Lopen over water

We zijn vannacht niet wakker geschreeuwd door diegenen die een nachtelijke plaspauze hebben gehad; dat betekent dat geen van onze medereizigers het noorderlicht heeft gespot. Op de eerste avond hier hebben we collectief afgesproken dat niemand het aurora “voor zichzelf mag houden” maar dat er – op welk uur dan ook – geroepen en op deuren gebonsd wordt als iemand het ziet. Verschillende huisgenoten houden op hun iPads metereologische websites in de gaten en later in de week – als de kans op groene hemelen toeneemt – zullen we bij toerbeurt op nachtelijke uren wekkers gaan zetten, om dan even naar buiten te gaan en te kijken. Gezien de weersomstandigheden is dat nu nog niet nodig.

Roeline heeft weer haar snurkende best gedaan om lekker te slapen maar ik begrijp van haar dat ik me óók niet onbetuigd heb gelaten. Dat verklaart meteen waarom ik haar minder heb gehoord dan gisteren… vanavond zullen we beiden ook wel weer in een dankbare slaap vallen want we gaan wandelen vandaag!

Na een kort stukje rijden met de auto’s stappen we uit bij de uitloper van een fjord en daar gaan de ‘truger’ aan de voeten: rode kunststof apparaten van ca. 40-50 cm lang en ca. 20 cm breed met een scharniermechanisme, die met vier riempjes aan je schoenen worden gebonden. Aan de onderzijde hebben ze flinke ijzers die uitglijden (in de meeste gevallen) voorkomen. Wat een zegen zijn deze dingen zeg, als je door de sneeuw moet banjeren! Je zakt niet weg maar loopt als het ware over de sneeuw heen omdat je een veel groter oppervlak onder je voeten hebt. Wat overigens niet lukt is even snel achteruit lopen – je moet je been een flink stuk optillen als je even een stukje terug wilt om bijvoorbeeld een fotootje te schieten. Anders hak je met de achterkant van de truger in de sneeuw en hefboom je vervolgens jezelf tegen de vlakte.

Het is hier werkelijk prachtig en we genieten met volle teugen. De bergen zijn majestueus en het wandelpad werkt een beetje als de mooie snelwegen die je in sommige landen berijdt: je denkt dat het plaatje niet mooier kan en dan kom je bij een volgend bochtje en tja, dan moet die camera tóch weer aan de bak. We lopen van het ene legpuzzelplaatje in het andere: besneeuwde bergen, stille wateren die alles perfekt weerspiegelen. De hondjes van Frans en Marijke, Skip en Ask, lopen met ons mee en dat is superleuk want het zijn twee blije beestjes die met gemak vijf keer de afstand afleggen die wij lopen omdat ze alle kanten op dartelen. Ze komen ook nog eens goed van pas want op een gegeven moment spotten ze vlakbij een zeearend die in een struikje zit, en die vliegt vlak voor onze neus weg. Moooooi!

Een fjord – zo hebben we gisteren geleerd – staat in verbinding met open zee; het kent daardoor eb en vloed en het water is dus zout. Apart van de fjorden zijn er hier ook meren en meertjes en die kunnen in tegenstelling tot de fjorden bevriezen. En zo kan het gebeuren dat we op een zeker moment met de hele groep van het pad afgaan (Roeline: “we nemen de Friso-route”) en OP een meer doorwandelen. Het ijs is hier volgens Frans zeker 30-40 cm dik: daar zouden de ijsmeesters in Friesland hun vingers bij aflikken! Nou ja, misschien ook niet want er ligt wel zo’n 20 cm sneeuw op. Wij ploegen daardoorheen en het is geweldig om te beseffen dat je in feite over het water loopt. Het feit dat wij – in elk geval vandaag – de eersten zijn geeft extra cachet aan de zaak. Af en toe stoppen we even om het landschap te fotograferen voordat we het perfekte plaatje verstoren en onze sporen door de maagdelijke sneeuw trekken.

Het is ongeveer minus 5 graden maar door het wandelen hebben we het heerlijk behaaglijk in onze thermoshirts onder onze jassen. Voor Roeline gaat er een wereld open: doorgaans kan het haar niet warm en gekleed genoeg zijn – van de gedachte aan een slaapoutfit van pyjama, sokken en sjaal wordt zij al helemaal blij – maar ze heeft hier gedurende de hele dag warme handen en voeten. De handschoenen blijven zelfs in de rugzak!

Na de sneeuwwandeling opteren wij met vier anderen nog voor een extra loopje en in plaats van met de auto terug naar het Kristine Moen Huset te gaan, stiefelen we de laatste drie kwartier nog naar huis. De truger zijn afgedaan en vervangen door onze spikes. Duideljk een goede aankoop geweest want zonder deze eenvoudige maar effektieve dingetjes waren we allang een paar keer op onze plaat gegaan. Zo fijn als je blij bent dat je bepaalde attributen niet voor niets in je koffer hebt gestopt! Een paar weken geleden stond ik in de sportzaak gamaschen te passen en me af te vragen of ik daar niet schromelijk mee aan het overdrijven was – tijdens het sneeuwwandelen begreep ik dat Frans en Marijke die dus ècht niet voor niets op het lijstje hadden gezet.
Eenmaal binnen is het na 6 uur lang buiten lopen heerlijk om alle ballast af te gooien en even te genieten van een bakje thee. Marijke is een prima kokkin en we zijn het er roerend over eens dat we haar kookkunsten vandaag ècht verdiend hebben.