Goedkoop vermaak

In 2016 waren Roeline en ik samen in IJsland en daar zijn we smoorverliefd geraakt op puffins. Nou vonden we ze vóór die vakantie al leuk, maar als je 8 uur lang vrijwel onafgebroken met je camera omgehangen bij een vogelrots staat te kwijlen dan is ‘we vinden ze leuk’ toch echt een iets te zwakke typering. Dus toen we in de voorbereidingen op Guernsey zagen dat er hier een outdoortoko is die kajaktochtjes onder de noemer ‘Puffin Patrol’ organiseert, toen wisten we: dat gaan we doen! Er werd sterk aangeraden om vooraf te boeken en op de gok hebben we toen maar dinsdag 11 juni gekozen.

Essentiële factor in dit soort dingen is natuurlijk het weer, en het feit dat ik ergens gedurende de nacht wakker word van het klapperen van het slaapkamerraam omdat er buiten een helse wind pal op staat is niet echt een goede voorbode, vooral niet omdat ik ’s morgens constateer dat er ook een plasje water is ingeregend. En het regent nog steeds. Maar toch krijg ik ’s morgens (om 06.30 uur … serieus?) een sms van de outdoorfirma waarin we bevestigd krijgen dat het weer volgens de meteokenners gaat opklaren en dat we om 11.30 uur verwacht worden op Shell Beach op Herm, een naburig eilandje. Dat klinkt heel eenvoudig maar dat is het niet. We hebben hier geen gemotoriseerd eigen vervoer, dus gaan we met de bus. Echter, de bushaltes die het dichtst bij onze bungalow liggen worden pas vanaf een uur of tien bediend; best lastig als je je om uiterlijk 10.00 uur aan de andere kant van het eiland moet melden bij de ticket office van de veerpont naar Herm. We moeten dus een minuut of 20 wandelen naar een bushalte van een andere lijn.

Tijdens het ontbijt lijkt het iets op te klaren (“Kijk! Die wolk lijkt wat lichter dan die ernaast!”) maar nèt op het moment dat we, gehuld in allercharmantste regenkledij, naar buiten stappen begint het te regenen. Te gieten. Te hozen. Te storten. Te wolkbreuken. En daar lopen we dan, twee druipende figuurtjes langs de kustlijn. Binnen een mum van tijd zijn de broeken doorweekt, en waterdichte schoenen zijn top maar alleen funktioneel als ze van onderaf beproefd worden – als het water er aan de bovenkant inloopt heb je er nog geen reet aan natuurlijk. Op het wat-moet-ik-meenemen-lijstje voor de kajaktocht stond een ‘change of dry clothes’ maar het is vermoedelijk èrg optimistisch om te denken dat onze rugzakken deze bui aankunnen. We zullen het vanmiddag na het varen met een ‘klamme kledingwissel’ moeten doen waarschijnlijk.

Gisteren vonden we ze nog zo charmant: de kneuterige bushaltes die we hier tegenkomen. Er zijn haltes met een heuse abri, maar die zijn ver in de minderheid. Er zijn veel haltes met de universeel bekende paal-met-bordje waarop de lijn geschreven staat, maar er is óók een hele streep haltes die verstoken zijn van dat soort luxe. Online hebben ze wel degelijk een naam, maar op straat staat er alleen met witte verf BUS op de stoep geschreven en dat is dan een halte. Welke bussen er rijden en hoe laat… tja. Reuzeschattig, maar om nou uitgerekend vandáág op zo’n onbeschut plekkie te staan is toch weer minder charment. Maar we vermaken ons toch wel: tijdens het wachten posten we een verzopen selfie op Facebook en we maken flauwe grappen over hoe we het getijde wel even van eb naar vloed kunnen regelen met het uitwringen van mijn broekspijpen en het leeggieten van Roelines schoenen.

