Lekker soeweten hoorrr

Onze eerste gang vandaag is naar Maltaqua, de duikschool. Het initiële idee van de keuze voor Malta werd ingegeven door de behoefte ons hard bevochten duikbrevet niet te laten verslonzen; dit eiland is niet al te ver weg en je schijnt er best mooi te kunnen duiken, dus het leek een logische keuze. Om alles lekker overzichtelijk te houden hebben we geboekt bij een duikreisburootje dat verbonden is aan Maltaqua; Maltaqua op zijn beurt doet weer het beheer van het appartementencomplex waar we in verblijven. Een duidelijk gevalletje van wetsuitzak broekzak.

We melden ons aan om morgen te gaan duiken en vernemen daarbij eigenlijk weinig over de werkelijke duikspot, aangezien ze die af laten hangen van voornamelijk de wind. We hebben wel duidelijk gemaakt dat we beginners zijn en niet al te snel; hopelijk is de rest van de duikers die morgen meegaan zwaar ervaren zodat wij met zijn tweetjes met een instructeur overblijven om op een rustig stekje een beetje te bubbelen. We zullen het moeten afwachten.

Na wat boodschappen te hebben gehaald voor diner en ontbijt begeven we ons naar de fietsenverhuur want we zijn van plan het eiland grotendeels wielerend te verkennen. Hier hebben we geluk want omdat de jongen van de verhuur met een groep op pad gaat zal hij niet hier zijn op zijn normale sluitingstijd; op onze beurt kunnen wij niet over 24 uur bij de winkel zijn omdat we dan schubben aan het tellen zijn in één of andere bahar. Kennelijk kijken we ontzettend vertrouwenwekkend uit onze ogen want de jongen stelt al snel voor dat we de fietsen dan morgenmiddag om 17.00 uur pas terug hoeven te brengen.

Het is niet verplicht om een fietshelm te dragen maar we hebben er beiden wel eentje meegekregen en omdat ik per se mijn zonnehoed op wil zet ik het helmpje er gewoon bovenop. De voorflap van mijn hoed klap ik omhoog en dan heb ik – mede door de sluiting van de helm onder mijn kin - volgens mij opeens een tamelijk hoog Holly Hobby gehalte. Charmant is anders maar dat hoedje waait niet af tenminste! Banden oppompen, zadelhoogte stellen en daar gaan we, het drukke verkeer van Bugibba in. Bugibba zit vastgeplakt aan San Pawl-i-Bahar en daarna volgen we de kustweg naar het noorden. Thuis heb ik een fiets die vrij is van elk mogelijk snufje (de aankoop ging ongeveer als volgt: “Ik ben op zoek naar een fiets. Wat is de goedkoopste in de winkel?”) dus ik heb grote moeite mijn weg te vinden in de 24 versnellingen (3 bij de vooras en 8 bij de achteras) die dit exemplaar rijk is. In eerste instantie stap ik af bij de behoorlijk steile stukken omdat ik de trappers niet meer rond krijg, maar na een snelle basiscursus van Sylvain krijg ik meer een idee van hoe het allemaal werkt en begin ik lustig te schakelen.

Dat is ook wel heel hard nodig want man, dit is aanpoten hoor. Vlakke stukken blijken meer dan eens vals plat te zijn, en we moeten keihard werken wanneer we bergopwaarts willen (misschien is heuvelopwaarts meer accuraat, maar het voelt als bergopwaarts!). Op een zeker punt – net voorbij het welluidende plaatsje Xemxija – naderen we een rotonde en er staat een groot bord REDUCE SPEED NOW. Omdat ik op dat punt werkelijk langzamer dan langzaam omhoog rijd vind ik het bord best geestig … maar helaas heb ik geen adem om erom te lachen.

Het is 33 graden en we rijden onder een strakblauwe hemel dus met de zon vol op onze kneiters. Als je dan ontbeten hebt met twee stukkies toast en een schijf watermeloen gaat de energie snel (kwinkslag in aantocht!) bergafwaarts, dus als we in Mellieha zijn is het tijd om uitgebreid te lunchen. Koolhydraten moeten we hebben! Omdat mijn supersonische outdoorbroek echt te strak om mijn bovenbenen zit (ik houd het er maar op dat dat komt door mijn gespierde lijf…) scoor ik in het toeristenwinkeltje naast het lunchterras even snel een dunkatoenen floddergevalletje dat een stuk comfortabeler is. Nog een klein stukje door naar het noorden en dan nemen we even een zijweggetje om naar Ras Il-Qammieħ, een uitkijkpunt aan de westkust te komen. Er staan wat ontzettend fotogenieke ruines van een oud radarstation uit de Tweede Wereldoorlog en het uitzicht over de kliffen en inhammen van de westkust is spectaculair.

De jongen van de fietsverhuur zei vanmorgen dat het fietsen in Malta nog niet echt tot een populaire sport is uitgegroeid en we begrijpen wel waarom dat is. De beste wegen die we berijden moeten we delen met auto’s, stadbussen en vrachtwagens; de kleinere weggetjes die het leukst zijn om te rijden zijn een lappendeken (reparatie op reparatie) van stukjes asfalt, waardoor je door elkaar geschud wordt en maar moet hopen dat je bandjes het niet begeven.

Aan de westkust dalen we weer af – op de kaart wel te verstaan: de route zelf is nog steeds een mix van peentjes zweten omhoog en oksels luchten naar beneden, daarbij een stevig beroep doend op de remmen want dan gaat het opeens weer heel erg hard. We hebben gelukkig een erg goede wandel- en fietskaart bij ons want de plaatsjes die we passeren zijn niet heel makkelijk zomaar te onthouden: Manikata, Mgarr, Zebbiegh en Il-Mosta zijn niet namen die direkt even in je hoofd opslaat.

Op Malta (dat hier overigens door iedereen wordt uitgesproken als Mowlta) is het grotendeels verplicht om als je een huis bouwt, dit met de gelige kalksteen te doen die lokaal gewonnen wordt; het zorgt voor die mooie uniforme aanblik van de plaatsjes. Als we weer een dwarsweggetje doorhobbelen – gelukkig rijdt er verder niemand zodat we kriskras kunnen rijden om de ergste kuilen in de weg te ontwijken – komen we vlak langs de steengroeve waar deze limestone gewonnen wordt. Het is een ontzagwekkend gat in de aarde, en het is een raar idee dat dit ooit vlak is geweest – misschien wel een berg! Bang dat de boel volloopt met grondwater hoeven ze hier niet bepaald te zijn: het heeft op Mlata nu al een jaar niet geregend.

Na de groeve geraken we weer op de gladde weg naar huis en alsof de landkaart ons een toetje serveert na het harde werken van vandaag mogen we het hele stuk langs Bur Marrad naar San Pawl-i-Bahar heuvelafwaarts. Vorige week was qua sportschool een mager weekje maar dat hebben we vandaag tussen 11.00 en 18.00 uur best goedgemaakt dacht ik zo – later nog maar eens uitrekenen hoeveel kilometer we daadwerkelijk gepedaleerd hebben. Iets minder content ben ik met de kwaliteit van mijn vandaag aangeschafte brookje: eenmaal binnen ontdek ik dat er op de naad in het kruis een gat zit van een centimeter of acht. Gatver. Moet ik weer de deur uit om naald en draad te kopen. Een frutselwinkeltje in de buurt heeft wel iets dat kan helpen… en ik kom thuis met een complete set van 12 kleurtjes garen, een vingerhoed, zwart en wit ijzergaren, een minuscuul schaartje en wat dies meer zij. Sjonge jonge.