Ik voel nattigheid

Om tien voor tien zitten we in de auto, met onze bestemming Pomonal (een plaatsnaam die direkt associaties oproept met dat ene bekende, oeroude zeikliedje van de Blue Diamonds) in The Grampians voor ogen. The Grampians National Park is een bergachtig natuurgebied met legio mogelijkheden om te wandelen, en dat is ook ons plan. We moeten er nog wel een paar uur voor rijden want niets in Australië ligt om de hoek, en zo zien we verschillende soorten landschappen aan ons voorbij trekken. Gisteren hadden we voornamelijk het blauw van de oceaan en het blauw van de lucht; nu is de beurt aan groene graslanden, gele koolzaadvelden en terracottakleurige aarde. De meest prachtige, geweldige, knoestige, kale, weelderig bebladerde, brede, hoge, lange, oude en indrukwekkende bomen. Kuddes schapen en grote hoeveelheden koeien (toekomstige burgers waarschijnlijk). En dat allemaal onder het grijs van wolken die met een noodgang voorbijtrekken, want de wind is geenszins gaan liggen sinds gisteren.

Op een zeker moment zien we iets over de weg stuiven en we vragen ons af of dat waternevel is (we hebben al verschillende irrigatiemachines zien staan op de velden) of stof; het blijkt stuifsel van grond te zijn die verderop wordt omgewoeld door een tractor met ploeg erachter. Een uurtje later zien we iets soortgelijks en dan is het al snel duidelijk dat het water is – hemelwater wel te verstaan. Het is een bizarre gewaarwording maar we zien onszelf letterlijk een regenbui inrijden en er honderd meter later weer uitkomen. En dat is dus geen lullig spettertje, maar zo’n bui waarin je vanzelf langzamer gaat rijden omdat je de weg niet meer kunt zien. Helaas is dat een voorbode van het weer van de rest van de dag, want even later begint het opnieuw te regenen, en dan houdt het op – met zachtjes regenen. Tussen de middag stoppen we even voor een bakje (waarna ik overigens wederom een bizarre gewaarwording beleef: ik word voor het eerst in mijn leven misselijk van thee! De Earl Grey die ik geserveerd krijg is zó sterk dat mijn maag er na twee kleine kopjes helemaal van samentrekt. Het moet niet gekker worden) en als we vanuit het theetablissement naar buiten kijken wordt de regen zowat horizontaal door de straat geblazen.

Onderweg spot ik mijn eerste drie kangoeroes – helaas geen reden tot vreugde want het zijn kadaveroes: roadkill langs de kant van de weg. Niet zo verwonderlijk want het is hier ongetwijfeld aardedonker ’s avonds, zo zonder verlichting langs de wegen. Hmmm. Ik hoop dat we ze nog wel in iets betere conditie (of überhaupt in conditie) te zien krijgen. Overigens kunnen we zelf een roadkilletje voorkomen door netjes om een schildpad heen te rijden die – en dat is nog best knap gezien het minimale kilometrage dat een schildpad per uur aflegt – bijna de overkant van de weg heeft bereikt. Tel dit op bij het kleine konijntje dat we gisteravond het leven redden toen we gisteren remden nadat we twee lange oortjes in het vizier van onze koplampen kregen en we zijn eco bezig!

Als we bij onze B&B in Pomonal arriveren regent het nog steeds. We eten een overheerlijke vroege avondmaaltijd in het nabijgelegen dorp en dan houdt de regen ermee op, maar de wind zorgt nog steeds voor een pittige chillfactor die absoluut niet uitnodigt om te gaan wandelen. Bovendien is het niet bepaald handig om aan het eind van de middag aan een wandeling te gaan begínnen, omdat de duisternis hier snel valt: om nou in het donker halverwege een berg te zitten waar je nog nooit eerder geweest bent is dan niet bepaald een briljant idee. Het is jammer want we hadden ons iets anders voorgesteld van ons bezoek aan dit deel van het land, maar ja. Een avondje languit op bed met een boek en een zak chips terwijl de wind om onze unieke, achthoekige kamer waait is ook niet echt een straf. Dat is toch net vakantie?

Als we terugkeren van onze maaltijd zien we ze dan toch wel echt: hordes kangoeroes. In conditie ook nog!! Een heel grote groep doet zich tegoed aan het gras op een veld niet ver van onze B&B. Ze staan helaas wel op een behoorlijk grote afstand, eigenlijk net iets te ver voor mijn compactcameraatje, maar dat mag de pret niet drukken. Het voelt vreemd deze unieke dieren te zien in een landschap dat zo lijkt op het Nederlandse landschap (alsof ze alleen maar echt zouden zijn als ze in een woestijn of een maanlandschap zouden rondspringen), maar ze zijn er toch echt. Eentje heeft een zowat voldragen jong in de pouch zitten: we zien een hele dikke bobbel en een paar extra oren halverwege het lijfje uitsteken. Ik probeer heel rustig nog wat dichterbij te komen in de hoop ze wat beter op de kiek te kunnen krijgen maar dat is geenzins de bedoeling. Alle koppies in de hele groep zijn gespannen op mij gericht (een grappig gezicht, al die lijfjes rechtop en al die grote oren mijn kant op) en als ik iets te dichtbij kom – op zo’n vijftig meter afstand, best ver weg dus nog – houden ze het voor gezien en springen ze collectief weer enkele meters verderop. Dat heeft dus geen zin, en we laten ze met rust.

Onze wandeling bestaat vandaag uit een rondje door de tuin van de B&B, waar overigens de nodige vogels en een heleboel voor ons totaal onbekende planten en bloemen te zien zijn, en dan houden we het voor gezien. Als ik mijn verslag typ en Sylvain al ligt te lezen giet het wederom buiten, en de wind houdt zijn gierende gedrag nog steeds vol.