Hitchcockiaanse toestanden

Ons ontbijtje, op het deck voor onze wagon, is omgeven met vlinders en we worden nauwlettend in de gaten gehouden door een Australische ekster: als wij weg zijn gaat hij ongetwijfeld op zoek naar de restjes van onze sesamcrackers. Sylvain heeft thee en koffie in de stationshal (heel toepasselijk “Undara Central” genoemd) gehaald en is daarbij een boomkangoeroe tegengekomen.

We starten de dag met een wandeling van een kleine 9 kilometer. Hij voert door het hier alom aanwezige Savannah woodland en vlak langs een moeras (dat in deze tijd van het jaar uiteraard volledig droog staat – ik ben daar niet heel rouwig om want dat scheelt ongetwijfeld ook een hoop muggen) naar een rots waarvandaan we een eind in de verte kunnen kijken. Onderweg komen we zeven kangoeroes (waarbij eentje een stel poten van een joey uit haar buidel heeft steken… zo te zien is het kleintje er head first ingedoken en heeft het nog niet de moeite genomen zich om te draaien) en een prachtige zwarte kakatoe met rode staart tegen, en bizar genoeg worden we aangevallen door een vogel met een klaarblijkelijk nogal grote territoriumdrift. Ik hoor heel dichtbij vleugelgefladder van achteren komen, voel dan een peut op mijn hoofd (niet scherp genoeg voor een snavel, dus waarschijnlijk een stel poten) en zie de boosdoener dan vlak voor mijn gezicht wegvliegen. Even later zie ik hem in een scheervlucht aankomen en op enkele centimeters langs Sylvains hoofd langsvliegen. Wij zijn niet welkom hier, zo lijkt het! Sowieso houden ze ons scherp in de gaten: als we op de terugweg zijn vliegt een ekster met ons mee. Hij blijft achter ons, maar vliegt van boom naar boom tot we zijn terrein verlaten hebben.

’s Middags hebben we een tour met gids door de lavatunnels van Undara en komen een hoop te weten over de vorming ervan. De gids omschrijft zichzelf als “just a simple bus driver” maar als we zulke simpele buschauffeurs bij de HTM zouden hebben zou heel openbaarvervoerend Den Haag binnen no time een stuk wijzer zijn! Dit hele gebied is vulkanisch gebied en overal zijn lavatunnels onder het landschap te vinden. Om de lavastroom van weleer te spotten kun je vanaf een uitkijkpunt naar de bebossing kijken, want op de tunnels – die uit zeer poreus basalt bestaan – is de begroeiing anders (namelijk regenwoudachtig) dan elders, maar de eerste tunnel is ontdekt door… een paard. Sinds vandaag weet ik dat paarden water kunnen ruiken, en dat in het jaar 1900 een paard dat ’s nachts even was losgelaten om de benen te strekken, ’s morgens werd teruggevonden in een lavatunnel. Op meerdere punten hier lopen de tunnels onder het grondwaterpeil door, en zo hebben ze dus een permanente aanwezigheid van water. In één van de tunnels die we bezoeken vliegen vleermuizen rond, maar na het formaat dat wij in Kakadu NP hebben gezien zijn we hier niet echt meer van onder de indruk…

Op 16 km van Undara Lodge is de Kalkani Crater te vinden, een krater die miljoenen jaren geleden is ontstaan; de vorm is precies zoals je je een krater voorstelt, maar het bijbehorende maanlandschap is door de tijd heen middels natuurlijk verloop verworden tot een boslandschap. Op Kalkani kun je een ‘rim walk’ van 3 km doen, en die hadden we voor het einde van de middag in gedachten. Vanmorgen hadden we nog een stralende zon, maar de lucht is inmiddels vrijwel geheel dichtgetrokken dus ik heb ernstige twijfels over de zonsondergang. Ik vergis me echter: de zon is verscholen maar laat door een open streep in het wolkendek een prachtige stralenkrans zien, en het diffuse licht verlicht de rode aarde met de groene boompjes dusdanig dat het wel een tekenfilm lijkt. Het is onwerkelijk mooi. En als we dan ook nog het mooiste vogeltje ooit zien (een soort ijsvogeltje, maar met de kleuren geel, groen, oranje, blauw en zwart) èn oog in oog komen te staan met een rock wallaby (die op een meter of vier van ons rustigje naar eten zoekt en aandachtig wat blaadjes opknabbelt) kan deze wandeling echt niet meer stuk.

Als bonus worden we tijdens de tergend langzame hobbeldebobbelrit terug naar onze wagon – tergend langzaam omdat we van ome Hertz niet op ongeplaveide wegen mogen rijden en dat nu toch doen, en dit wegdek wel bijzonder beroerd is – nog ingehaald door een kangoeroe die soepeltjes voorbijhopt. Who needs Hertz in the bush?