We zijn er als de kippen bij

Kippen zijn een regelrechte plaag in Kaua’i: vanaf het moment dat we wegreden vanaf de luchthaven, een paar dagen geleden, zagen we ze al. In de berm van de snelweg, in alle parken, rond de shopping malls. Ze zijn lollig als je een beetje zit te zitten overdag, of als je een wandeling ergens maakt. Maar de afgelopen nacht was onze eerste nacht in Moloka’i revisited: rond half twee begonnen de hanen als een voorzetselrijtje te kraaien: voor het huisje, achter het huisje, naast het huisje, bij het huisje, rond het huisje… ze hielden daarna niet meer op. En aangezien er in dit resort héél véél kippen en hanen zijn, doen ze ook nog eens alle mogelijk moeite om elkaar te overstemmen en in de rede te vallen. Al onze bijgeslapen nachtjes van de afgelopen twee weken weer teniet gedaan, grr*@#$%&. En we moeten nog wel aktief zijn vandaag!

Onze laatste volle dag in Hawaii gaan we op pad in Koke’e State Park, waar verschillende trails te lopen zijn. We hadden eerst onze zinnen gezet op één van de cliff trails (de wandelingen die panoramic views verschaffen van de “dramatic” [dat woord gebruiken ze hier graag] Napali coast line), maar dat zou betekenen dat we ook langs een grote krater moeten die tot moeras is verworden. Nou is dat nog wel aanlokkelijk gezien de aparte flora en fauna die daar te vinden zijn, maar als we lezen dat de kans bestaat dat we kuitdiep door de modder zullen moeten waden haken we toch maar af. Zó vreselijk hikerig zijn we nou ook weer niet!

Dan maar een andere, van totaal 6,2 mijl / 10 km. Door het woud, langs een bergwand naar een lookout over een gedeelte van de Waimea Canyon. Het is een leuke trail, waarin we het effect van een beetje zonlicht óp, en van open plekken ín de begroeiing heel duidelijk kunnen zien. En de lookout is absoluut de moeite waard. Het is overigens ook een geniepige trail: gedurende de heenweg naar de lookout gaat het constant, in kleine stapjes bergafwaarts (de lookout ligt zo’n 380 meter lager dan de trailhead), en dat betekent natuurlijk dat we de terugweg continu omhoog moeten lopen. Een echte kuitenbijter!

Na de lunch (beroerde bediening maar lekker eten) in het park, waarbij we uitkijken op (goh) een zootje kippen en een koppeltje dat hun piepkleine…. varkentje aan het uitlaten is, wagen we nog een kleine wandeling van zo’n anderhalf uur. Deze bevindt zich een stuk lager op de berg, en dus is de omgeving meteen weer heel anders. Dit is echt een boswandeling, tussen hoge bomen door, en met veel minder licht. Maar het ruikt hier heeeeerlijk: sandalwood- en eucalyptusbomen zorgen daarvoor. Als we het park uitrijden stoppen we nog even bij een glorieuze Waimea Canyon lookout. De gelijkenis met Grand Canyon is treffend: de rotsen hebben dezelfde kleuren en eenzelfde uitgesleten patroon. Alleen is er beneden in de canyongroeven véél meer groen dan in Arizona: ik heb de getallen niet bij de hand maar vermoedelijk valt hier minstens 20x zoveel regen. Als het niet meer is.

Maandag 17.10.2011

Na weer een door het plaatselijke pluimvee tot een hel gemaakte nacht is het tijd om te gaan: spullen pakken en auto inleveren. Van Kaua’i naar Honolulu naar Denver naar Washington naar Amsterdam… 26 uur en twaalf tijdzones lang luxeproblemen doorstaan. Het was een prachtige reis.

“Hawaii, mahalo & aloha!”