Goeie legpuzzelbusiness hier

Na een gezonde nachtrust in onze heerlijke bedstee zitten we om 08.30 uur opgewekt aan het ontbijt. Dat wil zeggen, Roeline zit uitgeslapen en fris aan het ontbijt, ik iets minder omdat ik haar gedurende de nacht menig maal wegens snurken in de rug heb gepord. Niet getreurd! Aangezien ik weet dat ook ik een groot knortalent heb maak ik me niet al te druk – de mogelijkheid tot revanche dient zich ongetwijfeld spoedig aan.

Het is zwaar bewolkt en er staan sneeuwbuien op stapel, dus Frans en Marijke kondigen aan dat dit een goede dag is om deels binnen door te brengen. Na het ontbijt stappen we in de auto’s en rijden we naar het plaatsje Kabelvåg waar een klein aquarium te vinden is. In enkele vitrines in de muur zijn levende vissen, zeesterren en anemonen te zien die rondom de Lofoten in het water voorkomen. Met name een enorme krabbensoort en de aanwezige zeeduivels zijn bijzonder fotogeniek. De zeeduivels liggen naast elkaar op de vloer van hun aquariumpje en kijken bepaald stoicijns de lens in.

Buiten zijn er twee kleine bassins; in het ene zwemmen 5 zeehonden en in het andere 2 zeeotters. Aangezien het aquarium speciaal voor ons zijn deuren heeft geopend vandaag (eigenlijk zijn ze vóór februari nog gesloten maar omdat het Nederlandse paar elk jaar met elke groep hier langskomt wilden ze wel een uitzondering maken) is het alleen onze groep van 12 die aanwezig is bij het voeren van de dieren. En tja, dat levert natuurlijk een hoop “ach”s en “kijk nou”s op. Beide soorten hebben een hoog knuffelgehalte en werken subiet op onze collectieve vertederingsspieren.

Na het aquarium gaat de tocht naar een punt buiten het dorpje waar er mooie kiekjes te schieten zijn. Dit is het terrein van de “ooh”s en “aah”s en terecht, want je waant je hier getuige van het tentoonstellen van een gigantische legpuzzel. Wát een plaatje zeg: een Noors dorpje zoals je je een Noors dorpje voorstelt (roodbruine houten huisjes met witte raamkozijnen, op allerlei hoogtes gebouwd vanwege de heuvelachtige ondergrond, en natuurlijk in het centrum een houten kerkje met een spitse toren) en dat tegen de achtergrond van een reusachtige berg, en ervoor de uitloper van een fjord. En dat alles overgoten met een sneeuwsaus. We brengen er zo’n drie kwartier door en hebben gedurende die tijd minstens tien keer een andere lucht gezien. Zwaar bewolkt maakt plaats voor zonneschijn en vice versa, en het licht verandert ook elke minuut. Roelines camera draait overuren en klinkt als een mitrailleur wanneer ze panoramafoto’s schiet. We zijn het erover eens dat dit plekje een fotorgasme teweeg brengt.

Svolvaer is het grotere plaatsje in de omgeving (dan hebben we het over 4.000 inwoners). Hier is een dokterspost, een haventje (ondergetekende, licht containergestoord, veert op bij het zien van een feederboot van Eimskip met Maersk-containers erop en een paar kranen in aktie), wat scholen voor leerlingen tot 15 jaar – daarna gaat de jeugd die verder wil leren op kamers omdat heen en weer naar school in de verderop gelegen stad over de wegen hier ècht niet te doen is – en een verzameling winkels en restaurantjes. We eten een taartje bij de bakeri, lopen er een rondje en Roeline en ik kopen er een blikje chai-thee. Yep, een typisch Noors *kuch* produkt… maar dit kunnen we ècht niet laten liggen want het is groene thee in de chai-variant en dan nog met een vleugje kokos ook!!

Tegen vier uur ’s middags zijn we weer in ons huis en het is een vreemde gewaarwording dat het al vrijwel geheel donker is; je waant je op dit tijdstip al op het middernachtelijk uur. Op een halve minuut lopen van het huis staan we aan de rand van de oceaan en dat is fantastisch. Het waait behoorlijk hard en het is nagenoeg duister maar door de besneeuwde rotsen en de golfslag is de oceaan niet bepaald een zwart gat. En als we met onze rug naar het water gaan staan zien we een bijna volle maan met wat sluierwolkjes ervoor boven een hoge bergrug. Prachtig.