Terence Trent d’Arby op de didgeridoo

Gisteren tijdens het driegangendiner in de restauratiewagon – pardon: het Queen Adelaide Restaurant – hebben we gezellig zitten keuvelen met het Australische koppel Dave en Leonie die de complete treinreis maken, van Adelaide naar Darwin. Dat is dus twee etmalen op rails! Dat lijkt een eeuwigheid (wij dachten ook dat we zeeën van tijd zouden hebben tijdens onze reis), maar de uren vliegen om. Na het diner was onze coupé omgetoverd tot een slaapkamertje met stapelbed, met zware kwaliteit linnen en een echt dekbedje wel te verstaan, en nadat ik gedurende een paar uur al mijn tijdens de campingtrip handgeschreven verhalen had overgetypt was het hoog tijd om te gaan pitten. Het constante ‘kekung-kekung’ van de trein op de rails en het bijbehorende gewieg van de wagon hielpen daar mooi bij.

Om 06:00 uur wordt er op onze deur geklopt en staat één van de personeelsleden klaar met een bakkie koffie voor Sylvain en een kopje thee voor mij. Gisteren werden we persoonlijk welkom geheten door Juliet van The Ghan die ons meteen vroeg hoe we gewekt wilden worden, dus ik krijg conform mijn verzoek een kopje heet water met ‘teabag on the side’. Dat is mijn standaardbestelling, maar die komt niet altijd door bij een gemiddeld etablissement; hier wel, want het personeel van The Ghan heeft oog voor detail. Na opfrissen en aankleden is het tijd voor een tweegangenontbijt. Erg vers, en erg lekker. Hoe ze het doen daar in die keuken weet ik niet, maar ik vind het knap. Het kan vast niet makkelijk zijn om op een beperkte ruimte en met continu bewegende onderdelen al deze mooi opgemaakte borden te fabriceren.

Ze hebben het heel slim gedaan hoor, bij Great Southern Railways. De treinreis is lang, dus op zekere punten onderweg waar ze ongetwijfeld nieuwe voorraden inslaan, vuile was lossen en verse diesel tanken, krijgt de bezoeker daar niets van mee, want die is op een excursie die bij de prijs van het ticket is inbegrepen. Bij de stop in Katherine – al een flink stuk onderweg naar onze bestemming – hebben wij geopteerd voor de Aboriginal Cultural Experience. We worden met een bus naar het Visitor Information Centre van Katherine Gorge National Park gebracht waar we worden opgewacht door vier leden van het Jawoyn volk die ons kennis laten maken met enkele aspecten van het Aboriginalleven uit het verleden en deels nog uit het heden. Het is een tante en haar drie neven, waarvan we alleen hebben onthouden dat er eentje Terence heet. Voor het gemak noemen wij de andere twee in gedachten maar Trent en d’Arby. Tante verhaalt over manden en tasjes vlechten van grassen en riet, en over de natuurlijke kleurstoffen (uit plantenwortels en bloemen) waarmee die materialen getint worden. Terence, Trent en d’Arby stropen voor onze ogen een kangoeroestaart (want de staart van de kangoeroe is het neusje van de zalm voor Aboriginals), vertellen hoe ze een kangoeroe braden in een ondergrondse oven, van welke bomen boemerangs en speren gemaakt worden, welke boomblaadjes gebruikt kunnen worden voor het kruiden van het vlees en welke weer geschikt zijn voor het schuren van hun houten gebruiksvoorwerpen. In de bloedhitte laten ze ook nog even het geluid van een didgeridoo horen (met dank aan de lokale termieten kunnen ze daarvoor gebruik maken van reeds uitgeholde boomstammetjes) en laten ze zien dat het mogelijk is om binnen een minuut een vuurtje te stoken met niets anders dan twee stokjes en een beetje zand. Tot slot krijgen we nog wat vers fruit en een paar plakjes gebraden kangoeroestaart voorgeschoteld (en het is inderdaad heerlijk) en dan is het alweer tijd om terug te gaan naar The Ghan.

Nadat we in het restaurant-op-rails weer een ongelooflijk lekkere en kunstig opgemaakte tweegangenlunch hebben genuttigd lopen we om 17:00 uur het station van Darwin (onze bestemming) binnen – ook dan staan de bussen alweer klaar om ons naar ons hotel te brengen. Wat een treinreis, wat een luxe, wat een service, wat een perfecte afwerking: niets dan lof over The Ghan. Nu gaan we het normale leven van twee- tot driesterrenhotelletjes weer in.

Het is hier weliswaar enkele graden koeler dan in Alice Springs (slechts 34°C…) , maar met een vochtigheidsgraad van rond de 50 procent voel je dat verschil echt niet. De spreekwoordelijke muur van hitte waar je tegenaan loopt is ook hier aanwezig, en als bonus breekt het zweet je per direkt in druppels tegelijk uit. Ach ja, dat is de prijs die je moet betalen als toerist, nietwaar.

We maken nog een kort wandelingetje door Darwin op zoek naar een avondmaaltijd, en ik constateer dan dat dit de meest a-typische kustplaats is die ik ooit heb gezien. De weg die langs de waterkant loopt heet Esplanade en automatisch heb ik bij dat woord de associatie met “splendid”. Nou, dat is in dit geval niet echt van toepassing. Er loopt direkt langs het water een flinke strook groen, wat natuurlijk een heel goed idee is, maar je ziet geen moer van de baai omdat er allemaal hoogpolig struikgewas (niet geheel tot onze verbazing gelardeerd met frisdrankflesjes, plastic tasjes en lege hamburgerdoosjes) tussen water en groen geplant is. Eigenaardig. Daarna een brede asfaltweg en vervolgens hoogbouw: hotels en appartementen. Er is langs de hele Esplanade geen enkel terras aan het water of zelfs maar met uitzicht op het water.

Een paadje naar beneden brengt ons bij een strandje, dat volgens mij alleen bij eb begaanbaar is. Gelukkig is dat nu het geval want dat geeft me de kans om me te verwonderen over de prachtige rotsblokken en –blokjes die hier liggen. Van okerkleurig tot felroze, en alle gemarmerde combinaties ertussenin. Mijn freubelhart gaat hier sneller van kloppen!