Duidelijk geen resort-toeristen, wij...

In tegenstelling tot de eerdere ‘verhuis’dagen kunnen we nu wel met volle bepakking op pad, want de dag van vandaag heeft een mooie autorit voor ons in petto. Californië heeft zijn Highway 1, Kroatië de Magistrala, Ierland de Road of Many Sheep (eh nou nee, maar geen idee of de weg die ik twee jaar geleden aflegde een naam heeft… deze is in elk geval wel toepasselijk), en op Maui rijdt de toerist de Road to Hana. Deze kustweg bestrijkt een kleine 40 mijl en

[a] is een absolute crime als je voor een koeriersdienst werkt en vanuit Kahului in Hana een pakje moet bezorgen, want over die lullige 40 mijl doe je al snel een uur of twee;

[b] bezorgt je een gigantische sik als je een local bent en gewoon even een eindje verderop bij kennissen of vrienden langsgaat of je kinderen naar school wilt brengen, want

[c] die toeristen die niks gewend zijn remmen verdorie bij elke haarspeldbocht, laten tegenliggers voorgaan en stoppen bij elke bezienswaardigheid!

Gelukkig is toeteren not aloha, dus dat doet niemand hier. En als je een tijdje een local in je achteruitkijkspiegel hebt bewonderd stop je vanzelf wel even als de mogelijkheid zich aandient, om hem voorbij te laten rijden. Want als toerist wil je deze weg echt niet afraffelen. De weg zelf vraagt om je uiterste concentratie want hij is op veel plaatsen smal (je hebt de ene one lane bridge nog niet gehad of de volgende dient zich aan) en hij is zeer, zéér bochtig, maar het is leuk rijden. En elke keer word je weer beloond met iets moois. Aan het begin van de route stappen we even uit om een kleine wandeling te maken naar de Twin Falls, en tijdens de wandeling zijn we er mooi getuige van hoe de moeder van een Indiaas gezin haar eigen angsten voor water en smalle richeltjes overbrengt op haar oudste dochtertje; terwijl ze quasi-dapper roept dat “this all very scary is” knijpt ze het armpje van het kind bijna tot moes.

The Garden of Eden is een prachtige botanische tuin met meer dan 700 gelabelde bomen- en plantensoorten. Er zijn verschillende soorten bamboe, vele fruitbomen, waaronder een zogenaamde breadfruit tree (die Sylvain later nog nader gaat onderzoeken want hij is er erg door geïntrigeerd), een machtige 100 jaar oude mangoboom en een volwassen avocadoboom (daar moet ik verplicht een foto van maken want Sylvain heeft in Den Haag twee avocadopitten laten ontkiemen en kan de inspiratie van een metershoge boom goed gebruiken), maar ook een eendjesvijvertje waarvan de bewoners voor de nodige hilariteit zorgen want die kun je letterlijk uit je hand laten eten.

Het meest spectaculair is de kust van het schiereilandje Ke’anae. De grillig gevormde lavarotsen in combinatie met de onstuimige branding zorgen voor een schitterend watergeweld. Uiteraard heb ik getracht daar een veelzeggende foto van te schieten maar ik vrees dat het beeld de werkelijkheid weer niet zal kunnen evenaren. In elk geval was dit, net als de Blowhole van eergisteren, weer zo’n plek waar je uren kunt blijven, terwijl je alleen maar zit te staren naar wat er zich voor je neus afspeelt. Watermassa’s vervelen nooit… en dit soort natuurgeweld zeker niet.

Als het doel is bereikt keren we gewoon weer om (want doorrijden naar de zuidkant van Oost-Maui is geen optie: daar steekt een flank van de vulkaan Haleakala een nogal brede stok voor) en rijden we in feite de Road from Hana. De kronkelweg rijden we nog bij daglicht maar als we de bredere snelweg bereikt hebben is het donker. En donker is hier ook echt donker! Ons volgende hotel ligt in Wailea, een resortplaatsje aan de kust in het midden van eiland Maui, en eigenlijk is deze locatie qua logistiek niet de beste keuze met het oog op wat we de komende dagen willen gaan doen, maar dat bezwaar (nou ja… Maui is niet groot en dit zorgt misschien voor een half uurtje extra reistijd) smelt al snel weg als we – na enig zoeken in het donkere donker – Hotel Wailea hebben gevonden.

Omdat we, voor zover mogelijk in Hawaii want werkelijk alles is hier duur, in redelijk bescheiden hotels zitten verwachten we ook hier in de budgetvariant terecht te komen. Niets is minder waar, dat wordt al snel duidelijk als we Hotel Wailea betreden. Dit is geen flauwekul zeg. De allercorrectste dame aan de incheckbalie (die duidelijk een paar keer in de week in de sportschool hangt, dat zie ik aan haar afgetrainde, kipfiletvrije armpjes) laat ons weten dat we een complimentary upgrade hebben gekregen. Wat? Echt? We worden naar onze kamer gebracht met een golfkarretje (hahaha! ’t is nog echt waar ook) en eenmaal daar weten we niet wat we zien. De complimentary upgrade betekent dat we drie nachten in een suite zitten, met kitchenette, zitkamer met televisie, slaapkamer met televisie en een ledikant van schitterend houtsnijwerk, een ligbad en een douche van 1 x 2 meter. Op de counter van de kitchenette staat een quasi-persoonlijk briefje van onze room-attendant, op de handdoeken in de badkamer liggen verse bloemetjes.

We hebben al naar verschillende mooie bestemmingen gereisd maar zijn altijd meer de Bed & Breakfast types geweest en dat wordt nu pijnlijk duidelijk. Als we aan komen rijden staan de Valet Parking-boys klaar en zíj moeten óns duidelijke instrukties geven wat we allemaal moeten meenemen uit de auto omdat wij er geen flauw benul van hebben dat zij het ding straks gaan parkeren en wij hem niet meer terugzien. Aan de receptie staan wij ontzettend uit de toon te vallen met onze bergschoenen, doorgezwete shirts en piekhaar. De valet komt bescheiden op ons afgelopen om ons om de autosleutels te vragen – die trek ik standaard uit het contact als ik uitstap maar had ik in het kader van de valet parking natuurlijk erin moeten laten zitten. Oeps. En als klap op de vuurpijl vraag ik aan de valet als hij ons na het inchecken in het golfkarretje naar onze kamer rijdt: “Uhmm… how do our bags find their way to our room?” waarop hij enigszins verbijsterd antwoordt dat onze koffers achterin het golfkarretje liggen. Hoezo gênant?? Wij zijn the high life echt niet gewend hoor…