In the Blue Mountaaaains! (Mountains. Mountains.)

We komen een beetje traag op gang en dat is mede te wijten aan het feit dat ik wat stijfjes ben: gisteravond boog ik me over de wasbak in de badkamer en hopla! Er schoot iets in mijn rug, het bekende euvel van de laatste jaren. Het is net alsof invalidenkamer 106 me iets duidelijk wil maken: als je nog niet gehandicapt was toen je hier aankwam zorgen we er wel voor dat je het bent voordat je weer vertrekt. Bewegen en nog eens bewegen èn van tijd tot tijd mijn ruggegraat ‘wokkelen’, dat is het enige devies. Gelukkig staat er een portie hiken op het programma.

We halen onze huurauto (een Holden Cruz … nee, wij ook niet) op en zetten koers naar de Blue Mountains ten westen van Sydney. Onderweg zijn we geschokt door de hoeveelheid troep die we in de berm zien liggen. Ik had al gelezen dat de Australiërs bedroevend weinig doen aan de bescherming van hun natuurlijke schatten en dit is een trieste uiting van die slechte eigenschap. Het volgende voorbeeld zien we in de supermarkt in Katoomba, onze bestemming van vandaag: wij kopen wat sap en trailfood in en voor ons aan de kassa staat een man die voor AUD 180,00 aan boodschappen koopt. De caissière pakt zonder blikken of blozen zijn spullen in een stuk of zestien plastic tasjes; het zou me niet verbazen als we die klont grijs plastic over een paar weken in het Great Barrier Reef weer voorbij zien drijven.

Hoewel niet bepaald hardcore hikers hebben wij ons wel gehuld in stevig schoeisel, laagjes kleding en ons getooid met rugzak, en daarmee vallen we een beetje uit de toon naast de Chinese toeriste die hier in zondagse jurk, panty en kekke sleehakjes rondloopt. Als we beginnen aan onze wandeling langs de Prince Henry Cliff en de rotsformatie The Three Sisters zijn we erg tevreden met onze outfit, maar als we met trillende beenspieren 900 zeer steile traptreden langs de rotswand naar beneden hebben afgelegd moeten we toch echt onze meerderen erkennen in de paar joggers die gehuld in shirt, kort broekje en hardloopschoenen dit parcours rennend (!) afleggen. Respect hoor.

We lopen drie uur en het is een erg mooie wandeling op twee hoogten langs een boomrijke bergwand. Mossen, joekels van varens, veel verschillende kleuren boomstammen en een hele hoop gepiep, getwiet en gefluit van de vogels om ons heen, waarvan een witte kaketoe met gele kuif toch wel de meest opvallende is. Ook hier echter zien we aardig wat minachting voor de natuur tentoongespreid. Als je nou loopt te wandelen in een schitterend natuurgebied, hoe kun je dan je plastic waterflesje na gebruik maar gewoon wegtossen? Of je snoeppapiertje, je plastic tasje, je papieren zakdoekje… je, eh, kartonnen popcornbeker??? Het is waarlijk onbegrijpelijk. Wij houden ons netjes aan het aloude principe: take nothing, only pictures / leave nothing, only footprints.