Octopus explosief

Wanneer we ’s morgens om 08.00 uur in de auto stappen is het buiten 16,5 graden Celsius. Tijdens de rit de bergafwaarts zien we de temperatuur steeds een graadje oplopen en in Los Cristianos zitten we al op 24 graden; als we collectief in het busje stappen om naar het strand te rijden staat de teller op 30 graden – het kan hard gaan in een tijdsspanne van nog geen twee uur!

De voorbereidingen in het duikcentrum zijn iets minder chaotisch dan de vorige keer omdat de groep kleiner is. We vinden het leuk om te zien dat we dezelfde gidsen hebben als twee dagen geleden en dat de andere duikers óók reeds bekenden van afgelopen dinsdag zijn: de twee Vlamingen Robin en Senne en de Engelse Emily. De komst van Emily was nog even onzeker aangezien zij gisteren bij het uit het water komen aan een rotsige kust struikelde en face first op een rots terecht kwam – au!! Maar duiken is haar belangrijkste bezigheid deze vakantie dus een gezwollen neus, een serie blauwe plekken rondom haar linkeroog en twee hechtingen weerhouden haar er niet van om net zo goedgemutst als twee dagen geleden aan de start te verschijnen… wat je noemt een di(v)e hard.

Onze beginnersstatus werkt nu in ons voordeel: de andere drie duikers gaan met Greg naar een metertje of dertig diep en wij met zijn tweetjes blijven met Regina op maximaal 18 meter. Lekker hoor, een privégids! Dit is maar een korte duik (slechts 31 minuten) en dat heeft alles te maken met de stroming op deze plek (Roncadores del Faro). Soms valt het niet op maar dan komt het omdat je hem mee hebt; op andere momenten is het hard werken om ertegenin te flipperen – en hard werken betekent veel lucht verbruiken. We blijven eigenlijk vooral in de buurt van het anker maar dat is helemaal niet erg want er is hier meer dan genoeg te zien. Weer zo’n prachtige school visjes die als één organische massa beweegt, zo mooi om te zien! Ik denk dat het net zo werkt als een zwerm vogels; alles beweegt en niets raakt elkaar. Fascinerend.

Het meest opzienbarende aan deze duik is de uit de kluiten gewassen octopus die we tegenkomen – een nogal geirriteerde octopus die al dat gedoe om hem heen (de hele ploeg is dan inmiddels weer bijeen) helemaal niks vindt. Wanneer Greg hem dan ook nog een beetje uit de tent lokt gaat hij helemaal los: hij gooit zijn bolle hoofd achterover, met zijn tentakels duwt hij zichzelf omhoog van de bodem om zichzelf nog imposanter te maken – en dat lukt vrij aardig want hij ziet er heel afschrikwekkend uit – en dan stuift hij een halve meter in Gregs richting. Attack!

Na de lunch aan het strand gaan we weer naar de zelfde middagstek als twee dagen geleden: Palm Mar Wall. Wat uiteraard helemaal niet erg is want die was geweldig. We worden weer vervoerd door kapitein Ray, een Nederlander die aan zijn accent te horen al héél lang in het buitenland vertoeft, maar desondanks nog steeds een flinke dosis Noordhollandse branie en humor bezit. HIj spreekt Nederlands, Engels en Spaans door elkaar en switcht met het grootste gemak van het één naar het ander. Wanneer ik hem vraag wat hij doet als de duikers onder water bezig zijn krijg ik als antwoord: “Absolutely nothing. I stare a lot at mijn phone and a little bit at the sea... I was gonna say something rude but you look quite posh so I won’t.” En wanneer Regina over de rib loopt met een duikfles en ze per ongeluk op zijn voet gaat staan mompelt hij tussen neus en lippen door: “that soft thing on deck: that’s my foot”.

Onder water zijn wij in ons pakje en masker en vinnen al van een zeldzame onhandigheid, maar Sylvain cultiveert deze zowel onder als boven water tot een zeldzame hoogte deze keer. Eergisteren kwam hij pas op de boot naar de eerste duikstek toe tot de ontdekking dat zijn bril nog op zijn neus stond. Gelukkig kon die bij Ray op de boot achterblijven tijdens de duik, en op de terugweg zette hij hem weer op. Eenmaal bij het strand gearriveerd moesten we de boot uitspringen in water dat net iets dieper was dan wij lang waren: kopje onder dus. Sylvain sprong en kwam weer boven – zonder bril, want die lag ergens in het zeer fijne zand in de branding. Gelukkig was er ook een stukje lood overboord gegaan waar de halve ploeg voorovergebogen in het water naar aan het speuren was, en spotte Emily Sylvains bril. Lucky bastard! Vervolgens stootte Sylvain zijn teen héél hard aan een nogal gemeen drempeltje in het duikcentrum – couleur locale is momenteel erg locale en ook erg couleurig want teen is momenteel anderhalf keer zijn reguliere formaat en de kleur van een halfrijpe tomaat.

Vandaag presteert Sylvain het om tijdens het spoelen van zijn duikmasker (eerst spugen, dan poetsen, dan spoelen, en dan ben je doorgaans gevrijwaard van een beslagen ruitje tijdens de duik) het ding uit zijn handen te laten vallen. “Mask overboard!” klinkt het - eigenaardig genoeg enigszins berustend - naast me. Gelukkig is de boot niet in volle vaart , maar is het anker al uitgegooid boven de duikstek, dus er kan een kleine zoektocht op touw gezet worden. Wanneer ik langs de lijn naar beneden afdaal zie ik Greg beneden bij het anker al zweven, zwaaiende met Sylvains masker. Lucky bastard – once again!

Ook bij de tweede duik zijn buddy Sylvain en ik samen met Regina, en we gaan lekker in een traag tempootje langs de rotsblokken. Het is opvallend hoe relaxed de vissen hier zijn: ze hebben absoluut geen haast om van ons weg te komen en zo nu en dan zwemt er zelfs eentje tussen mij en mijn camera door! Ook de school vissen die hier weer prachtig halftransparant hangt te wezen is enorm zen: ze laten ons behoorlijk dichtbij komen voordat ze het eigenlijk niet meer zo fijn vinden en als een geoliede machine in één vloeiende beweging in een andere constellatie prachtig halftransparant zen gaan hangen. Op een zeker moment komt er een pijlstaarttrog door de massa heen en die heeft dan uiteraard onze volle aandacht. Als een waterige paparazzo ga ik hem met mijn camera achterna en gelukkig kan ik een paar kiekjes schieten, terwijl ik me verwonder over de gratie en elegantie van dit dier: hij vliegt als het ware over de bodem van de zee. Later in het duikcentrum tijdens het spoelen van al het materiaal komt er een vrij grote vlinder gracieus overfladderen en Robin merkt terecht op dat dit eigenlijk een ontpopte pijlstaartrog is.

Dit is een dag waarop voor mij alles klopt qua duiken. Masker zit goed, ik voel me relaxed onder water, we zijn onderdeel van een heel prettige groep instrukteurs en duikers, er is een hoop te zien en al zijn het er niet veel, ik heb best wel een paar goede plaatjes geschoten met mijn eigen camera in bijpassende onderwaterbehuizing. En als aan het eind van de duik, tijdens de verplichte 3 minuten safety-stop op vijf meter diep, ook nog een tweetal schildpadden ons met een bezoek komt verblijden is de dag echt compleet. De resterende dagen blijven we in Tenerife boven water maar deze pareltjes hebben wij, die drie jaar geleden allebei zo moeizaam ons duikbrevet haalden, toch maar weer mooi in de neopreenpocket zitten.