Niet Grand, wel Groots

Vooraf, bij het samenstellen van onze trip, hadden we bepaald dat we op deze plaats een canyon-wandeling onder begeleiding van een gids wilden doen. Daar hebben we ook netjes een voucher voor gekregen, maar op het voucher staat ook dat we een ‘canyon drive’ gaan doen. Sara de receptioniste vraagt ons bij het inchecken in welke volgorde we de twee willen doen. Sylvain en ik zijn het erover eens dat we de hike na onze tweede overnachting willen doen, en niet meteen de ochtend na onze lange rit van gisteren. We vragen hoe die canyon drive eruit ziet en het blijkt dat dit gedaan wordt met een groep van maximaal tien personen. Kijk, en dáár hebben we dus geen zin in. We willen geen Bep en Co toestanden en dat anderen voor ons bepalen hoe lang we bij een bepaalde plek mogen blijven fotograferen. We slaan deze excursie dus vriendelijk af terwijl we één en ander uitleggen aan Sara. We plannen een rustig dagje morgen waarop we zelf met onze Ford koers zullen zetten naar de canyon.

We zijn dan ook enigszins verbaasd dat er deze ochtend om kwart over acht op de deur van ons huisje geklopt wordt door Sara die vraagt of we mee gaan met de canyon drive. Eh nou nee, dat was toch duidelijk gemaakt dachten wij? Nou en of het duidelijk was: Sara komt ons speciaal roepen omdat verder niemand zich heeft aangemeld voor de canyon drive: kunnen we hem toch nog met een gids maar verder zonder ander publiek doen! Hoe attent van haar! Aangezien we echt nèt uit bed zijn – gisteren in slaap gevallen met in onze oren de geluiden van eindeloos tsjirpende cicaden en het gescharrel van een zéér nabije oryx – moeten we opeens voortmaken. Aankleden, een haastig ontbijtje en dan staat Jackson de gids op ons te wachten bij een uit de kluiten gewassen cabrio jeep.

Onderweg naar het Fish River Canyon National Park zien we een paar rustige springbokjes (gisteravond zagen we ze spectaculair springen maar op dit uur van de dag is het devies: zoek een boom en wacht in de schaduw daarvan tot de ergste hitte voorbij is) en héél in de verte enkele mountain zebra’s. Gelukkig hebben we de verrekijker bij ons en kunnen we deze prachtige beige met zwart gestreepte dieren van ietsje dichterbij bekijken.

Het duurt eventjes want uiteraard rijden we hier op onverharde wegen (en in onze dakloze auto hebben we geen last van airco-ogen maar het is wel stofhappen als er een tegenligger-met-aanhangende-stofwolk voorbij komt) maar dan zijn we bij het vanaf deze kant verst bereikbare punt van de canyon. Deze Fish River Canyon is na de Grand Canyon de grootste kloof ter wereld en hij is adembenemend. We zien uiteraard slechts een fractie van het hele gevaarte (dat 161 kilometer lang, tot 27 kilometer breed en 550 meter diep is) maar zelfs dit kleine stukje is al schitterend. Op de een of andere manier is het feit dat zich dit allemaal onder de begane grond afspeelt extra indrukwekkend; bijkomend voordeel is dat je mijlenver kunt kijken omdat er geen bergtoppen zijn die het uitzicht blokkeren.

Vanaf dit verste punt (dat overigens, zo vertelt Jackson, het startpunt is van een tweedaagse marathon: de deelnemers dalen hier af in de kloof en gaan dan 100 kilometer rennen naar het plaatsje Ai-Ais. Maar vooruit, ze mogen ongeveer halverwege wel een keertje overnachten, dat dan weer wel) rijden we langzaam terug naar het Main Viewpoint, met tussendoor telkens stopjes om het uitzicht te bekijken. En elke halte levert weer andere vista’s op. Met de westerse wetenschap in het achterhoofd (en de reisgids in de hand) weten we best dat deze kloof is veroozaakt door een breuk in de aardkorst en verder is uitgesleten door toedoen van gletsjerijs en rivierwater, maar Jackson vertelt ons de mythologische versie: er was eens een enorme slang die ontsnapte aan zijn meester en ondergronds ging terwijl strijders van de vroege Namibische stammen op hem joegen met speren en vuurpijlen. Door het gekronkel van de slang spleet de aarde en zo ontstond de meanderende kloof. Het sissende serpent heeft in elk geval een knap staaltje werk afgeleverd, want de Fish River Canyon is stoffig, maar schitterend en spectaculair. We kijken al uit naar de wandeling van morgen!

Onze lodge organiseert elke avond een wandelingetje naar de top van een nabijgelegen rotsformatie om vanaf daar de zonsondergang te bekijken. Gisteren hebben we dat vanwege onze late aankomst gemist, maar vandaag zijn we van de partij. Er staat een nogal fikse bries en daardoor haken meerdere gasten af; er is slechts één andere dame uit Windhoek bij. En ze heet Tess… hoe is het mogelijk. Met zijn drieën worden we vergezeld door maarliefst twee personeelsleden van de lodge, waarvan er eentje een schaal met hapjes bij zich heeft. Het is een hele happening joh! Eenmaal boven blijkt daar een zeer eenvoudig barretje te zijn op een beschut plekje in de rotsformatie, en met zijn vijven staan we gezellig een beetje te keuvelen totdat de zon onder is – een niet al te spectaculaire zonsondergang omdat de hemel best bewolkt is geworden in de loop van de dag. Jammer… maar morgen hebben we nog een kansje. Het is wel gewoon heel erg leuk om wat meer te horen over het studerende en werkende leven in Namibië. Het geeft met name het personeel van de lodge wat meer achtergrond en kleur dan alleen maar ‘personeel van de lodge’.

Na een ontzettend lekker diner in de lodge besluiten we de avond met een kwartiertje sterren kijken op het terrasje voor ons huisje (door de verrekijker naar de hemel staren en even geconcentreerd kijken… en dan zie je opeens tientallen, honderden sterren meer dan dat je eerst dacht dat er waren), en luisteren naar de geluidjes om ons heen. Een mooi besluit van een fijne dag.