Van Etosha naar Windhoek

Toen we onze Ford Ranger 18 dagen geleden in ontvangst namen was hij voorzien van verse banden, en blinkend schoon: hagelwit van buiten en diepzwart van binnen. De jongen van Europcar adviseerde ons om onze tassen steeds op de achterbank te leggen en niet in de overdekte laadbak achterin. Na de eerste dag rijden vermoedden we al dat dat een prima tipje was, en nu, na 4000 kilometer asfalt-, zand-, gravel- en rotswegen met bobbels en kuilen, opstuivend wegdek en stofwindhozen (gisteren zat de motorkap er midden in eentje! In Etosha zaten we opeens in een wolk van opvliegende blaadjes … en even zo snel waren we er weer uit. We zagen de centrifuge zo verder wandelen tussen de boompjes door) is het bijna genant hoe de auto er nu uitziet. De hele achterbak – die dus al die tijd precies nul keer is open geweest – heeft nu een aardig bodempje zand liggen, de pikzwarte bekleding heeft grijze en rode vlekken van het stof, er lopen vieze sporen langs de auto van het ruiten wassen bij de tankstations en de deuren gaan met een luid gekraak open omdat de smeerlaag helemaal verstoft is … het lijken net de kasteeldeuren uit een sprookje. Maar wat heeft hij ons geweldig gereden door het hele land! Nu alleen nog het laatste stuk naar Windhoek en morgenochtend naar de luchthaven en dan zit onze samenwerking erop.

Na het ontbijt wandelen we nog even langs het waterhole bij de lodge en zien daar drie jakhalzen in aktie te midden van een verzameling springbokjes en oryxen. Bij wijze van afscheid van Etosha maken we nog een kleine detour langs een waterhole die vlak voor de gate van vertrek ligt en dat is nog wel even erg leuk, want het is daar loeidruk met allerhande wildlife. De uitschieters deze morgen zijn een paar wrattenzwijntjes met kleintje, en een koppel struisvogels met drie (!) grobbekuikens erachteraan hobbelend. De muzikale omlijsting wordt deze morgen verzorgd door een zebra die vrijwel onafgebroken staat te hinniken naar zijn medebroeders, en uiteraard door de vogels en vogeltjes die je hier onafgebroken hoort fluiten en tsjilpen – Twitter zoals het ooit bedoeld is.

En dan breekt de lange weg naar Windhoek aan. 435 kilometer leggen we af – allemaal asfalt gelukkig – en naarmate we dichter bij de stad komen worden de verkeersdeelnemers idioter. Op verschillende plekken zien we auto’s met de motorkap omhoog staan. Kan gebeuren, nietwaar. Maar hier heeft er eentje zijn auto niet op de vluchtstrook maar in de middenberm gezet, en een ander heeft zijn hele hebben en houwen uitgeladen en laat zijn kleuters gewoon heen en weer springen op de vluchtstrook terwijl het verkeer met 120 kilometer per uur voorbij raast. Tenminste, wij razen met 120 per uur voorbij – de meeste anderen doen dat nog met 20 extra erbij opgeteld. We worden gesneden door een wagen met aanhanger, en we worden door een halve gare ingehaald die echt nog op het nippertje voor ons kan gaan rijden voordat hij wordt aangereden door een tegenligger. We moeten onze mening over de abominabele gravelwegen van eerder deze vakantie nog maar eens herzien… die waren beroerd maar tenminste wel doodstil.