Het makkelijkste fietstochtje ooit

Ene Bob is er ooit mee begonnen, en nu zijn er een stuk of 5 bedrijfjes die het doen: fietstochtjes van Haleakala naar beneden. Nou ja, de term ‘fietstochtjes’ is misschien een beetje te hoog gegrepen: je stapt op 6.500ft / 2.170m hoogte op de fiets, trekt je benen op, hoeft voor 99% van de tijd niet meer te trappen en stapt ongeveer 5.500ft / 1.830m en 28 mijl / 45 km later weer af. Dat gaat nog best snel op sommige stukken zeg! Vooral aan het begin van deze free ride maken onze remmen overuren.

Overigens hadden we verwacht dat we gewoon in een busje omhoog gebracht zouden worden, konden opstappen en wegzwieren, maar niets is minder waar. Onze chauffeur is Mike, weer zo’n typische dude als die we al meer hebben gezien op deze eilanden: figuren die (al dan niet via het surfgebeuren) op Hawaii zijn beland en sindsdien hun haar hebben laten groeien, permanent in teenslippers, korte hosen en een T-shirt lopen – “until it rots off my shoulders” zoals Mike het fijntjes uitdrukt – en iedereen onderweg begroeten met een shaka: hèt Hawaiiaanse handgebaar van de opgestoken vuist met pink en duim uitgevouwen dat geldt als begroeting, bedankje of als een algemeen “all is cool you guys!”.

Net als de muilezel-guy op Moloka’i is deze jongen een soort komische one-man-show en we kunnen gewoon niet anders dan giechelen terwijl we naar hem luisteren. Tijdens het tochtje omhoog in het busje met de fietsen op het dak springt hij van de ene hak zus op de andere tak zo terwijl hij het heeft over de geschiedenis van de Hawaiiaanse flora en fauna, regelgeving voor de fietsers onderweg, zijn vakantie in Duitsland, Denemarken en Amsterdam, de plaatselijke suikerindustrie, het verdwijnen van de ananasplantages op Maui en de restaurantjes en winkeltjes op de fietsroute. Het is een onophoudelijke stroom verbal diarrhea maar allemaal te geestig voor woorden.

Al is het na een uur en een kwartier Mike bergopwaarts dan wel extra lekker om dan alleen maar de wind om je oren te horen. Want kletsen is er niet bij op weg naar beneden: het is wettelijk verboden om naast elkaar te fietsen. Overigens vatten we tijdens de tocht omlaag wel een grote, grote bewondering op voor de èchte fietsers… we komen een paar bikkels tegen die de weg omhóóg fietsen. Ongelooflijk maar waar.

Als we weer beneden zijn is het middag geworden en na een heerlijke lunch in een alternatief cafeetje (op het damestoilet hangt een prikbord met daarop een eclectische mix van flyertjes en visitekaartjes van aura-readers, acupuncturisten, sieradenmakers, yoga-instrukteurs en tarotkaartenleggers) rijden we naar Kahului om daar een tweetal boodschappen te doen. Sylvain heeft een old-fashioned barbershop op het programma staan en ik wil naar een freubelwinkeltje. Beide zaken zitten niet ver bij elkaar vandaan op een van de vele business parks die hier zo algemeen zijn. In dat opzicht is Hawaii ontzettend Amerikaans. Elke grotere stad is een aaneenschakeling van dat soort terreinen; een stadscentrum met een plein, een stadhuis en terrasjes zoals in Europa zo normaal is is er hier echt niet bij.

Mijn bezoekje aan de Island Paperie is slechts een bescheiden succes, omdat dit winkeltje zich specialiseert in scrapbooking en alle stempels té Hawaiiaans zijn voor mij om veelvuldig te kunnen toepassen. De kapper is helaas helemaal geen succes: om 14.15 uur staan we er voor de deur en uitgerekend vandaag gingen ze om 14.00 uur dicht. Dayum!

Nou, dan maar terug naar ons luxe resort en even van het luxe leventje genieten op de laatste dag van ons verblijf op Maui. Sylvain ploft neer op één van de ligstoelen op ons balkon en ik breng een bezoekje aan de spa en het zwembad van het hotel. Morgen naar het volgende eiland!