Van Lüderitz naar de Tok Tokkie Trail

Niet al te lang geleden zag ik een oude film waarin een stel in een auto reed tegen een decor van geschilderde bergen en nepperige vlaktes. Ik begin nu eerlijk gezegd te twijfelen aan het nepgehalte want vandaag hebben wij precies zo’n decor aan de horizon. Het is net alsof er een rolgordijn omlaag is getrokken met een heiige afbeelding van rode bergen, ideaal gevormde bomen en beige grassen erop. Afhankelijk van de richting waarin we rijden (en dat zijn er maar een paar, want we slaan tijdens de rit van bijna 400 kilometer geloof ik drie keer linksaf en dat was het dan) wordt er gewisseld van rolgordijn. Gelukkig zien we onderweg ook nog wat bewegende beelden in de vorm van weer een opvligende kori bustard, een troepje oryxen in de verte, een wegrennende woestijnvos en een tweetal stoicijnse struisvogels – dat maakt het geheel gelukkig weer echt.

We zijn op weg naar het startpunt van een driedaagse wandeling door de woestijn van het Namibrand Nature Reserve, het grootste particuliere natuurreservaat van het land. Dit was ooit commerciële grond (men hield hier een speciaal soort schaap), maar door de aanhoudende droogte werd de sheep farming steeds lastiger; de verschillende boeren hebben toen de koppen bij elkaar gestoken en gezamenlijk besloten om van het gebied een natuurreservaat te maken en het op een andere manier commercieel te gaan exploiteren, namelijk als toeristische bestemming.

Een paar jaar na dit besluit is Tok Tokkie Trails van start gegaan, een hike van 22 kilometer (verdeeld over vier dagdelen) met als slogan: “The desert is not deserted at all!” Maar met alleen een wandeling door een zandbank kun je tegenwoordig niet meer aankomen natuurlijk, dus men heeft dit opgeleukt naar een ‘experience’. En die experience gaan we meemaken, we zijn benieuwd!

Bij aankomst worden we welkom geheten door onze gids Sebastian, een zeer bedachtzame, zeer sympathieke man die al 8 jaar voor deze toko werkt. De overige vier deelnemers zijn er ook reeds: het is een vader, moeder, zoon en diens vriendin uit Hamburg. We brengen eerst een bezoekje aan het nabijgelegen kamp van NaDEET, de Namib Desert Environmental Education Trust die naar een duurzamer Namibië streeft en dat middels educatie aan vooral schoolkinderen hoopt te bereiken. We krijgen een presentatie over de pijlers waar NaDEET de nadruk op legt en dan een korte rondleiding over het kamp; en daarbij wordt maar weer eens duidelijk dat er vele eenvoudige manieren zijn om te besparen en te recyclen. Eerder deze week las ik al een goeie slogan ergens: “if you can’t re-use it, refuse it!” Nou voeren ze het in dit kamp ontzettend ver door (urenlang een kippetje garen in een soort oventje dat de warmte van de zon geleidt is leuk, maar niet echt een optie voor de dinsdagavond als ik om 21.15 uur na het sporten thuis kom en dan nog moet eten), maar het geheel is vooral bedoeld voor de bewustwording van schoolkinderen om ervoor te zorgen dat die in de toekomst andere keuzes gaan maken. Het is in elk geval leuk en interessant om te zien.

En dan gaat onze Tok Tokkie Trail van start. Zelf hoeven we alleen een dagrugzakje met water en camera te dragen; onze grote tas wordt van kamp naar kamp gebracht en daar kunnen we na de wandel-episodes van de dag gewoon bij. Hartstikke luxe dus. We wandelen in een rustig tempo door het prachtige landschap en Sebastian houdt ons zo nu en dan staande zodat we een slokje water kunnen nemen (het is namelijk 30+ graden, een graad of tien warmer dan wat we tot nu gehad hebben) en even uit kunnen blazen; sjokken door het zand is een vermoeiende business. Hij kiest hiervoor steevast een boom uit zodat we even kunnen profiteren van een vleugje schaduw: “we are shadow-hopping”.

We zien verschillende sporen (vandaag geleerd dat een hagedis twee soorten sporen heeft: als hij rent alleen de pootjes, en als hij op zijn gemakje loopt een sleepstreep van zijn staart erbij), een serie uit de kluiten gewassen mestkevers, een joekel van een sprinkhaan, en op niet al te grote afstand een grazende oryx. Die ziet er trouwens een stuk beter uit dan het andere exemplaar dat we tegenkomen: eentje die een jaar of drie geleden door de droogte het leven liet en waar nu alleen nog de schedel-met-hoorns, wat botten en hoeven en een zielige reep vel van over zijn.

Na een bescheiden loopje komen we aan bij het kamp waar we vanavond zullen eten en slapen en alleen dat te zien is al een experience op zich: het is de surrealistische aanblik van een gedekte tafel voor zeven, compleet met tafelkleed, wijnglazen en mooi gevouwen servetten. En dat dus midden in de woestijn, met uitzicht over het rolgordijn-met-nepdecor waar het strijklicht van de ondergaande zon prachtig overheen aait. Reeds aanwezig zijn Belinda (de vriendin van Sebastian; ze hebben elkaar op het werk ontmoet) de kok en een hele vrolijke Willie, het factotum van de firma. Die twee dragen zorg voor de bereiding van de maaltijd, en het serveren ervan maken ze extra leuk door de gerechten in enerzijds Engels en anderzijds Damara-Nama, een klik-taal, aan te kondigen.

En onze bagage staat al klaar in onze ‘desert suite’: stretchers en swags. Want slapen doen we ‘under the stars’! Na het diner – de zon is dan allang onder en het is rapido afgekoeld naar een graad of tien – poetsen we onze tanden en dan kruipen we in onze swags, die van beduidend betere kwaliteit zijn dan de knetterende ultra-synthetische exemplaren waar we het tijdens de campingtrip in Australië mee moesten doen: hier hebben we een matrasje met katoenen overtrek en een soort katoenen dekbedje in de water- en winddichte ritszak. Nog eventjes naar de sterrendeken ver boven ons kijken en dan oogjes toe in deze unieke setting.