On The Rocks

The Rocks is de oudste wijk van Sydney en ligt op een landtong die aan drie zijden omgeven is door water. Ah! De ideale plek dus voor Engeland om hun veroordeelde criminelen naartoe te brengen. De resterende zuidkant was wel te bewaken, en aangezien misdadigers het leren zwemmen nooit hoog op hun lijstje hadden gehad zouden de drie waterzijden hetzij een natuurlijke barrière hetzij een wisse dood opleveren. Allebei goed.

Deze morgen maken we een wandeling door The Rocks, onder leiding van een gids die zich goed heeft verdiept in de geschiedenis van dit stadsdeel, en gewapend is met oude prenten. Als de gevangenen hadden gedacht dat hun vertrek uit het moederland wel straf genoeg zou zijn kwamen ze bedrogen uit: ze werden hier behoorlijk aan het werk gezet. Als je door The Rocks loopt met zijn smalle steegjes en ligging beneden aan de heuvels waar Sydney op gebouwd is, is het niet moeilijk je voor te stellen dat hier in 1900 de pest uitbrak: alle sanitaire vuiligheid van de maritieme kooplui en burgers met beter gevulde portemonnees die zich een huis “boven” konden veroorloven kwam naar The Rocks gespoeld. Nee lekker joh.

De pest leverde het eerste goede excuus op om een hoop gebouwen te slopen; toen begin jaren twintig een aanvang werd gemaakt met de bouw van de iconische Harbour Bridge vond er nog een flinke kaalslag plaats. In de jaren 70 wilde de regering eigenlijk de rest van de wijk met de grond gelijk maken ten gunste van kantoren en bedrijven, maar gelukkig is dat door flink aktievoeren niet doorgegaan. Wanneer we nu op de havenkade lopen en naar de menukaarten van de verschillende restaurants kijken kunnen we vaststellen dat het hier nu helemaal hip & happening is … als je meer dan 40 dollar voor een hoofdgerecht kunt vragen opereer je niet echt meer in een achterstandswijk lijkt me.

Het lijkt me wel wat om naar Bondi Beach te gaan en daar wat surfers aan het werk te zien en over de kliffen te wandelen, maar aangezien we hier ‘four seasons in one day’ meemaken (van zon naar bewolkt via dreigende wolkendekken naar lichtflitsen, donderslagen en regen in mot- en giet-varianten en weer terug naar zon) zien we daar vanaf. Onweer is niet echt de beste tijd om op zee te zitten, laat staan om als het hoogste punt op een klif te fungeren. Dus blijven we in het havengebied hangen en maken we een wandeling over een flink stuk havenkade. Ik verbaas me over de Chinese toeristen die we zien: ten eerste over de hoeveelheid, ten tweede over de outfits van sommigen onder hen – anything for fashion! Ook als dat betekent dat je op hakken van 10 centimeter over het gras moet banjeren – maar nog het meest over de dame die hevig sms’end voor mij het toilet van het Opera House in loopt, daar enkele foto’s van de wasbakken maakt (?) en vervolgens weer sms’end de ruimte verlaat. Hoge nood betekent bij haar duidelijk iets anders dan bij mij.

Een strakblauwe lucht levert altijd de mooiste plaatjes op – of levert überhaupt plaatjes op in sommige gevallen: als we aan de overkant van de baai een selfie maken met het Opera House op de achtergrond is dat bij het terugkijken op miraculeuze wijze uit de foto verdwenen. Nadere bestudering van het decor achter ons leert dat het wolkendek op dat moment precies dezelfde kleur heeft als het dak van het gebouw. Tja. De regenbuien zijn niet echt lekker, maar de wolken leveren nog wel wat moois op. Als we aan het eind van de middag het Opera House vanaf de Harbour Bridge zien wordt dat plaatje extra mooi gemaakt door de schitterende wolkenlucht erboven. En even later, als het weer is begonnen met waaien en regenen terwijl we nog over de brug lopen zorgt een enkele zonnestraal die wel door het wolkendek weet te piepen voor een regenboog boven het gebouw.

Sylvain heeft geen last van de kou want die krijgt het op de begane grond van deze brug al behoorlijk warm van de hoogte. Ik mag aan de waterkant lopen want “dat is nou net het verschil tussen genoeg koekjes en een koekje te veel. Je denkt: alles is prima en dan neem je nog een koekje en dan word je misselijk.” Dat kan nog wat worden morgen, als we daadwerkelijk deze brug gaan beklimmen en op 130 meter boven het wateroppervlak zullen staan. Het is jammer dat we geen losse spulletjes mee mogen nemen want ik had graag mijn camera ingezet om hetzij de angst hetzij de vastberadenheid in zijn ogen te fotograferen.

De stevige stangen en de brede drempelloze douche in de hotelkamer waren me wel opgevallen maar ik had er verder niet over nagedacht; het is Sylvain die zich eerder vanmorgen hardop afvroeg waarom wij in vredesnaam een kamer voor een rolstoelgebruiker toebedeeld hebben gekregen. Nu we met meer dan 15 kilometer in de benen door de heuvelige straten van Sydney terugstrompelen komen we al een stuk dichter bij de doelgroep van kamer 106…