Van oceaan naar vulkaan

En daar zitten we dan toch maar weer, nu aan de andere kant van dit land: Cairns in het noord-oosten. Aan een ontbijt van pancakes & maple syrup plus vers fruit, op een boulevard genaamd Esplanade die mijn associatie met “splendid” ook daadwerkelijk eer aandoet. Aan deze strandboulevard is een hoop aandacht besteed: nette bestrating maar ook houten boardwalks, informatieborden, een speeltuintje, een ontbijttentje, gratis wifi (in het hotel is het AUD 7,50 voor een uur…), een grasstrook, bankjes met vrij uitzicht op het water, fitnessapparaten (!) en een zwembadje. Inderdaad ja, want de enige ‘maar’ aan dit strand is dat je er niet op mag; dan ben je namelijk een snackje voor de zoutwaterkrokodillen hier. In Kakadu hebben we al gezien dat kroko’s kennelijk geen interesse hebben in gevogelte, en hier wordt dat weer bevestigd door het feit dat er een zwermpje watervogels (inclusief een stuk of twaalf pelikanen) rustigjes op de strandstrook een beetje zit te poetsen in de zon. Niks aan de vleugel.

Zo te zien is Cairns een stad in goeden doen: de gebouwen die we zien zijn goed onderhouden en netjes, er is heel veel groen en alle straten zijn ruim opgezet. We zien aanplakbiljetten voor allerlei gratis activiteiten; als we over een paar dagen weer terug zijn in Cairns wil ik wel meedoen met de Aqua Zumba in het zwembadje. Over een paar dagen, want eerst gaan de weer de hort op, met de auto een kleine 300 km zuidwaarts. En hoe Australië het uit zijn mouw blijft schudden weet ik niet, maar het landschap is wéér anders. Tegen een achtergrond van groenbeboomde bergen rijden we over glooiende heuvels met grasland in verschillende tinten groen en bruin. Je zou bijna denken dat je in Zuid-Europa zit, maar op sommige open plekken verraadt het land zich door die prachtige rode aarde te laten zien. Er lopen rechte lijnen van laag hekwerk over de heuvels en steeds weer zien we vee grazen: dit is duidelijk boerenland. We vermoeden dat dit nog levende biefstukjes zijn en dat vermoeden wordt bevestigd als we ergens een bordje met de term ‘limousin beef’ tegenkomen. Nou, hier kun je met een gerust hart een vleesje eten want scharreliger dan dit wordt het echt niet.

We moeten een berg oversteken en dat gaat met nog-net-geen-haarspeld-maar-wel-40km-per-uur-bochten slingerend omhoog; als er ergens een panoramapunt is maak ik een foto maar ik heb eerlijk gezegd geen idee naar welke windrichting ik aan het kijken ben, zodanig ben ik de draad kwijt. Bij de Cathedral Fig Tree maken we een korte stop en dat is alleszins de moeite waard: de aanblik van een ca. 500 jaar oude, naar schatting 48 meter hoge, nog levende vijgenboom met een omtrek van 44 meter en een kruin (kroon?) van zo’n 2.000 m2 is bizar en machtig mooi. Verderop in het bergachtige landschap is nog een klein national park waar we een loopje maken naar een mooie waterval (met de eigenaardige naam Dinner Falls) en een kratermeertje. En daar maken we kennis met weer een uniek beestje: een boomkangoeroe. Ik zie totaal geen gelijkenis met skippy (wij vinden het qua gezicht meer op een wasbeertje lijken) maar wetenschappelijk gezien zal het wel kloppen; in elk geval is het een schatje want hij blijft heel stilletjes op een tak zitten wachten tot ik een foto heb gemaakt.

We zijn op weg naar Undara, vulkanisch gebied. Ogenschijnlijk zijn we de enigen die daarnaartoe willen want waar we in Cairns ergens dusdanig dicht bij een auto stonden dat we zijn bumpersticker “Unless you’re a haemorrhoid… GET OFF MY ARSE!” konden lezen komen we gedurende de laatste 2 uur (!) van de rit letterlijk niemand tegen. Er mag dan geen kip op de weg zijn, maar vlak voor onze bestemming wel wat andere dieren: overstekende runderen – die zoeken waarschijnlijk even een ander plekje om te scharrelen – èn… een heuse slang! Sinds dag 1 van onze vakantie heeft Sylvain elke dag wel een keertje in zijn beste Australische accent gemompeld: “bewaaare… this is snake country!” en nu rijden we er zomaar over eentje heen! We keren om en rijden terug (ik heb mijn camera in de aanslag) maar er is geen spoor meer van het beest te bekennen. Gewoon doorgeglibberd en de berm ingegleden. Je zou haast zeggen: dat liep met een sisser af! Ha!

Onze accommodatie van vanavond en morgenavond is op zijn zachtst gezegd uniek: in de heuvels hier zijn een reguliere camping en een swags camping (eh nee, bedankt), maar wij slapen in een oude treinwagon. Zeven stuks staan geschakeld in het bos en elke wagon herbergt vier kleine slaapkamertjes. Uiteraard zijn er nu bedden en (zeer eenvoudige) sanitaire voorzieningen in geplaatst, maar de bagagerekken zijn nog intact, en we kunnen onze spulletjes neerleggen op de originele roodlederen treinbankjes. Het centrale punt van de Undara Lodge is een soort stationshal: een overdekt pleintje met aan drie zijden wagons waarin eettafels, de keuken en de bar gevestigd zijn. De vierde, open zijde kijkt uit over het bos. En daar zitten we dan toch maar weer, aan een heerlijk diner… geluksvogels zijn we.