Van wagon naar boomhut

Het is een beetje een sloom transit-dagje vandaag. We zeggen vaarwel tegen het (niet aanwezige) spoor en gaan het asfalt weer op, waar we worden begroet door meerdere gevallen van verse roadkill. Eén van de nare gevolgen van een groot land: in Nederland kunnen we volstaan met hier en daar ecoducten te bouwen, maar hoe zou je dat op die ontelbare kilometers van Australië moeten doen? En tegen die road trains hebben de beestjes, van welk formaat ook, geen schijn van kans. Toen wij gisteren na zonsondergang terugreden zat er ook een skippy vlak langs de weg en die zag ik (passagier) pas toen we er voorbij reden; voor het zelfde geld was hij net overgestoken en hadden we hem geraakt. Allemaal begrijpelijk dus, maar dan nog is een vers onthoofde kangoeroe midden op de weg nou niet echt iets waar je heel erg vrolijk van wordt op je nagenoeg nuchtere maag.

De weg voert ons een stukje terug naar het noorden en we maken een klein stopje bij een moeras – Hastie’s Swamp – waar weer honderden vogels aan de waterrand zitten. Net als vulkanenland Undara is dit moerasgebied een National Park; het heeft de naam van een firma die ertegenover ligt, dus vermoedelijk was dit land eerst eigendom van meneer Hastie, en is het vervolgens verkocht of geschonken of verpacht aan Parks Australia zodat iedereen ervan kan genieten. Moeten ze wel nog even de bewegwijzering verbeteren zodat ik niet op het allerlaatste moment de afslag pas zie en als een idioot moet remmen. Het links rijden is niet zo’n punt, en het schakelen al helemaal niet want alle huurauto’s zijn automaten (dat bespaart me weer het vruchteloze grabbelen aan het rechterportier terwijl ik links in de versnellingsbak had moeten zitten – iets dat me een paar jaar geleden in Ierland veelvuldig overkwam), maar als je snel moet besluiten gaan toch de automatismen weer werken – en zo heb ik al meermaals de ruitewisser in werking gesteld als ik de richtingaanwijzer wilde hebben… die twee zitten namelijk andersom aan het stuur.

Bij het dorpje Yungaburra is een platypus viewing platform en daar willen we wel even voor stoppen: het zou wel èrg tof zijn als we tijdens deze vakantie nog een vogelbekdier op de korrel zouden kunnen nemen! Helaas laat het beestje zich niet zien, dus we karren door naar de grootste theeplantage van Australië. Ik als thee-adept mag dat natuurlijk niet missen! De theeplanten, velden vol, bijna zo ver het oog reikt, staan er fier bij in het zonnetje, maar de fabriek waar het hele droogproces plaatsvindt heeft zomerstop en alles staat stil. Bijgevolg zijn er ook geen tours; weer geen geluk dus. Ik koop nog wel even twee doosjes chai-thee; tenslotte heb ik daar in mijn overvolle theekastje thuis nog maar iets van 17 varianten van op voorraad…

We zitten nu al vlak bij ons volgende adres en dat is er weer eentje in de betere categorie: vanavond slapen we in een boomhuisje! Een studio, helemaal van hout, op palen, met een overdekt groot balkon. De eerstvolgende boomhut is minstens 100 meter verderop dus we hebben een klein stukje wilderness helemaal voor onszelf. Op het balkon gezeten is er weer continu geluid van insekten en we horen het gescharrel en gegraaf van de bush turkeys die hier de boel omwoelen. Om ons heen vliegen de vogels af en aan want er zijn hier genoeg besjes te vinden in de bomen, en het schouwspel van een papagaai in de kleuren van de regenboog die op net iets te dunne takjes gaat zitten en dan zijn evenwicht verliest is enorm geestig.