Auroralarm!!

Huiscollega Susan is elke avond druk met het bezoeken van verschillende websites die voorspellingen/verwachtingen publiceren over het Noorderlicht. Daarnaast houdt ze angstvallig de lokale buienradar in de gaten; als er neerslag (en dus bewolking) is kunnen we het wonder wel vergeten. De hele dag hebben we geen hand voor ogen kunnen zien maar de deskundigen beweren dat er zo tussen 23.00 en 02.00 uur opklaringen zullen zijn. En aangezien er veel aurora-aktiviteit is zou dat dus in theorie betekenen dat we iets te zien krijgen…

Omdat we niet bepaald in topconditie zijn gezien onze onderbroken nacht (en in het algemeen omdat we toch in een ander bed minder goed slapen dan in dat van onszelf) besluiten Roeline en ik dat we vanavond even gaan vóórslapen. Om 21.00 uur verkassen we naar onze bedstee en zetten de wekker op 22.00 uur. Gewoon even een uurtje suffen, dan uit het raam kijken en er dan steeds weer een uurtje bijboeken (totdat de kansen echt verkeken zijn) is het idee. Nèt na 22.00 uur ontstaat er enige reuring in het pand omdat Frans heeft gemeld dat er een vleugje groen aan de hemel zichtbaar zou zijn. Voor ons, lichthongerig volk, is dit al voldoende om uit bed te springen, onszelf in de thermolagen te hijsen en de weg over te steken naar het strand (waar het minste vals licht is).

De camera’s worden ingesteld en hoopvol staat de goegemeente naar de hemelen te staren. Marga en ik gooien er nog een geïmproviseerde rijmende smeekbede tegenaan en in afwachting van het mirakel vermaken we ons best (30 seconden sluitertijd en dan met een zaklampje woorden schrijven en vormpjes tekenen – hoe oud zijn wij ook alweer?) maar het is helaas tevergeefs… behalve onze eigen creavormpjes is er geen dansend licht. Sterker nog: vanaf volle zee komt er een joekel van een hagelbui opzetten. Als die eenmaal is gearriveerd heeft het voor ons maar weinig zin om op het strandje te blijven staan.

Eenmaal weer binnen houden we de warme kleding in de woonkamer paraat onder het motto: “je kennie wete”. Enkele moede medemensen gaan naar bed; anderen, waaronder wij, blijven beneden zitten lezen om de volgende opklaring af te wachten. Tegen 01.30 uur besluit Ursula dat ze het wel een beetje gezien heeft en kijkt nog één keer naar buiten voordat ze naar bed gaat. Heel cool klinkt het: “Zeg, zou dit het soms zijn?” Ik spurt naar haar toe en zie een groot groenig gordijn in de hemel. Ja zeker, dit is het zeker!! Aurora Borealis!! Als een debiel speer ik naar de gang en gil naar boven, naar de slapende medegasten: “Nooooordeeeeerliiiiiicht! Nooooordeeeeerliiiiiicht!” Later hoor ik van verschillende huisgenoten dat ze zich helemaal de tandjes zijn geschrokken van mijn sirene… mijn moeder bezigde vroeger de benaming “viswijf” als ik mijn zin niet kreeg en dat luidkeels liet merken - kennelijk bezit ik nog steeds een respectabel volume.

Iedereen grist zijn spullen bijeen en verlaat de toko: eerst vanaf de veranda en vanuit de tuin wat plaatjes schieten en dan vort naar het strand! Roeline en ik vliegen in elkaars armen en dansen een onhandig rondje op onze lompe sneeuwlaarzen. Heel even plengen we zelfs een traantje, zo blij zijn we. We zijn zelfs zo blij dat we verschillende andere medereizigers om de hals vallen. Het schouwspel dat we te zien krijgen is zeker niet het meest spectaculaire ooit; op de eerste avond hebben we een DVD zitten kijken met de meest waanzinnige beelden, en zo ziet het er zeker niet uit. Maar we hebben dagenlang sneeuwbuien en bewolkte luchten aan ons voorbij zien trekken: om nu dan het langverwachte groene licht aan de hemel te zien dat beweegt, verdwijnt en elders weer verschijnt – dat doet toch wel wat met je. Uiteindelijk liggen we om 03.15 uur in bed en volgens mij vallen we allebei met een enorme grijns op ons gezicht in slaap.