Koala's aan de kust

Als je van Melbourne richting Adelaide rijdt kun je een prachtig stuk weg nemen dat heel toepasselijk the Great Ocean Road gedoopt is. Ik ben dol op kustwegen: de oceaan verveelt nooit, en kustwegen zitten altijd vol verrassingen – denk je dat je een schitterend panorama gezien hebt en dan is het na de volgende bocht tóch weer zo mooi dat je weer even wilt stoppen om ervan te genieten. Het is maandagmorgen dus wij denken heel naief dat het werkverkeer misschien druk zal zijn maar de autohuur een eitje. Nou, dat is dus nógal mis gedacht. Het is afgeladen druk in het Hertzkantoortje, en behalve één zakenman die de boel traineert omdat hij bang is met zijn huurauto niet genoeg indruk te kunnen maken op zijn meisje / zijn zakenrelatie / de wereld in het algemeen horen we het baliepersoneel steeds weer hetzelfde route-advies geven. Kortom: het zijn allemaal Great-Ocean-Road-sukkels… join the club.

Eerst de stad maar eens uit en dat gaat eigenlijk verbazend snel. Wie ook verbazend snel gaat is een vrachtwagenchauffeur die met twee 20ft-containers op zijn oplegger (dan hebben we het dus over een combinatie van in totaal een metertje of vijftien) over de weg laveert alsof het niets is. Er zijn drie banen op dit eerste stuk en hij scheurt afwisselend over alle drie met een zorgwekkende passie. We houden maar even een klein beetje in want als je daar een zwiepert van krijgt beland je in de categorie Great Ocean Grave ben ik bang.

Eerste stop is Geelong, een kustplaatsje waar ik subiet verliefd raak op de beelden die her en der in het straatbeeld te zien zijn. Ik ben sowieso een fan van kunst op straat en deze stripachtige houten figuren (een blaaskapelletje, een brandweerman, een nette mevrouw, twee stoere zeebonken) die lukraak langs de boulevard en de botensteiger staan zijn vertederend en zorgen acuut voor een glimlach op je gezicht. Na Geelong maken we nog een korte detour over het Ballerine schiereiland omdat daar een hoop wijngaarden zijn en Sylvain er bij één of twee graag een kijkje wil nemen. We hebben al vanaf dag één gemerkt dat Australië een duur land is en dat is in deze hoek niet anders, maar een gewone fles wijn uit 2013 van AUD 30,00 is toch wel ècht aan de pittige kant… dus daarvan gaat even niets mee in de koffer vandaag.

De kustweg stelt ons niet teleur en dat is mede te danken aan de wederom schitterende dag met stralende zon; eventuele wolken zijn vast weggedreven door de stevige wind die er staat (niets bijzonders aan een oceaankust). We stoppen her en der voor een kiekje en een kijkje. Bij Kennet River – zo had ik al van een kenner gehoord en het staat ook op de achterzijde van onze kaart – zouden koala’s te zien zijn, dus daar moeten we stoppen natuurlijk. Het is even zoeken in de bomen maar dan spotten we er eentje. Lekker luierend, zittend op een dikke tak en leunend tegen de stam, oogjes dicht. Ben ik even blij met de zoom op mijn cameraatje! Hij komt nog best goed op de foto – ik heb zelfs het geluk dat hij op een zeker moment eventjes zijn ogen opendoet en zijn koppie naar de camera draait. Klik ik heb je! Een paar bomen verder zien we er nog eentje, en verderop nog één. Het blijft bij drie stuks, maar we zijn toch wel heel gelukkig met deze schamele opbrengst. Supergaaf om een dier te zien dat uniek is voor dit land, en dat je alleen maar van plaatjes kent!

Even later zien we ook iets dat we alleen maar van autostickers uit souvenirshops kennen: de gele borden met een kangoeroe erop en “next 4 km” eronder. Kans op overstekend wild dus! Het is een beetje vreemd, want de omgeving hier is hartstikke groen en bestruikt – in mijn gedachten zie ik kangoeroes alleen maar door steppe- of woestijnachtige landschappen hippen ende hoppen (ah yeah! Australie is niet de bakermat van de hiphop maar wie weet wel een inspiratiebron geweest?). Weer wat geleerd dus.

Met het rijden en stoppen en kijken en kieken vliegt de tijd voorbij en als de zon ‘opeens’ wat lager aan de hemel staat wordt het toch wel tijd om aan het kilometervreten te slaan, want ondanks mijn atheistische inborst wil ik toch wel graag vóór zonsondergang bij de Twelve Apostles zijn: een groep rotsen voor de kust een stuk verderop. Het is gelukkig rustig op de weg en Sylvain bezorgt ons en onze Toyota Corolla what we call a rollercoaster experience over deze bochtige kustweg. ‘Sportief rijden’ noemt hij het, en we duimen dat het plaatselijk overstekend wild zich nu maar even koest houdt: een kangoeroe van je lijstje strepen is toch beduidend anders dan een kangoeroe van de weg schrapen.

Sylvain Sportivo heeft een perfecte timing, want letterlijk enkele minuten voor zonsondergang arriveren we bij de Twelve Apostles. We krijgen zelfs een “it’s Monday, this must be the Great Ocean Road”-gevoel want het is uitstappen – doorlopen – voordringen – foto’s schieten – zon gaat onder – terug naar de auto – parkeerplaats afrijden. Niet helemaal onze stijl. Morgen moeten we weer een stuk rijden maar dan hebben we ’s morgens de auto al, dus dan hebben we al een voorsprong vergeleken bij vandaag.