De hedera is oppermachtig

Toch wel een beetje jammer dat ik in het weekend – toen er buiten mijn hotelkamerraam geen sloopwerkzaamheden waren en het ’s morgens doodstil was hier achter het derde Hinterhaus – juist wat vroeger op moest om op tijd bij de boot of bij de Bundestag te zijn. Nu ik weer wat later op ‘mag’ begroet de sloopploeg mij om 07:00 uur pünktlich met hun doordringend welkomstlied.

Op mijn kaart van Berlijn vielen me tijdens het vooraf uitstippelen twee namen op: de Fröbelstrasse en de naastgelegen Fröbelplatz. Daar moet ik uiterááárd even langs om de naambordjes te kieken. Afgelopen november, toen Sylvain en ik in Keulen waren voor een concert van Elbow, kwamen we ook al langs een straat en een plein met dezelfde naam en die zijn ook op de foto gegaan. Als ik nou van alle Duitstalige steden waar ik nog kom zulke foto’s kan verzamelen, kan ik ooit eens gaan nadenken over een collage, en mijn eigen unieke behang laten maken voor in een heuse freubelkamer! Ofzo.

In mijn gids staan wat enthousiaste verhalen over enkele straten en een pleintje in de wijk Prenzlauer Berg en aangezien mijn hotel ook in deze wijk ligt kan ik er makkelijk even naartoe. Eerlijk gezegd vind ik dat mijn gids schromelijk overdrijft; hoewel wel even leuk om doorheen te wandelen vind ik deze straten niet erg bijzonder. Het kan natuurlijk zijn dat mijn oordeel wordt beïnvloed door alweer een opdringerige muzikant op een terras: deze keer is het de beurt aan ‘Oh When The Saints’ dat zijn weg naar de wereld vindt middels een trompet. Ach, het klinkt in elk geval beter dan een overbekend klassiek deuntje dat ik gisteren door een violiste gemangeld hoorde worden. Als je moeie vingers hebt van het spelen en er telkens nèt een toontje naast zit is dat niet bevorderlijk voor de inkomsten.

De inmiddels niet meer aktief in gebruik zijnde joodse begraafplaats is
sp[r]ookjesachtig. Uiteraard ook ten prooi gevallen aan de vernielzucht van de nazi’s is een deel van de zerken gebroken of omgetrokken en men heeft dat voor een groot gedeelte zo gelaten. Nou heb ik totaal geen groene vingers dus ik vind het alleen maar gaaf om te zien, maar als je hier als tuinliefhebber rondloopt dan jeuken je handen waarschijnlijk om hier de hedera uit de grond te trekken. Makkelijk plantje, die hedera (en wintergroen volgens mij), je hebt er geen omkijken naar. Nadeel alleen is dat je na een tijdje niets meer hebt om naar te kijken… werkelijk over de hele begraafplaats kruipt de hedera. Over de grond, over de zerken, langs de muur, omhoog de bomen in. Dat is pas leven na de dood.

In Prenzlauer Berg waren er aan het begin van de 20e eeuw verschillende bierbrouwerijen en het 25.000 m2 grote terrein van de Schultheiss-brouwerij is bewaard gebleven en valt onder de Monumentenzorg. Sinds 1965 niet meer in gebruik als brouwerij werd het na de Wende van 1989 al ras door kunstenaars in gebruik genomen en omgedoopt tot Kulturbrauerei. Inmiddels is wel duidelijk dat de Kultur deels plaatsgemaakt heeft voor de commercie, aangezien ik een interieur-winkel, een bioscoop en verschillende restaurants ontwaar. Maar het terrein met de bakstenen gebouwen is geweldig, een soort stad binnen een stad.

Twee jaar geleden heb ik in Chicago drie keer gesport/gedanst en dat was geen onverdeeld succes. De zumba en jazz/show-achtige les gingen goed maar de les modern werd een klein fiasco. Ik kwam er echter niet jankend vandaan en dus heb ik besloten in Berlijn iets soortgelijks te doen. De zumba was dus al een eitje een paar dagen geleden en vanavond is de jazz-les van 1½ uur aan de beurt. Van danscollega Corine heb ik de tip gekregen om naar de Tanzfabrik te gaan omdat daar goede lessen worden gegeven en de sfeer er relaxt is (allegedly). Ik loop een beetje onwennig rond terwijl ik wacht tot de les begint maar gelukkig heeft Corine gelijk: de sfeer is inderdaad gemoedelijk en omdat ik voor een beginners/lichtgevorderdenklas heb gekozen kan ik het niveau wel aan. Het is echter niet geheel de bedoeling dat ik opgemerkt word ofzo, dus als de leraar (een Amerikaan die de les in het Engels geeft behalve de woorden links, rechts en …fünf, sechs, sieben, acht!) mij eruit pikt om telkens met een andere dame (Anna, met wie ik tussendoor meteen korte praatjes maak, heel leuk) als eerste een bepaalde oefening door de de diagonaal van de zaal te doen, dan ben ik even niet zo blij. Maar goed. Geen enkel plekje in de rij is dan eigenlijk goed omdat je voor het oog van alle mededansers loopt te klooien.

Leuk hoor, om weer eens jazz te doen: het is toch alweer een jaar of vijftien geleden dat ik deze bewegingen heb gemaakt! Aan het eind van de les bedank ik Javier Reece voor de les en tot mijn totale verbazing zegt hij: “Yeah, it was good to have ya. You teach, right?” Overrompeld zeg ik nee, en hoe komt hij daarbij? “It’s the way you move,I can see you’ve danced before. And your energy was great!” Het kan niet anders of hij overdrijft schromelijk, maar toch verlaat ik de tent met zéér lichte tred. Morgen de les modern… als dat net zo lekker loopt dan heb ik de metro terug niet meer nodig – dan vlieg ik wel terug over de stad!