Een hoogtepunt bereiken

Je hebt het toch vrij goed gedaan als architect als het door jou getekende gebouw niet alleen datgene doet waar het voor bedoeld is, namelijk theatervoorstellingen herbergen, maar ook nog eens zèlf een toeristische attractie is. Het iconische Opera House is zonder twijfel het meest gefotografeerde pand van Sydney; dat is ook niet zo gek gezien de combinatie van gebouw en locatie. Deze morgen worden we rondgeleid langs en door het gebouw en het is echt fantastisch. Ik ben enigszins verbaasd over het wat gedateerde interieur, vooral omdat de buitenkant zo futuristisch oogt, maar ik begrijp het verschil tussen binnen- en buitenkant beter als ik hoor dat architect Jörn Utzon wegens fenomenale budgetoverschrijding (de planning was: 3 jaar bouwen tegen 7 miljoen dollar – de werkelijkheid was: 14 jaar bouwen tegen 102 miljoen dollar!!!) halverwege de wacht werd aangezegd, en een team plaatselijke architecten werd aangetrokken om de klus af te maken. Toch wel sneu dat de architect zijn project nooit heeft afgezien voordat hij stierf, laat staan het af heeft kunnen maken; was Utzon aangebleven dan had het interieur er vast wat meer clean en Scandinavisch in plaats van warm en jaren zeventig uitgezien.

We hebben een aardige gids die veel weet van het gebouw en de verschillende theaters en ons adviseert met ons toegangskaartje te vragen naar korting op voorstellingen (“dress code: please wear something”). Maar no can do, want vanavond hebben we reeds een spannende voorstelling op het programma staan!

Na de rondleiding hoppen we op trein en bus voor een bezoekje aan Bondi Beach. Er zit geen spatje regen in de lucht en het is zonnig dus nu is een goede gelegenheid. Als je Sydney doorkruist zou je jezelf in London wanen: in het busstation zien we verwijzingen naar Charing Cross Road, Oxford Street en Kings Cross. Gisteren liepen we nog door Hyde Park – al zag dat er beduidend anders uit dan het exemplaar in London vanwege de aanwezigheid van palmbomen en casuarissen. Maar behalve straatnamen (en een koningin) hebben de Australiërs nog iets gemeen met de bewoners van het moederland, namelijk hun gebrekkige behoefte aan lichaamswarmte. Op Bondi Beach is het net zulk prachtig weer als in de city, maar er staat me toch een partij wind! Sylvain en ik lopen in wandelschoenen en lange broek, met onze jas tot bovenaan dichtgeritst, langs de locals die uiteraard gewoon in zwembroek en bikini op het strand liggen te meuren. Hoe doen ze dat toch??

We zien een paar surfers in aktie, maar waarschijnlijk is het soort golf dat er vandaag staat niet optimaal om op te surfen, want het is allemaal niet spectaculair – mind you: spectaculairder dan mij ooit zou lukken op een wankelig bordje op zee, maar niet het flitsende brandingglijden dat ik voor ogen had. We drinken een drankje en wandelen een beetje over de boulevard – waar een art project mooie en grappige muurschilderingen heeft opgeleverd – en keren dan stadswaarts voor de uitsmijter van de dag.

Sylvain begint zich stukje en beetje wat meer op zijn ongemak te voelen want de Bridge Climb komt met rasse schreden dichterbij! De Sydney Harbour Bridge – na het Opera House de tweede blikvanger van Sydney – behoort tot ’s werelds langste ‘single span bridges’: bruggen die uitsluitend door pijlers op de wallekanten, en niet door extra pijlers in het water worden ondersteund. Een compleet stalen bouwwerk, door duizenden forse klinknagels bijeengehouden: het is een indrukwekkend gezicht.

Net als zijn kunstzinnige opera-buurvrouw mag de Harbour Bridge zich verheugen in toeristische interesse, en die geldt dan niet noodzakelijkerwijs de brug zelf, maar vooral het uitzicht op Sydney vanaf de brug. Dat uitzicht is al prachtig vanaf het voetgangerspad, maar er is altijd wel een slimmerik die daar een onsje meer uit weet te halen, en zo zag de Bridge Climb het levenslicht: een wandeling over de boog van de brug, 134 meter boven het wateroppervlak. En die wandeling gaan wij – Tessa die dol is op hoogten en panorama’s, en Sylvain die behept is met een portie hoogtevrees – nu maken.

We moeten om 16:05 uur aantreden en krijgen eerst een uitgebreide veiligheidsinstruktie, die uiteraard begint met het tekenen van een waiver waarmee we kort samengevat verklaren: ik ga hier met mijn volle verstand in en beloof dat ik niemand het leven zuur zal maken als ik dood neerval van ellende. We krijgen een speciaal winddicht pak aan en een gordel om waarmee we van begin tot eind aan de brug gezekerd zullen zitten. Alles wat we nodig zouden kunnen hebben (een fleece vest, een muts, handschoenen, een zakdoekje om je angstsnot aan af te vegen) wordt verstrekt en middels kunststof karabijnhaakjes aan ons pak vastgemaakt. We moeten een oefenladdertje op en af en dan, na bijna een uur voorbereiding, kan het avontuur beginnen!

Gids Michael vraagt of iemand toch wel nerveus is voor de tocht en Sylvain geeft toe dat hij een forse stap buiten zijn comfort zone zet. Michael sommeert ons vervolgens om direkt achter hem aan te komen. Daarmee zijn we héél gelukkig blijkt al snel, want hoewel Michael ons middels een microfoontje via onze koptelefoontjes toespreekt, zijn er ook genoeg momenten dat hij zijn geluid uit heeft staan en alleen met ons een praatje maakt. Hij is heel rustig en ontzettend grappig – een ideale combinatie voor Sylvain die er op sommige lastige momenten door afgeleid en er op andere punten doorheen gesleept wordt. Want eerlijk is eerlijk: voor een persoon met hoogtevrees is deze klim een bezoek aan een tandarts met een joekel van een boor in zijn hand. Sylvain is van nature erg kalm, maar nu hoor ik op sommige momenten achter mij een kleurrijke meertalige stroom aan vloekjes gebezigd worden. We gaan treetje voor treetje omhoog, tot we op het hoogste punt van de brug staan. Daar zet Sylvain met een welsprekend “fucketyfucketyfuck!!” de verbale kroon op zijn werk, want daar steken we de brug over (dus over 8 banen verkeer en twee drukbereden treinsporen) naar de andere kant, waar we hem weer treetje voor treetje afdalen.

En ik? Ik geniet van elke stap en van elk moment dat ik om me heen, naar beneden en in de verte kan kijken. Wat is dit ongelooflijk gaaf! We hebben met opzet de klim van achterin de middag genomen, want als we bijna halverwege de brug zijn begint het te schemeren en dan wordt het snel donker hier. En in een wereldstad met veel hoogbouw betekent dat: lichtjes en nog eens lichtjes. Combineer dat met een ligging aan zee en een zeer grillige kustlijn en je hebt een betoverend mooi plaatje. Waar kun je na een zonnige dag en een prachtige zonsondergang nou beter zitten dan 134 meter hoog bovenop een brug in Sydney, terwijl de ferries langsvaren en de stad zich op zijn mooist laat zien?