Fortissimo

We hebben geen boodschap aan ‘het ritme van de eenzaamheid’ en we zitten niet op zolder, maar de regen tikt wel zachtjes in het kwadraat op ons raam bij het ontwaken. Een ontwaken dat overigens in mijn geval pas om 09.45 uur is – de eerste vakantiedag zonder wekker. De frisse en natte buitenlucht lokt ons deze ochtend nog niet heel erg, dus lummelen we wat in pyjama, doen spelletjes op onze telefoon, kijken wat YouTube-filmpjes, eten rustigjes een ontbijtje, en ik stippel ook nog even een route uit voor de middag, compleet met waar we moeten in- en uitstappen op welke buslijn, hoe we vervolgens moeten lopen om bij het beginpunt van de klifpad te komen waar we twee dagen geleden zijn gestopt, waar we heen wandelen en via welke weggetjes we dan weer terug moeten lopen om weer bij een bushalte van een andere lijn uit te komen.

Misschien was al dat gestippel een beetje te veel van het goede en heb ik daarmee het lot getart… want het gaat al mis bij het allereerste onderdeel van het programma. Rond de klok van één uur is de regen gestopt en komt er zelfs een voorzichtig zonnetje achter de wolken vandaan, en wij staan prima op tijd bij de straatvermelding BUS vlak bij ons huisje. Wanneer de bus arriveert maken we de bekende armbeweging van “wij staan hier, stop!” en ik heb het geld voor de kaartjes in het knuistje - - en de chauffeuse rijdt ons gewoon voorbij terwijl ze een gebaar maakt van: “we zijn vol, jullie kunnen er niet meer bij”. Nee lekker dan. Ik heb dit ook wel eens in Den Haag meegemaakt en daar is het – hoewel irritant – nog te overzien want daar komt de volgende tien minuten later. Maar hier kunnen we een uur wachten want frequenter dan dat rijden ze niet.

Dan maar gewoon gaan lopen, en kijken waar we uitkomen. Het voordeel van dit eiland is natuurlijk wel dat het hier overal mooi is, dus zolang we de kustlijn blijven volgen komen we ongetwijfeld wel wat schone vista’s tegen – het enige jammere is dat we ons hadden verheugd op nog een portie kliffen maar die zitten meer aan de zuidkust terwijl wij in het westen zitten. Maar daar komen we vast wel overheen. En ook wel over die regenbui onderweg die ons toch weer in het zwarte plastic jaagt.

Aan het eerder bewandelde deel van de zuid(oost)kust hadden we al de nodige sporen van verdedigingswerken gezien en aan deze kant is dat niet anders. Guernsey heeft een grillige vorm en op zowat elke eilandpunt staat een fort, of een bunker, of een wachttoren. Of, zoals Roeline terecht opmerkt: je ziet hier meer bunkers dan bussen langskomen. Aangezien ze uiteraard allemaal hetzij een vooruitgeschoven positie hebben op een landtong hetzij op de hoogste heuveltop in de direkte omgeving staan zijn het leuke punten om aan af te lezen hoever je eigenlijk al gelopen hebt. Fort Grey (1804) in Rocquaine Bay is in tegenstelling tot de Duitse wachttorens in deze omgeving wel mooi om te zien – al noemen ze hem hier lokaal kennelijk oneerbiedig de ‘cup and saucer’ vanwege de vormgeving – maar terwijl we naar het fort staan te kijken zijn we eigenlijk nog meer onder de indruk van de meneer die zich van zijn kleding ontdoet, een zwembroek aantrekt, een badmuts en snorkel op zijn hoofd plaatst en gewoon een stukkie gaat zwemmen. Bijna bloot in water van een graadje of 14! Voordat hij op zijn gemakje het water in stiefelt maken we een kort praatje met hem en hij vertelt ons dat hij dit bijna elke dag doet, een kwartiertje. Wow. Ik douche altijd koud af maar moet in deze man toch echt wel mijn meerdere erkennen.

Tegenover het fort is een zaakje dat parels verkoopt in allerlei varianten met bijbehorende prijzen, en daar hebben ze ook een tearoom waar we de overtrekkende bui even uitzitten; dat ze er ook uitmuntende bananencake, shortbread en caramelmuffins hebben is voor ons zoetekauwtjes natuurlijk een welkome bijkomstigheid. Eenmaal weer op pad is het inderdaad gedaan met de regen en verschijnt het blauw weer aan de hemel. Het is opvallend dat de weer-app op Roelines iPhone een fantastische voorspellingsscore heeft waar het de korte termijn betreft (laten we zeggen: de komende 12 uur), maar ook deze app is waardeloos voor meer dan een dag vooruit – en dat geldt verder voor alle websites en apps die pretenderen het weer van Guernsey een paar dagen vooruit te kunnen voorspellen. Niet te doen.

Door het late opstaan is de dagindeling een beetje verschoven maar dat is geen probleem want we zijn hier precies op de langste dagen van het jaar en kunnen optimaal genieten van het daglicht, dat zeker aan het einde van de middag steeds mooier wordt. Uiteindelijk lopen we zó ver (want het is natuurlijk een compact landje) dat we tegen zes uur ’s avonds de uiterste zuidwestpunt van Guernsey bereiken, waar het klifpad richting het oosten begint. Er is wat bewolking maar de zon heeft ruim baan en schijnt haar strijklicht over de zee waarin we in de verte het zwarte silhouet van een vuurtoren en wat lage puntige rotsen zien… en ogenblikkelijk gaat ons wandeltempo weer fors omlaag want tja, dit moet natuurlijk met verschillende camera-instellingen op de korrel genomen worden. En oh kijk, er zitten hier ook slome bijtjes op fluitenkruid, dan gaan we weer even in de macrostand. Dus we komen onze tijd wel door, op eenzame hoogte want voor de rest zien we vrijwel niemand op onze route. Hoe lekker is dat!

Als we weer onze weg naar de bewoonde wereld hebben gevonden om zo zoetjesaan weer terug te gaan naar onze bungalow maken we alleen nog een stopje bij een Indiaas restaurant. Ons tafeltje aan het raam heeft uitzicht op de naburige fish and chips tent (heel charmant staan er voor het ene zijraam enkele pakken WC-papier opgesteld en het andere raam toont de achterkant van een grote koelkast – interessante benutting van het aanwezige daglicht) die kennelijk nog meer funkties heeft want op de bovenverdieping loopt meermaals een meneer met ontbloot bovenlijf (gelukkig niet zo dichtbij dat we de tattoos op zijn bovenarm kunnen lezen) over de gang heen en weer.

Eenmaal thuis kunnen we tevreden vaststellen dat de schoenen droog gebleven zijn vandaag, en ze zijn ons weer gedurende 16,2 kuierkilometers van dienst geweest. Al met al weer een prima dagje in het Guerneseyaansche beleefd!