Bikkelen op de berg

In elke noorderlichtreis is er een vrij te besteden dag, en dat is vandaag. Frans geeft aan dat hij bij voldoende animo bereid is een wandeling te maken met ons. Acht enthousiastelingen waaronder Roeline en ik melden zich aan om na het ontbijt de hort op te gaan. In de aanloop naar het vertrek pak ik mijn rugzak en *plok* zegt mijn rug. Getverdemme, niet nu toch zeker? Ik strek en buig en draai mijn rug een beetje. Yep, het is weer een echte hoor – goed dat er voor vandaag lichaamsbeweging op het programma staat want dat kan ik met dat ruggetje goed gebruiken. Ik mik een rugpijnpilletje in mijn mik en gaan maar. Dit is het lichtste bagage-item in mijn veel te vol gepakte koffer (mental note: even wat ingrediënten van mijn ‘winter-kort’-lijstje afstrepen als ik thuis ben) maar tóch fijn dat het gebruikt wordt!

We zetten koers richting de berg Matmora waar een bijzonder pad loopt – “ja ha, je moet wel met recht kunnen adverteren dat je ‘Byzondere Reizen’ bent hè?” aldus Frans. Nou, hij maakt het zeker waar want dit is een pittig paadje! Waarschijnlijk alleen in de winter begaanbaar wanneer er een dikke laag sneeuw ligt, want nu lopen we gewoon over de lage begroeiing heen. Frans de pionier loopt voorop en creëert het pad ter plekke, want voordat wij arriveren is de sneeuw totaal ongerept. Hij heeft dus ook het zwaarste werk; degene die achteraan loopt kan een enigszins begaanbaar pad betreden.

We zigzaggen de Matmora omhoog en dat is best zweten! Zelfs de pionier zegt dat het vandaag flink werken is, dus dat zegt heel wat want deze 59-jarige motorrijder is in topconditie. Er zijn bochtjes bij waar je nauwelijks de ene truger over de andere krijgt; in één bochtje is de klim zó steil en het paadje zó smal dat we zonder een tussen de bomen gespannen touw – dat een eerdere barmhartige klimmer kennelijk heeft aangebracht – waar we ons aan op kunnen trekken waarschijnlijk niet zonder kleerscheuren omhoog gekomen zouden zijn.

In de ingewanden van Matmora ligt een voorraadje ijzererts verborgen en in 1904 besloot men dat het tijd werd om dat te gaan winnen: er werd een spoorlijntje aangelegd, en een kabelbaantje voor aanvoer van goederen. Er was water en hout voldoende om het stoomtreintje te laten werken en er werd op de berg een heus kantoortje neergezet. De ogen van de exploitanten waren groter dan hun maag want in 1912 werd het hele zaakje weer opgedoekt – het was een echt niet rendabele operatie. Het kantoortje is inmiddels dakloos en in deze tijd van het jaar uiteraard volledig ondergesneeuwd; in feite zitten we op de dakrand een bakkie thee te nuttigen. Niet al te lang want er staat een nogal fris windje.

Het is duidelijk waar de prioriteiten liggen vandaag: zelfs Roeline die zich doorgaans laat afleiden door elke berijpte grasspriet, elk bellevue en elk fotogeniek detail in de omgeving, heeft niet eens de camera uit haar fotorugzak gehaald! Nou is het ook wel zo dat het in tegenstelling tot de megaheldere dag van gisteren waarop je mijlenver kon kijken, nu weer compleet bewolkt is en we net de berghelling aan de overkant kunnen onderscheiden door de nevel die in het dal hangt. Dat scheelt dan weer… ze hoeft zich niet bezwaard te voelen dat ze de uitzichten even links laat liggen.

Het weer heeft trouwens een ongelooflijke timing want op het moment dat we wat opener terrein bereiken krijgen we een sneeuwbui. De combinatie met de wind zorgt voor wervelwindjes rond de rotsblokken en boompjes. Mooi om te zien; met een beetje fantasie (en daar hebben Roeline en ik niet bepaald gebrek aan) kun je er wel de geest van de berg met een wapperende cape in zien. Helaas worden we wreed uit deze fantasie gerukt door het gevoel van de schrale wangen die óók een gevolg zijn van dit weertje.

Op de heenweg had ik Anja uitgeroepen tot Topper Van De Dag omdat zij de hele dag al zonder muts, zonder oorwarmers en zonder skibril doorjekkert, maar op de terugweg komt er een TopperTrio Van De Dag bij: John heeft pijn in zijn knie, ik heb last van mijn rug en Roeline heeft hoogtevrees, en tóch lachen wij drieën ons opgewekt door de afdaling heen. Wat een bikkels. Morgen kunnen we uitrusten, want dan zitten we weer een groot deel van de dag in luchthavens en vliegtuigen… het is weer over.

Aan tafel ’s avonds spreekt Marga, de Majesteit van onze ploeg, een prachtig woord van dank aan Frans & Marijke . En terecht! We hebben genoten van de wandelingen, de humor, de maaltijden, de verhalen en de gezelligheid in het Krisine Moen Huset. Tusen takk & se deg igjen!