On the top of the world!

Toen we gisteren op weg waren naar Hana, en later toen we terugkeerden, reden we – op een flinke afstand – langs de slapende & stervende vulkaan Haleakala (met de klemtoon op de laatste a), en beide keren zagen we dat de top gehuld was in een dik pak wolken. Hiken op Haleakala staat voor vandaag op het programma, en deze eigen waarneming èn de weersverwachting van weather.com: ‘30% kans op regenbuien en een maximumtemperatuur van een graad of 18’ zorgen ervoor dat we goed voorbereid op pad gaan. Extra lagen aan, winddichte regenjas mee (da’s even wennen na de dagen van circa 31°C die we tot nu toe gehad hebben!). Eten en drinken mee want op de berg is niets van dien aard te krijgen.

Ze zeggen wel eens: “je krijgt wat je toekomt”. Als dat zo is dan hebben wij iets goedgedaan want het is vandaag een prachtige, prachtige dag. Inderdaad is het een graad of 18 en het waait flink – so what’s new on top of a mountain? – maar het is superzonnig. Er drijven wat wolkenveldjes voorbij, maar aangezien onze dag zich grotendeels afspeelt op 9700ft / 2.900m hoogte, bevinden wij ons boven de wolkenvelden.

We hebben op ons gemak ontbeten – we zien ons superdeluxe hotel nu voor het eerst bij daglicht en zijn zo mogelijk nóg meer onder de indruk van het hele terrein: schitterende open zalen, prachtige landschapsarchitektuur, alles helemaal feng shui hoor! – en de rit naar de bijna-top van Haleakala duur een zo’n anderhalf uur dus na een bezoek aan het Visitor Center zijn we aan het begin van de middag klaar om te gaan lopen. We kiezen een tocht van ongeveer 4 mijl en genieten volop. Het is een tocht die op de heenweg een stuk makkelijker gaat dan op de terugweg (want bergopwaarts op een vrij zacht grindpad, dat is stoempen, zoals Sylvain het noemt), maar die ons een continue blik verschaft op de krater van deze vulkaan. De kleuren zijn buitenissig mooi in dit maanachtige landschap. En aangezien ons perspectief steeds verandert, kunnen we bij nagenoeg elke stap weer anders genieten van het zicht op Haleakala.

Na onze hoge hike rijden we een stuk terug de berg af en maken nog een piepklein wandelingetje onderaan Haleakala. Waar er op 2.900 meter slechts struikjes te zien zijn van maximaal 50 centimeter hoogte, en verder heel veel lavasteen in terrakleuren, is het hier een zeer bosrijk stuk, en vliegen er hier vogels (honeycreepers) die uniek zijn voor Hawaii en in hun bestaan bedreigd worden. Twee ervan zijn knalrood gekleurd en met dank aan de verrekijker kunnen we die in al hun pracht bewonderen.

Na dit korte vogelintermezzo rijden we weer terug de vulkaan op, maar nu helemaal tot bovenop: 10.063ft / 3.055m. Om 18.21 uur gaat de zon onder en we hebben ons laten vertellen dat dat een belevenis is als je bovenop de berg zit. En ja, dat is niets teveel gezegd! We voegen ons bij de reeds aanwezige 20-30 mensen op de top en terwijl de wind tegen ons hoofd beukt en de temperatuur rapido daalt, zien we de zon achter de horizon zakken. We hadden ons geen mooiere zonsondergang kunnen wensen… hartstikke droog, met de eerder genoemde wolkenvelden nog steeds sur place halverwege de berg, dus met een geweldig zicht op al het moois. Wat een geweldige dag was dit.