Subaquaal aktief

We zijn de lokale hanen (die ene hele fiere met zijn trotse harde gekakel en die andere sullige, die een vleugje gebroken en een tikje krakkemikkig steeds nèt na die andere kraait) vandaag te slim af door de wekker op 07.00 uur te zetten… het is duikdag nummer 1! Ik ben wel een klein beetje nerveus maar ik eet een klein ontbijtje en heb best goed geslapen – in tegenstelling tot vorig jaar toen ik zwetend uit een duik-merrie wakker werd en echt geen hap door mijn keel kreeg. We gaan ruim op tijd weg met het idee dat we er een kwartier te vroeg zullen arriveren maar komen echt precíes op tijd bij de duikschool aan – ook hier in vakantieland is er gewoon ochtendverkeer richting de ‘grote stad’, met bijbehorende files.

Nu we meermaals gedoken hebben weten we dat er voorafgaand aan vertrek altijd een georganiseerde chaos heerst in een duikcentrum: duikers krijgen pakken, schoenen, vinnen en een jacket aangemeten, sommigen willen toch nog een een camera huren, anderen vullen net voor vertrek het verplichte papierwerk in, de één rookt nog even snel een sigaretje voordat ze daar de komende uren van verstoken zal zijn en de ander is in de weer met zonnebrand. En tussen de hopen neopreen door laveren de cool dudes die duikinstrukteurs zonder uitzondering lijken te zijn: vandaag zullen de Franse Greg (tanig en gebruind, met lange in nonchalante knot opgestoken dreadlocks) en de Spaanse Javi (tanig en gebruind, met meerdaags wat-kan-mij-het-schelen-baardje) ons door het water begeleiden, en ze worden daarbij geholpen door de Spaanse Regina (slank en gebruind, met een veelvoud aan inkt op haar lijf) die bezig is met een opleiding tot duikmaster.

We krijgen uitleg over de duikspot en de procedures en dan gaan we op pad. Nou is nog heel veel nieuw voor ons in deze business, en ook vandaag hebben we een eerste keer te pakken, en dat is de manier van te water gaan. Vanaf de duikschool (waar we onze uitrusting al hebben samengesteld en klaargezet) gaan we met de auto naar het strand waar we alles losjes omhangen. Dan lopen we het water in waar we worden opgepikt door een rib – zo’n veredelde opblaasboot. Lekker soepel met je volle tank aan boord klimmen langs een uitschuiftrappetje – pfff – en dan aan boord je kit weer uitdoen, want die wordt vastgesnoerd langs een centrale railing. En dan is het volle vaart vooruit naar de duikstek, El Condesito in dit geval. Toen het toeristisch centrum van Los Cristianos volop in aanbouw was in de jaren ’70, werden er over zee zakken cement aangevoerd, en dit wrak was zo’n vrachtscheepje. Het liep vast op hetzij 25 december 1971 hetzij 1 januari 1972, omdat volgens de populaire lezing de bemanning dronken was en onderdeks zat te bieren om kerst of nieuwjaar te vieren, en de navigatie aan de automatische piloot overliet. Het schip zonk maar alle hens konden nog wel een veilig heenkomen vinden, dus we hoeven niet bang te zijn dat we tijdens het peddelen langs het wrak een breed grijnzende schedel zullen tegenkomen.

Voor het eerst achterover vanaf een bootje het water in! Dan langs het bootje naar de voorkant, waar het anker is uitgegooid. Daar gaan we langs het ankertouw naar beneden, om eenmaal beneden geen last meer te hebben van de stroming die aan de oppervlakte nog wel heel goed voelbaar is. We gaan achter Greg aan en die leidt ons naar El Condesito. Het wrak is inmiddels al behoorlijk gedesintegreerd maar de contouren van een scheepje zijn nog goed zichtbaar, en als extraatje kunnen we ook de lading zien: de zakken cement die door de jaren heen tot rotsblokken verworden zijn.

