Da’s nog een hele tippel zeg

We hebben deze trip 14 maanden van tevoren geboekt en alles is tot in de puntjes geregeld. Ons autisme speelt dan ook enigszins op als we op de dag van vertrek, ’s morgens tijdens het online inchecken, een bericht binnen krijgen dat onze tweede vlucht (we gaan er drie meemaken deze heenreis: Amsterdam – London / London – Johannesburg / Johannesburg – Windhoek) met 2,5 uur vertraagd is, waardoor we op zeker onze derde vlucht gaan missen. Grrrr. We nemen contact op met onze reisagent want het missen van de derde vlucht betekent ook dat we niet zoals gepland meteen na de landing in Windhoek de auto gaan ophalen en zullen doorrijden naar Keetmanshoop want dat is ruim 5 uur rijden. We zullen moeten overnachten in Windhoek en dan de volgende dag meteen de hele ruk van een slordige 800 kilometer moeten rijden naar onze eerste echte bezienswaardigheid. Op zulke momenten is het wel fijn dat we een reis op maat hebben geboekt: dit soort klusjes hoeven we niet zelf te doen maar kan de reisagent voor ons opkanppen.

Wat hij niet voor ons kan opknappen is het in de gaten houden van onze persoonlijke bezittingen. Mijn autisme is iets kennelijk iets minder scherp afgesteld gedurende het wachten op het boarden van de vertraagde vlucht op Heathrow, want ik kom er pas als ik ga zitten in het toestel achter dat mijn fleecevest niet om mijn middel geknoopt zit… kut, die hangt dus nog in de toiletten tegenover de gate. Ik ren naar de dichtstbijzijnde purser en ben er getuige van dat die nèt de vliegtuigdeur aan het dichttrekken is (want we zaten – natuurlijk – ook nog eens in de laatste groep die kon boarden). Men belooft niets maar pleegt nog wat verhitte telefoontjes en ja hoor… even later komt de zwaar gepancakete (maar het is net niet gelukt om de vredestekentattoo achter haar oor volledig weg te poetsen) maar o zo vriendelijke stewardess aanlopen met mijn WZ-fleecevest. Ik ben blij!

Als we geland zijn op Johannesburg om 12.30 uur vernemen we dat we doorgeboekt zijn op een vlucht die om 18.25 uur zal vertrekken (we kijken even mee over de schouder van de dame van de ground staff en zien een lijst van 5 A4-tjes met namen van passagiers die hun volgende vlucht gemist hebben – een handgeschreven lijst wel te verstaan. Dat dat nog bestaat in een omgeving waar alles met barcodes en QR-codes gebeurt is best opmerkelijk), dus dan begint het wachten. Eerst een paar uur wachten tot de incheckbalie open is, dan nog een paar uur wachten tot we aan boord kunnen, en dan nog de laatste twee uur vliegen.

Op bestemming worden we opgewacht door een zeer donkere chauffeur die eigenaardig genoeg dus wel de oud-koloniale naam Engelhard draagt. Engelhard brengt ons naar een hotel waar de partner van onze reisagent ons in geboekt heeft. Gezien het feit dat we hier dus eigenlijk helemaal niet zouden overnachten verwacht ik een tweesterrendingetje dat men op het laatste moment nog even heeft kunnen boeken. Nou nee hoor: we worden hartelijk ontvangen in een superdeluxe en gloednieuw etablissement (wat heet: het is pas sinds 18 oktober jongstleden open!) en kunnen in onze meer-dan-prima uitgeruste kamer dan ook zelf uitrusten, na een reis van deur tot deur van maarliefst 29 uur. Gutenacht, Freunde.