Van heet naar heter

Net als gisteren komt Sebastian tegen de klok van 06.00 uur aanwandelen. Koffie of thee op bed (‘op stretcher’ bekt toch wat minder lekker) is ook inbegrepen bij de service van deze excursie. We liggen met ons achterhoofd naar het oosten dus als we onze ogen opendoen zien we het eerste ochtendlicht dat pastelroze strepen trekt op de hemel in het westen. Jee, wat mooi weer. We zijn redelijk snel in de kleren – hoewel we die wel allemaal goed moeten uitkloppen want gedurende de nacht is er een flinke wind op komen zetten en dat zand hè, dat zand… dat komt echt óveral! – want gistermiddag toen het nog goed warm was hebben Sylvain en ik allebei gebruik gemaakt van de ‘bucket shower’. En die naam omschrijft precies de ervaring: het is een emmer met lauw water erin die op iets meer dan twee meter hoog aan een paal is opgehangen. Onderaan de emmer is een douchekop gemonteerd en een hendeltje waarmee je de watertoevoer regelt… en poedelen maar! Het is eigenaardig en ongelooflijk tegelijk dat je jezelf in je blote niksie inzeept terwijl je buiten, in the middle of nowhere, staat met uitzicht op een berg in de verte. Over rolgordijnen met nep-decor gesproken: dit plaatje zou het best goed kunnen doen als muurdecoratie in de badkamerbusiness hoor.

Om half acht gaan we weer op pad voor de finale etappe en die is vrij bescheiden: de laatste 7 kilometer van de trail leggen we in een kleine 2 uur af. We staan nog even stil bij een vers luipaardspoor (jammer dat we die nou niet in het echie voorbij hebben zien sluipen), en zien in de verte nog een troepje oryxen waar drie jonkies bij zitten. Ook laat Sebastian ons de naamgever van deze experience zien: de tok tokkie tor. En de bijnaam van de mestkever, de ‘bulldozer beatle’, wordt heel aanschouwelijk gemaakt als we er eentje driftig zand zien bulldozeren uit een kennelijk vers holletje dat ingericht wordt. De vlakten, velden, zandduinen en bergen zijn weer onbeschrijflijk mooi in het ochtendstrijklicht (het is echt heel erg lastig om daar woorden aan te geven) en natuurlijk, natuurlijk moet ik weer stilstaan en foto’s maken van de mooie kale bomen die in het landschap te vinden zijn; zolang het mijzelf niet gaan vervelen houd ik mijn eigenaardige fotografische afwijking in stand.

Eenmaal aangekomen bij het startpunt (waar de auto heel netjes onder een zeil-afdakje geparkeerd staat zodat de binnentemperatuur verrassend goed te verdragen is) staan er drinken en een versgebakken cake met room op ons te wachten: de Namibiërs zijn volgens mij dol op zoetigheid en ik sluit me daar uiteraard naadloos en heel graag bij aan. We vullen het evaluatieformulier in (alleen maar tienen, dat spreekt vanzelf), schrijven wat in het gastenboek en dan is het tijd om te gaan. Het was echt een unieke en geweldige ervaring.

De volgende bestemming is gelukkig maar een ruime twee uur verderop – al voelt het veel verder vanwege het langzame rijden: dit is alleen maar gravel road van belabberde kwaliteit. We parkeren bij de desert lodge waar we de komende drie nachten zullen verblijven en zijn de auto nog niet uit of daar staat de receptioniste bij ons op de parkeerplaats, een dienblaadje in de hand met daarop twee glaasjes pittig gemberwater en twee koude natte handdoekjes om ons te verfrissen… een vleugje luxe dat ons net dat beetje extra geeft omdat we er niet op rekenen. De twee opfrissertjes zijn trouwens meer dan welkom want het is hier waarlijk bloed- en bloedheet. De receptioniste zegt dat de temperatuur de vierenveertig graden heeft aangetikt! En we voelen meteen dat er van geen enkele bron wat koelte te verwachten is. De lucht is heet, de wind is heet, en de zon is zo fel dat ik niet eens een paar tellen zonder zonnebril naar buiten kan kijken zonder dat mijn ogen gaan tranen. En je hoeft er niet eens wat voor te doen om te gaan zweten; stil zitten in de schaduw is al voldoende om het water van je lijf af te laten lopen.

De afgelopen twee nachten waren geweldig maar slapen op een stretcher betekent voor ons allebei wel dat je elke keer wakker wordt als je draait. Van deze temperaturen worden we natuurlijk ook niet aktiever, dus we spenderen de middag en avond rustigjes. Lekker lezen op het comfortabele bed in onze ‘kulala’ – een klein huisje met een rieten dak, zoveel leuker dan een gewone hotelkamer! – met de raamzeiltjes opgerold (ik krijg hier een enorme vroeger-op-de-camping-in-de-bungalowtent-vibe van) is eigenlijk ook gewoon heel erg luxe.