze: “there has been a kill”) en waar leeuwen dan twee à drie dagen bij in de buurt blijven, tot het lekkere eraf is en ze de restjes aan de overige bushbewoners overlaten. Maar dat speelt zich helaas allemaal buiten beeld af. We spotten wel weer een heel stel nijlpaarden en toppen de middag af met een bezoek aan een serie holen die ooit gemaakt zijn door aardvarkens maar nu in gebruik zijn genomen door een hyena-familie. Moeder en drie jonkies liggen een beetje lui te wezen en na een kwartiertje kijken komt paps terug uit de bush. De kleintjes rennen hem tegemoet en er volgt een speels en ontzettend schattig weerzien. Je verwacht het niet hè, van dieren met zo’n naargeestige reputatie als de hyena. De bush zit vol verrassingen.