33 kamelen op rails

Wat hebben we lekker geslapen zeg, in onze hotelbedjes! Na het wakker worden keutelen we een beetje rond in de hotelkamer, lezen lekker languit op bed wat bladzijden in onze boeken en kijken we wat de dag ons gaat brengen. We besluiten het rustig aan te doen (dat gaat eigenlijk best vanzelf als het kwik stijgt naar een gortdroge 40 graden) en een wandeling te maken naar de plek waar het allemaal begon.

Het ontstaan van Alice Springs is een direkt gevolg van het de aanleg van een telegraafstation alhier. Vanaf deze plek liep de Overland Telegraph lijn naar Darwin in het noorden, waar de lijn werd aangesloten op een onderzeese kabel die naar Indonesië liep. Vanaf 1873 was het dus mogelijk om berichten uit de rest van de wereld na uren te ontvangen in plaats van per zeeschip dat er weken tot maanden over deed. Een telegraafstation betekende 24 uur per dag paraat staan (en dus de aanwezigheid van verschillende telegrafisten), werk voor onderhoudsmensen (die de palen en kabels moesten bijhouden), bezigheden voor een smid (die de paarden besloeg waarop de onderhoudsmensen naar hun werk gingen) en als gevolg van al deze banen ook werk voor een kok en een onderwijzer, want al deze mensen leefden met hun gezinnen in huizen rondom het telegraafstation. Want tja, waar moest je anders wonen hier? Er was niets.

Het oude telegraafstation en enkele omringende gebouwen zijn gerestaureerd en ingericht en dat is leuk om te zien. We zien de inrichting van de station master’s residence – huiskamertje met open haard!!! Daar kan ik me op een dag als vandaag nou werkelijk niets bij voorstellen – wat telegrafie-apparaten in het kantoortje en lezen over het leven hier eind 19e / begin 20e eeuw. Tijden waarin de mensen hier eens per jaar (!) een nieuwe voorraad levensmiddelen geleverd kregen. De wandeling naar het station loopt langs de rivier, tenminste, langs de lager gelegen grond waar soms water in zit maar die nu compleet droog ligt te wezen. Je kunt hier momenteel dus feitelijk op de rivier lopen, en dat is denk ik het grootste gedeelte van het jaar het geval, want op de plattegrond die we hebben van Alice Springs staat “Todd River (usually dry) “ aangegeven.

’s Middags pakken we al onze spulletjes bijeen want het is tijd voor het volgende onderdeel van onze trip: per trein naar het noorden. We zijn er niet rouwig om dat we Alice Springs verlaten, want behalve de natuurmonumenten in de omgeving (dat is letterlijk een ruim begrip hier…) heeft deze plaats helemaal niets. Het is er niet gezellig of boeiend, het is er zelfs een beetje onaangenaam. Dat is ook niet vreemd want van Nurse Jane (één van de medereizigers op onze camping trip) die hier tijdelijk in het ziekenhuis werkt hebben we gisteren gehoord over de gigantische problemen die hier heersen met betrekking tot de Aboriginal-bevolking. Eind negentiende eeuw begonnen de Europeanen hier met het wegpesten van de Aboriginals uit hun oorspronkelijke leefomgeving, en drie generaties later zijn de treurige gevolgen daarvan nog steeds merkbaar. Drugs, alcohol, werkloosheid, obesitas, gokken en een uitzichtloze toekomst: tel uit je winst. We hebben ze hier op straat gezien: vervuild en in armzalige kleren, de hele dag zittend op een grasveldje. Wachtend op de volgende dag die zal bestaan uit drugs, alcohol, werkloosheid, obesitas, gokken en een uitzichtloze toekomst. Het is een trieste aanblik, deze mensen die niet terug kunnen naar de bush (want die is niet meer zoals voorheen) maar nog niet dusdanig verwesterd zijn dat ze kunnen meedraaien in de moderne maatschappij.

We laten we ook een Alice Springs achter ons vlak voordat er een hittegolf komt: over enkele dagen wordt 48 graden verwacht. Holy heatwave. Wij zetten koers naar het treinstation want daar staat The Ghan ons op te wachten: een 780 meter lange (en dat is toch serieus lang hoor) trein bestaande uit 33 wagons. In the begindagen van de Europese ontdekkingsreizigers hier werden er kamelen in Australië ingevoerd want de paarden waarop men gewend was te rijden waren ongeschikt voor de hitte tijdens de lange reizen die werden ondernomen; bovendien was een kameel nog beter geschikt om lading te dragen. En zo kon je rond de eeuwwisseling een karavaan van zo’n 50 kamelen door de Australische outback zien sjokken, volgepakt met post en levensmiddelen. Ze werden bereden door mannen met tulbanden die met de kamelen waren meegenomen, in het begin vooral uit Afghanistan: vandaar de naam van deze trein, die van Adelaide in het zuiden via Alice Springs in het centrum naar Darwin in het noorden rijdt. Het logo van The Ghan is heel toepasselijk: een kameel.

Alles wat we de afgelopen dagen zelf moesten doen of juist niet konden doen, is hier inbegrepen: we hebben een comfortabele coupé die voor ons wordt omgetoverd tot een slaapcabine, met opgemaakte bedjes (chocolaatje op het kussen!), een heerlijke driegangenmaaltijd en alle drankjes zijn inbegrepen (we eten uiteraard van aardewerk en niet van kunststof) en hebben een eigen minibadkamertje tot onze beschikking. En dat bijna 24 uur lang, want zo lang doen we erover om in boemeltempo (85 km per uur) van Alice Springs naar Darwin te komen.