Eenmaal in een kletsnat St Peter Port, na een dollemansrit met een chauffeur die overduidelijk precies weet hoe smal de straatjes zijn en hoe breed zijn bus is (het is echt centimeterwerk zo nu en dan) worden we nogal meewarig aangekeken door de dame die in een soort portacabin de tickets voor de ferry verkoopt; ze slaat nog net niet haar handen voor haar mond als ze hoort dat we nog gaan kajakken óók. We hebben nog wat tijd te overbruggen voordat we moeten inschepen en zoeken ons heil in een havencafeetje. Heerlijk: dit is echt zo’n arbeidersstekkie waar vooral havenpersoneel zit. Mannen in half afgestroopte oliepakken met het smeer nog op hun wangen, die ’s morgens om half tien al een halve dag erop hebben zitten en dus op dat uur makkelijk een bord basse cuisine kunnen hebben: gebakken eieren met bacon and beans, of een stuk vlees en een kom frieten met een fikse kledder saus. Of met een scheut azijn: duidelijk te ruiken in de mengelmoes van geuren. We drinken er een bakkie maar ‘teabag on the side’ , daar hebben ze natuurlijk nog nooit van gehoord hier. Sterker nog: er zijn niet eens theezakjes te kiezen want de thee staat prefab al ik weet niet hoe lang te pruttelen in een megaketel. Veiligheidshalve laat Roeline bij de bestelling de bekers slechts halfvol schenken en de rest afvullen met heet water, maar dan nog springen de wenkbrauwen ons bijna spontaan van het voorhoofd bij de eerste slok. Poeh! Vanavond maar even extra lang poetsen om die laag English breakfast van onze tanden te schuren.

En ja hoor, terwijl we daar zo zitten krijgen we een half uurtje voor vertrek van de ferry een sms’je van de kajaktoko: het weer is toch niet echt zo opgeklaard als verwacht (joh), en de boel wordt toch afgelast. We zijn bepaald opgelucht. En ondanks dat we het jammer vinden dat we nu geen puffins te zien zullen krijgen geven we maar meteen door dat we verder geen gelegenheid hebben om de trip te maken en of ze onze vooruitbetaling willen terugstorten. Want tja, voor de komende dagen ziet het ook niet echt tropisch uit hier en om nou bij 13 graden en fikse wind te gaan zitten bibberen voor foto’s die het naar alle waarschijnlijkheid toch niet gaan halen bij die uit IJsland… maybe not so much. Gelukkig zijn de ferrytickets ook te retourneren, dus uiteindelijk hebben we voor per persoon £2 busretour plus een bakkie leut van £1,20 toch weer een avontuurtje beleefd.

De ironie wil uiteráárd dat vanaf het moment dat we uit het cafeetje naar buiten stappen, het weer langzaam begint op te klaren. We zijn nu toch in St Peter Port en hebben nu geen vastomlijnde plannen meer, dus we lopen wat door de winkelstraatjes totdat onze broeken weer droog zijn, en kopen wat snoeperijtjes want die hebben we na dat afzien van deze morgen dubbel en dwars verdiend. Vinden we zelf in elk geval. Dan stappen we weer op de bus; we overwegen nog heel even te lopen maar met natte sokken lijkt ons dat toch niet echt het beste idee – dat is vragen om blaren en we hebben nog vier dagen wandelen te gaan.

Na een lunsje en wat relaxen (en niet te vergeten: het uithangen van allerhande vochtige kledingstukken) krijgen we – na de puffins – wederom een IJslandconnectie voorgeschoteld. Aldaar zagen we in een winkel een tekst: “You don’t like the weather in Iceland? Just wait 5 minutes.” Die tekst kan ook hier makkelijk de souvenirshops in want het is rond een uur of drie in de middag weer stralend weer. Dus gaan we gewapend met de camera weer lekker op pad, maar we blijven in de buurt. In Vazon Bay staat een reeks strandpalen vreselijk fotogeniek te zijn dus daar hebben we weer heel wat te doen: van veraf – met macrolens – vanuit deze hoek – vanuit een andere positie – op de hurken – vanaf de hoge muur – met het licht mee – tegen de zon in – rechttoe rechtaan gekiekt – met kleureneffecten geschoten : you name it, we clicked it. Daarna krijgen de rotsen en de schelpjes bij Albecq Beach nog onze volle aandacht en dan kunnen we met tevredenheid toch weer concluderen dat we een fijne dag hebben gehad. Al ruikt onze bungalow bij thuiskomst wel een vleugje naar natte hond.