Tenerife is een vulkaaneiland, en dat betekent uiteraard dat de grillige lavawanden die we aan land zien, ook onder zeeniveau te bewonderen zijn. Het is een totaal andere omgeving dan de graslanden van Malta van vorig jaar, maar ik zie wèl soortgelijke visjes rondzwemmen – verre familie waarschijnlijk. Kleine exemplaren met zwaluwstaartjes, bijna geheel zwarte vissen, bruine zwemmers met gele vlekken. Maar wat we vorig jaar helemaal niet gezien hebben zijn de trompetvissen die we hier met regelmaat voorbij zien komen. Wat een leukerds! Ze zwemmen horizontaal maar zoeken vertikaal tussen de rotsen naar eten.

We zwemmen ook nog langs een basaltwand, een ‘dramatic feature’ zoals de Engelsen dat zo mooi weten uit te drukken. Het is fijn dat we in Greg een doorgewinterde gids bij ons hebben, want die spot een rotsblokje dat bij nader inzien een octopus blijkt te zijn. Gaaf, weer een voor-het-eerst’je erbij!
De verplichte acclimateerstop op vijf meter diep is een beetje eigenaardig, want daarvoor hangen we en groupe aan het ankertouw. En op vijf meter diep is er volop stroming dus ik voel me een beetje zoals een vaandel aan een vlaggenstok zich moet voelen bij een fikse bries: horizontaal wapperend.

Als iedereen zich weer aan boord van de rib heeft gehesen jakkeren we terug naar de plaats waar we te water zijn gegaan, en als een stel van top tot teen in zwart neopreen gehulde aliens met vreemde apparaten aan hun lijf banjeren we het strand op, tussen de nagenoeg ontklede, zonnebadende badgasten door. Eerst wisselt iedereen van een lege naar een volle tank en zet zijn uitrusting weer klaar voor de middagduik, en dan eten we een hapje in een strandtent. Het blijft leuk om te zien hoe totaal verschillende personen met een gedeelde interesse zo gemakkelijk voor een korte tijdsspanne een soort vriendenclubje kunnen vormen: er worden door de aanwezige Engelsen, Vlamingen, Spanjaarden en Nederlanders geanimeerde gesprekken gevoerd, tijdens het bijwerken van de duiklogs en onder het genot van een frisdrankje.

Dan gaan we weer volgens dezelfde procedure als vanmorgen aan boord, nu om vervoerd te worden naar een duikstek die als erg goed bekend staat: Palm Mar Wall. Achterover het water in, langs de lijn naar beneden en dan begint het grote genieten. Het is een vrij korte duik (slechts 37 minuten) maar die zit helemaal volgepropt met allerlei moois. We komen twee schildpadden tegen, die we echt in een behoorlijke close-up kunnen zien – zó dichtbij zelfs dat Sylvain er door eentje in zijn hand gebeten wordt (het jammerlijke gevolg van het feit dat ze hier af en toe gevoerd worden … en dan zijn ze natuurijk teleurgesteld als duikers géén eten bij zich hebben)! We zien zwarte zee-egels, een fantastisch gecamoufleerde hagedisvis (door ervaren gids Javi gespot; weer zo eentje die ik zelf nooit gezien zou hebben), een stippelige murene met wapperende manen, een uit de kluiten gewassen spin die eigenlijk een héél klein spinkrabbetje blijkt te zijn, en een niet al te grote pijlstaartrog, buiten nog veel meer andere, ‘gewone’ vissen en visjes.

En een absolute topper is een enorme school baarsachtige roncadores, waarvan ik me in het begin afvraag of we nou richting een grote muur zwemmen. Eenmaal dichterbij gekomen realiseer ik me dat deze muur een gigantische hoeveelheid vissen is, en ik explodeer haast van binnen als de massa begint te bewegen. De school splijt zich in allerhande vloeiende bewegingen in verschillende richtingen en het is zó verschrikkelijk gaaf om te zien dat ik al fotograferend totaal niet in de gaten heb dat ik veel te diep ga… volgens een mededuiker later in de boot heb ik 23 meter aangetikt waar ik als open water diver eigenlijk niet verder mag dan 18 meter. Oeps. Maar het is zoals kapitein Ray later zegt: dit water heeft zó door en door dezelfde temperatuur overal dat je gewoon niet in de gaten hebt dat je dieper gaat. Even illegaal 5 meter puur genieten extra meegepikt dus… wat een toffe dag was dit.