Van Swakopmund naar Twyfelfontein

Vandaag is een reisdag met veel kilometers (luxe asfalt maar ook de nodige gravel-avonturen) doch weinig spannends te melden. We maken slechts één stop van betekenis en dat is bij de Vingerklip: een rotsblok van tientallen meters hoog dat vertikaal als een opgestoken vinger in een landschap van afgeplatte bergen staat. Je kunt er tot dichtbij komen maar daar zijn wel wat voorwaarden aan verbonden… bij de parking van waaruit je omhoog kunt wandelen naar de rots staat een bordje waarop je gewaarschuwd wordt hier niet te plassen (“we don’t need our plants to be decorated with toilet paper” – nou, daar zit wat in natuurlijk. Ik ben een nette wildplasser en neem mijn gebruikte pleepapier altijd weer mee in een boterhamzakje, maar ik waag het hier toch maar niet ook al moet ik nodig) en waarop je gesommeerd wordt niet je naam in de rots te kerven (duh) en het speciaal aangelegde voetpad naar de Vingerklip te volgen. En oh ja, als men vindt dat je in overtreding bent van de regels laten ze je banden leeglopen. Gezellig! We zien geen camera’s hangen aan de stekelstruiken maar wie weet zijn die irritante vliegen hier wel kleine spionagedrone’tjes dus we houden ons voor de zekerheid maar netjes aan de regels.